Τα βιβλία του 2012

Ελπίζω το 2012 να είναι μία ακόμη απόλυτα βιβλιο…φαγική χρονιά. Έχω ήδη στην κατοχή μου κάποια από τα βιβλία που θα κυκλοφορήσουν στις ΗΠΑ τον επόμενο χρόνο, ενώ για μερικά άλλα έχω κάνει αναφορά στην ανάρτηση σχετικά με τα Βιβλία της χρονιάς που τελειώνει. Ο κατάλογος που ακολουθεί χωρίζεται σε τρία μέρη: α) Στα βιβλία που θα κυκλοφορήσουν και έχω ήδη, β) Σ’ αυτά που ξέρω ότι θα κυκλοφορήσουν αλλά δεν πήρα ακόμη, και γ) Σ’ εκείνα που δεν πρόλαβα να διαβάσω στη διάρκεια του 2011. Πάμε λοιπόν:

Α

Hilda Twongyeirwe – I Dare to say. Κυκλοφορεί την 1η του Φλεβάρη.
Parker Bilal – The Golden Scales. Κυκλοφορεί στις 6 του Φλεβάρη.
Lisa Gardner – Catch Me. Κυκλοφορεί στις 7 του Φλεβάρη.
David Constantine – The Pillars of Hercules. Κυκλοφορεί στις 6 του Μάρτη.
Riikka Pulkkinen – True. Κυκλοφορεί στις 20 του Μάρτη.
Dave Thompson – Hearts of Darkness. Κυκλοφορεί στις 27 του Μάρτη.
Joseph Wambaugh – Harbor Nocturne. Κυκλοφορεί στις 3 του Απρίλη.
Sayed Kashua – Second Person Singular. Κυκλοφορεί στις 3 του Απρίλη.
Donna Leon – Beastly Things. Κυκλοφορεί στις 17 του Απρίλη.
Roddy Doyle – A Greyhound of a Girl. Κυκλοφορεί την πρωτομαγιά.

Β

Harlan Coben – Stay Close. Κυκλοφορεί στις 20 Μαρτίου.
David Baldacci – The Innocent. Κυκλοφορεί στις 17 Απριλίου.
John Sandford – Stolen Prey. Κυκλοφορεί στις 14 Μαΐου.
Jeffery Deaver – XO. Κυκλοφορεί στις 12 Ιουνίου.
Kathy Reichs – Bones Are Forever. Κυκλοφορεί στις 21 Αυγούστου.
Jo Nesbo – Phantom. Κυκλοφορεί στις 4 Σεπτεμβρίου.

Γ

George R.R. Martin – A Clash of Kings. Το διαβάζω τώρα.
Lene Kaaberbol & Agnete Friis – The Boy in the Suitcase. Το διαβάζω τώρα.
Roberto Bolaño - Amulet
Jose Saramago – The Elephant’s Journey
Don DeLillo – The Angel Esmeralda
Lars Kepler – The Hypnotist
Miyuki Miyabe – ICO: Castle in the Mist.
Miyuki Miyabe – Brave Story
Yu Hua – Brothers
Hakkan Nesser – The Unlucky Lottery
P.D. James – Death Comes to Pemberley
Michele Halberstadt – Pianist in the Dark
Orhan Pamuk – The White Castle
Taichi Yamada – I Haven’t Dreamed of Flying for a While
Kyung-Soon Shin – Please Look After Mom
Colm Toibin – The Empty Family
Dai Sijie – Once on a Moonless Night
Mikkel Birkegaard – The Library of Shadows
Arnaldur Indridason – Hypothermia
Elif Shafak – The Bastard of Istanbul
Gillian Flynn – Dark Places
Yukio Mishima – The Decay of the Angel
Roddy Doyle – Bullfighting
Yrsa Sigurdardottir – Last Rituals
Alexander Maksik – You Deserve Nothing
Arne Dahl – Misterioso
K.O. Dahl – The Fourth Man
Διάφοροι – Las Vegas Noir
Διάφοροι – Bangkok Noir
Διάφοροι – Mexico City Noir
Διάφοροι – Barcelona Noir
Koji Suzuki – Dark Water
Carlos Fuentes – Happy Families
Kjell Eriksson – The Princess of Burundi
Tishani Doshi – The Pleasure Seekers
Liza Marklund – The Bomber
Ake Edwardson – Sun and Shadow
Paul Auster – Timbuktu
John Banville – The Infinities
Arturo Perez-Reverte – The Painter of Battles
Junichiro Tanizaki – Quicksand
Natsume Sōseki – Kusamakura
Natsume Sōseki – Sanshiro
Mari Akasaka – Vibrator
Mitsuyo Kakuta – Woman on the Other Shore
Leonardo Padura – Havana Black
Arthur Spevak – Honor & Entropy
Tomas Eloy Martinez - Purgatory

Φυσικά αυτά δεν είναι τα μοναδικά βιβλία που θα διαβάσω. Οι επιλογές μου θα αλλάζουν ανάλογα με τα κέφια, τις εποχές, αλλά και τις νέες κυκλοφορίες. Ωστόσο τα πιο πάνω ανήκουν στην κατηγορία του: «Σίγουρα θα τα διαβάσω». Καλή χρονιά σας εύχομαι.

Υ.Γ. Οι ημερομηνίες κυκλοφορίας αφορούν την αμερικανική αγορά

Τα βιβλία της χρονιάς. Ένας απολογισμός...

Φέτος διάβασα τόσα πολλά βιβλία που μου φαίνεται απίστευτο. Ειδικά από τη στιγμή που μερικά από αυτά, σε ό,τι αφορά το μέγεθος, ήταν τεράστια (βλέπε Μάρτιν, Μουρακάμι, βιογραφία Λένον και άλλα). Ποια ξεχώρισα από αυτά τα 190 αναγνώσματα; Πολλά. Αφού όμως παρουσίασα ήδη τη συντριπτική πλειοψηφία των βιβλίων δεν θα ήθελα να μιλήσω εδώ γι’ αυτά που μου έκαναν την καλύτερη εντύπωση – δεν έχετε παρά να ακολουθήσετε τους συνδέσμους για να τα ανακαλύψετε. Ωστόσο αν με ρωτούσε κάποιος ποια ήταν αυτά τα οποία «ένιωσα» πιο έντονα θα του απαντούσα: το On Canaan’s Side του Sebastian Barry και το No One Belongs Here More Than You της Miranda July. Ο πρώτος έγραψε ένα βιβλίο τόσο όμορφο και λυρικό που με έκανε να θέλω να κλάψω από ζήλεια, ενώ η δεύτερη με τα διηγήματά της με έκανε να πιστέψω ότι είναι στ’ αλήθεια για μένα μια αδελφή ψυχή. Ελπίζω να μπορέσω να παρουσιάσω το βιβλίο της σύντομα. Κατά τα άλλα το 2011 ήταν μια χρονιά νέων συγκινήσεων, ειδικά σε ό,τι αφορά τη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία, αλλά και ανακαλύψεων σε ό,τι έχει να κάνει με τους γιαπωνέζους συγγραφείς. Και ίσως φέτος, περισσότερο παρά ποτέ, το περιεχόμενο του μπλογκ δικαίωσε τον τίτλο του, αφού όντως έφερε στους αναγνώστες Του Κόσμου τα Βιβλία, και μέσω αυτών τους ταξίδεψε ούτε λίγο ούτε πολύ σε 26 διαφορετικές χώρες. Ελπίζω η νέα χρονιά που έρχεται να είναι το ίδιο παραγωγική, αν και εδώ που τα λέμε κάτι τέτοιο δεν θα είναι και τόσο εύκολο να συμβεί. Είτε έτσι είτε αλλιώς όμως, εγώ δεν έχω παρά να σας ευχηθώ πολλά χαμόγελα και καλές αναγνώσεις…

Κόρμακ ΜακΚάρθυ – Ο δρόμος
Γιούκιο Μισίμα – Ανοιξιάτικο Χιόνι
Δημήτρης Σωτάκης – Το Θαύμα της αναπνοής
Τομάς Ελόι Μαρτίνες – Το πέταγμα της βασίλισσας
Γιασουνάρι Καβαμπάτα – Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών
Marilynne Robinson – Gilead
Σαντιάγο Ρονκαλιόλο – Κόκκινος Απρίλης
Mako Yoshikawa – One Hundred and One Ways
Toni Morrison – Beloved
Margaret Atwood – Alias Grace
Amy Yamada – Trash
Dennis Lehane – Shutter Island
PD James – The Murder Room
Kobo Abe – The Woman in the Dunes
Colm Toibin – The Heather Blazing
David Baldacci – Deliver Us From Evil
Ogai Mori – The Wild Geese
George Pelecanos – Shoedog
Michael Connelly – The Reversal
Murasaki Shikibu – The Tale of Genji
Joseph Conrad – Heart of Darkness
Mordecai Richler – Cocksure
Kenzaburo Oe – Somersault
Jo Nesbo – The Devil’s Star
Ian Rankin – The Complaints
Chimamanda Ngozi Adichie – Half of a Yellow Sun
Taichi Yamada – Strangers
Masako Togawa – The Master Key
Minette Walters – The Breaker
Neil Gaiman – The Graveyard Book
Yūko Tsushima – The Shooting Gallery
Μάρω Δούκα – Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ
Jeffery Deaver – Edge
Yasushi Inoue – The Hunting Gun
Δημήτρης Μαμαλούκας – Κοπέλα που σε λένε Φίνι
David Baldacci – Hell’s Corner
Kyoko Mori – Shizuko’s Daughter
Ευγενία Φακίνου – Οδυσσέας και Μπλουζ
Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες – Η μελαγχολία των λιονταριών
Sōseki Natsume – The 210th Day
Paul Auster – The Book of Illusions
Σταυρούλα Σκαλίδη – Προδοσία και εγκατάλειψη
Ριού Μουρακάμι – Σχεδόν διάφανο γαλάζιο
Αντρέα Καμιλλέρι – Τα φτερά της πεταλούδας
Hitomi Kanehara – Autofiction
Όμηρος Αβραμίδης – Η δροσοσταλίδα της συγγνώμης
Akira Yoshimura – Shipwrecks
Αλεσσάντρο Μπαρίκκο – Μετάξι
Άντζελα Δημητρακάκη – Μέσα σ’ ένα κορίτσι σαν κι εσένα
Ρομπέρτο Μπολάνιο – Μακρινό αστέρι
Emma Donoghue – Room
David Baldacci – The Sixth Man
Raymond Chandler – The Big Sleep
Stephen King – The Dark Tower: The Gunslinger
Philip Pullman – The Good Man Jesus and the Scoundrel Christ
Χαρούκι Μουρακάμι – Ο ελέφαντας εξαφανίζεται
Ευγένιος Τριβιζάς – Η τελευταία μαύρη γάτα
Richard Castle – Naked Heat
Rick Riordan – The Lost Hero
Γιούκιο Μισίμα - Αφηνιασμένα άλογα
Neil Gaiman - Coraline
Αλέξης Σταμάτης – Ζωή
Michael Connelly – The Fifth Witness
Edogawa Rampo – Japanese Tales of Mystery & Imagination
George R.R. Martin – A Game of Thrones
Dennis Lehane – Moonlight Mile
Hugh Laurie – The Gun Seller
Sōseki Natsume – I Am a Cat II
Hunter S. Thompson – Fear and Loathing in Las Vegas
Harlan Coben – Live Wire
Ray Bradbury – Fahrenheit 451
Miyuki Miyabe – Crossfire
Jeffery Deaver – Carte Blanche
Ernesto Sabato – Πριν το τέλος
Banana Yoshimoto – The Lake
Téa Obreht – The Tiger's Wife
Charlaine Harris – Dead Reckoning
David Baldacci – One Summer
Haruki Murakami – South of the Border, West of the Sun
Patrick Ness – The Knife of Never Letting Go
Daniel Kehlmann – Me and Kaminski
Bret Easton Ellis – Imperial Bedrooms
Ζαν-Κλωντ Ιζζό – Το μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας
Yoko Ogawa – The Housekeeper and the Professor
Esther Freud – Hideous Kinky
Mario Vargas Llosa – Who Killed Palomino Molero?
Javier Marias – Πυρετός και λόγχη
Neil Gaiman – Stardust
Γιούκιο Μισίμα – Ο ναός της αυγής
Arturo Perez-Reverte – Purity of Blood
Janet Evanovich – Smokin’ Seventeen
Χόρχε Σεμπρούν – Είκοσι χρόνια και μια μέρα
Chinua Achebe – Things Fall Apart
Γιασουνάρι Καουαμπάτα – Ομορφιά και θλίψη
John Sandford – Buried Prey
Lee Child – Worth Dying For
Χουάν Γκοϊτισόλο – Τρεις εβδομάδες σ’ ένα φανταστικό κήπο
Χάρης Μαυρομάτης – Ο κήπος των νεκρών
Karin Fossum – Bad Intentions
Lev Grossman – The Magician King
Stephen Kelman – Pigeon English
Kobo Abe – Ark Sakura
Sara Blaedel – Call Me Princess
Jussi Adler-Olsen – The Keeper of Lost Causes
Tess Gerritsen – The Silent Girl
Arnaldur Indridason – Arctic Chill
Wilbur Smith – Those in Peril
Camilla Läckberg – The Preacher
Andrey Kurkov – Death and the Penguin
Iris Johansen – Quinn
Amanda Kyle Williams – The Stranger You Seek
Evan Munday – The Dead Kid Detective Agency
Natsume Sōseki – Kokoro
Sebastian Barry – On Canaan’s Side
George R.R. Martin – A Dance With Dragons
Lee Child – Second Son
Jo Nesbo – The Snowman
Mukoma Wa Ngugi – Nairobi Heat
Andrea Camilleri – The Track of Sand
Haruki Murakami – Pinball, 1973
Stephen King – Mile 81
Tim Riley – Lennon
Kathy Reichs – Flash and Bones
Harlan Coben – Shelter
Andrey Kurkov – Penguin Lost
Stella Duffy – Theodora: Actress, Empress, Whore
Lee Child – The Affair
Ismet Prcic – Shards
Jose Saramago – Cain
Shuichi Yoshida – Villain
Richard Castle – Heat Rises
A.D. Miller – Snowdrops
Jamil Ahmad – The Wandering Falcon
Julian Barnes – The Sense of an Ending
Amos Oz – Scenes from Village Life
Διάφοροι συγγραφείς – No Rest for the Dead
George Pelecanos – The Cut
Alessandro Baricco – Without Blood
Michael Connelly – Suicide Run
Roberto Bolaño – Antwerp
Tatsuhiko Takimoto – Welcome to the NHK!
Mary Glickman – One More River
Joyce Carol Oates – The Corn Maiden and Other Nightmares
Tess Gerritsen – Freaks
Michael Connelly – Angle of Investigation
Marina Sonkina – Lucia’s Eyes and Other Stories, Yoani Sanchez – Havana Real, Tessa Afshar – Pearl in the Sand. Τρία βιβλία σε μία ανάρτηση.
Haruki Murakami – 1Q84
Ian Rankin – The Impossible Dead
David Baldacci – Zero Day
Michael Connelly – The Drop
John Connolly – The Burning Soul, Georges Simenon – The Train, Ninni Holmqvist – The Unit. Τρία βιβλία σε μία ανάρτηση.
Karin Slaughter – Thorn in My Side
Kaori Ekuni – Twinkle Twinkle
Karin Fossum – The Caller, Kwei Quartey – Children of the Street, Michael Ondaatje – The Cat’s Table. Τρία βιβλία σε μία ανάρτηση.
David Baldacci – No Time Left
Σώτη Τριανταφύλλου – Για την αγάπη της γεωμετρίας
Kathy Reichs – Seizure
Barack Obama – Of Thee I Sing
Amy Yamada – Bedtime Eyes
Janet Evanovich – Explosive Eighteen
Thanhha Lai – Inside Out & Back Again
Hakan Nesser – The Return
Ryu Murakami – Popular Hits of the Showa Era (Δείτε την παρουσίαση στη Γιαπωνέζικη Λογοτεχνία)

Βιβλία που διάβασα, αλλά δεν μπόρεσα να παρουσιάσω, είτε επειδή είναι ακόμη νωρίς, είτε γιατί δεν βρήκα το χρόνο:

Alex Kava – Hotwire. Δράση και ψυχεδέλεια στα σκοτεινά δάση.
Patricia Cornwell – Red Mist. Το νέο της Σκαρπέτα. Πολύ καλό.
Philip Pullman – Two Crafty Criminals. Παιδικό και καταπληκτικό. Κυκλοφορεί στις 8 Μαΐου του 2012.
Niccolo Ammaniti – Me and You. Κυκλοφορεί στις 31 Ιανουαρίου του 2012. Τρυφερό και όμορφο.
Paul Theroux – Murder in Mount Holly. Επανακυκλοφορία ενός κλασικού αστυνομικού μυθιστορήματος.
Gillian Bradshaw – In Winter’s Shadow. Ο μύθος του Αρθούρου ζει και βασιλεύει. Η ιστορία ειπωμένη από την Γκουέν.
John Grisham – The Litigators. Το καινούριο του, καλογραμμένο, δικαστικό θρίλερ.
Yasutaka Tsutsui – The Girl Who Leapt Through Time. Γιαπωνέζικη επιστημονική φαντασία.
Stephen King – The Colorado Kid. Το μυθιστόρημα το οποίο ενέπνευσε την τηλεοπτική σειρά Haven.
Asa Larsson – Until Thy Wrath Be Past. Αστυνομικό με ουσία από τη Σουηδία.
David Perry – The Cyclops Conspiracy. Ένα καλογραμμένο θρίλερ για μια καλοστημένη συνομωσία. Με κινηματογραφικούς ρυθμούς. Κυκλοφορεί την 1η Φεβρουαρίου.
Miranda July – No One Belongs Here More Than You. Μια εξαιρετική συλλογή διηγημάτων από μια πολυτάλαντη δημιουργό.
Raymond Khoury – The Devil’s Elixir. Συμμορίες ναρκωτικών, σαμάνοι και αστυνομικοί σ’ ένα αξιόλογο θρίλερ. Κυκλοφορεί στις 27 του μήνα.
Sofi Oksanen – Purge.  Υψηλή λογοτεχνία από μια νεαρή φιλανδή συγγραφέα. Στην Εσθονία του χθες και του σήμερα. Μνήμες, ιστορίες και προδοσίες.
Val McDermid – The Retribution. Ένα εξαιρετικό αστυνομικό από τη Βρετανία, στο οποίο τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατούν οι γυναίκες. Κυκλοφορεί στις 10 Ιανουαρίου.
Thomas Caplan – The Spy Who Jumped Off the Screen. Θυμίζει ταινία δράσης του Τζέιμς Μποντ. Με πρόλογο του Μπιλ Κλίντον. Κυκλοφορεί στις 12 Ιανουαρίου.
 Hisham Matar – Anatomy of a Disappearance. Ένας λίβυος συγγραφέας ταξιδεύει στα μονοπάτια της μνήμης και ρίχνει μια διακριτική ματιά στην ιστορία.
Nick Arvin – The Reconstructionist. Μια ιστορία δρόμου με πρωταγωνιστές δύο φίλους που τους ενώνουν κάποια πράγματα και που τους χωρίζουν κάποια άλλα. Γλυκόπικρο. Κυκλοφορεί την 1η Μαρτίου.
Vilmos Kondor – Budapest Noir. Οργανωμένο έγκλημα και πορνεία στους δρόμους της Βουδαπέστης. Ένα καλογραμμένο νουάρ. Κυκλοφορεί την 1η Φεβρουαρίου.
Ernesto Sabato – The Tunnel. Η κλασική νουβέλα του καλού συγγραφέα σε νέα έκδοση. Κυκλοφορεί στις 27 Δεκεμβρίου.
A.S. Byatt – Ragnarok. Η γνωστή συγγραφέας αναπλάθει τους σκανδιναβικούς μύθους. Τα παιχνίδια των θεών. Κυκλοφορεί, στις ΗΠΑ, την 1η Φεβρουαρίου.

Στο "Ανεμώλια" του Ισίδωρου Ζούργου το Βραβείο Αναγνωστών

Tο Βραβείο Αναγνωστών 2011 απονέμεται στο βιβλίο «Aνεμώλια» του Ισίδωρου Ζουργού (Εκδόσεις Πατάκη). Είναι το μυθιστόρημα που υποστήριξαν ένθερμα τόσο οι 40 Λέσχες Ανάγνωσης ανά την Ελλάδα, που συμμετείχαν φέτος, όσο και το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό που έλαβε μέρος στη φετινή ψηφοφορία (2.569 ψήφοι).
Το μυθιστόρημα «Ανεμώλια» αποτελεί το έκτο βιβλίο του Θεσσαλονικιού συγγραφέα (γεν. 1964). Πρόκειται για ένα οδοιπορικό πέντε φίλων με ιστιοπλοϊκό σκάφος, οι οποίοι αναζητούν τη διάσταση της πραγματικότητας μέσα από το βλέμμα των 45 χρόνων τους, τη συναισθηματική αναμόχλευση που τους δημιουργεί το παρελθόν, την επιθυμία της χαράς σήμερα και τη ζεστασιά της συντροφικότητας.
Στην «κούρσα» της τελικής βαθμολογίας τερμάτισαν επίσης: δεύτερο το βιβλίο «Τα σακιά» της Ιωάννας Καρυστιάνη (Εκδόσεις Καστανιώτη) και τρίτο το βιβλίο «Για μια χούφτα βινύλια» της Χίλντας Παπαδημητρίου (Εκδόσεις Μεταίχμιο).

Hakan Nesser – The Return

Αγορά από το Book Depository

Ο Χακάν Νεσσέρ είναι ένας ακόμη συγγραφέας από τη Σουηδία, που ασχολείται με το αστυνομικό μυθιστόρημα.
     Τα γεγονότα στον ανά χείρας τόμο διαδραματίζονται το 1994, όταν ένα μικρό κορίτσι, στη διάρκεια μιας εκδρομής στο δάσος στα προάστια της πόλης Μπέχρεν, ανακαλύπτει το διαμελισμένο πτώμα ενός άντρα. Ο δολοφόνος έχει αφαιρέσει το κεφάλι και τα άκρα του θύματος και έτσι η αναγνώριση είναι ουσιαστικά αδύνατη, ειδικά όταν λάβει κανείς υπόψη ότι το σώμα βρισκόταν παρατημένο εκεί, τυλιγμένο μέσα σ’ ένα παλιό χαλί για πολλούς μήνες.
     Τη διερεύνηση της υπόθεσης αναλαμβάνουν οι υφιστάμενοι του βασικού πρωταγωνιστή του συγγραφέα, αρχιεπιθεωρητή Βαν Βεετίρεν (αν έτσι προφέρεται το όνομά του), αφού ο τελευταίος ετοιμάζεται να μπει στο χειρουργείο για εγχείρηση του παχέος εντέρου, στο οποίο έχει εντοπιστεί καρκίνος.
     Στην αρχή όλες οι προσπάθειες των αστυνομικών μοιάζουν να πέφτουν στο κενό, ωστόσο ένα εύρημα, στη διάρκεια της νεκροψίας, τους βοηθά να μειώσουν σημαντικά τον αριθμό των υποψηφίων θυμάτων, ενώ μια πιο εμπεριστατωμένη έρευνα και ένα τηλεφώνημα θα τους δώσει τελικά την ευκαιρία να το αναγνωρίσουν.
     Ο νεκρός δεν είναι άλλος από τον Λέοπολντ Βερχάβεν, ένας πενηνταεφτάχρονος άντρας, που είχε αφεθεί ελεύθερος από τη φυλακή ένα μόλις χρόνο πριν, αφού υπηρέτησε δώδεκα χρόνια για τη δολοφονία της γυναίκας με την οποία συζούσε. Αυτή ήταν η δεύτερή του θητεία στη φυλακή, αφού τον ίδιο αριθμό χρόνων είχε υπηρετήσει και για τη δολοφονία της αρραβωνιαστικιάς του, το 1962. Τώρα τα ερωτήματα που τίθενται είναι: ποιος τον σκότωσε και γιατί; Και γιατί διαμέλισαν το σώμα του;
     Οι υποψίες των αρχών, όπως θα ανέμενε κανείς, στρέφονται προς τους συγγενείς των δολοφονημένων γυναικών, ωστόσο δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να τις δικαιολογεί. Οι αστυνομικοί επισκέπτονται ξανά και ξανά το εγκαταλειμμένο πια σπίτι του νεκρού, σ’ ένα φαινομενικά ειδυλλιακό και ήσυχο χωριό, μιλούν με όλους τους γείτονες, με σχετικούς και άσχετους, μαθαίνουν κάποια πράγματα για το χαρακτήρα και τον τρόπο ζωής του θύματος, αλλά δεν βγάζουν άκρη.
     Ο αρχηγός της αστυνομίας του Μάαρνταμ, που διερευνά την υπόθεση, σκέφτεται να τη βάλει σύντομα στον πάγο, αλλά ο Βαν Βεετίρεν, που ακόμη και όταν βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου, δεν παύει στιγμή να την παρακολουθεί, έχει τις δικές του ιδέες. Και μελετώντας τους φάκελους των υποθέσεων που οδήγησαν στις καταδίκες του θύματος ξανά και ξανά, φτάνει στα δικά του συμπεράσματα. Με το που βγαίνει λοιπόν από το νοσοκομείο αρχίζει τη δική του μικρή έρευνα, και ακολουθώντας τα ίχνη των υφισταμένων και συναδέλφων του, φτάνει στον προορισμό που αυτοί ποτέ δεν είδαν.
     Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα που δεν στηρίζεται τόσο στη δράση, όσο στην τετράγωνη λογική του πρωταγωνιστή του. Αυτός μελετώντας με κριτικό μάτι τα πάντα και μη παίρνοντας τίποτα για δεδομένο φτάνει στο συμπέρασμα ότι ένα και ένα κάνουν δύο. Οι άλλοι απλά αδυνατούν να βρουν τη λύση σ’ αυτή την απλή εξίσωση. Ο συγγραφέας δεν μοιάζει να προσπαθεί να εντυπωσιάσει τον αναγνώστη, αλλά απλά να του πει μια ιστορία. Κι αυτό το κάνει μια χαρά.

Thanhha Lai – Inside Out & Back Again

Αγορά από το Book Depository

Το βιβλίο αυτό τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Νεανικής Λογοτεχνίας του 2011 στις ΗΠΑ, και δικαιολογημένα. Δεν το λέω αυτό επειδή έχω διαβάσει τα υπόλοιπα υποψήφια βιβλία και έχω διαμορφώσει άποψη, αλλά επειδή, μιλώντας εντελώς υποκειμενικά, αν εξαρτιόταν από μένα αποκλειστικά κι εγώ θα το βράβευα. Όχι μόνο για τη γραφή, αλλά και για το θέμα του.
     Εδώ έχουμε την ιστορία της Χα, που στα δέκα της χρόνια και εν μέσω εμφυλίου πολέμου, ζει στη Σαϊγκόν του Βιετνάμ. Η Χα και οι αδελφοί της Κουάνγκ, Βου και Κχόι, είναι ορφανοί από πατέρα, ή τουλάχιστον αυτό πιστεύουν, μια κι αυτός είναι άφαντος από τον καιρό που η πρώτη ήταν ενός μόλις χρόνου. Η μάνα τους, στη διάρκεια της ημέρας δουλεύει σαν γραμματέας, ενώ τη νύχτα σχεδιάζει παιδικά ρούχα. Η οικονομική τους κατάσταση δεν είναι και η καλύτερη, αλλά τουλάχιστον δεν πεινούν. Και όσο περνά ο καιρός μαθαίνουν να ζουν με όλο και πιο λίγα. Καθώς τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και οι κομμουνιστές προελαύνουν (βρισκόμαστε στα 1975), αρχίζουν και θεριεύουν μέσα τους σκέψεις φυγής. Ο πόλεμος χάνεται, η κατάληψη της πόλης δεν θα αργήσει, η ξενιτιά πια μοιάζει μονόδρομος. Εξάλλου η καλή φίλη της Χα, η Τιτί, που είναι πλούσια έχει ήδη φύγει. Και για να φύγει αυτή πάει να πει… Η Χα όμως θέλει να μείνει. Θέλει να μείνει για να φροντίζει το δέντρο της, αυτό που κάνει παπάγιες, αλλά και για να ξαναδεί τον μπαμπά που ποτέ δεν γνώρισε.
     Η αποφράδα μέρα ωστόσο δεν αργεί να ’ρθει και έτσι η οικογένεια στριμώχνεται μέσα σ’ ένα υπερφορτωμένο καράβι, με προορισμό την Ταϊλάνδη. Υπάρχει τόσο πολύς κόσμος πάνω εκεί που ουσιαστικά στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο, ενώ οι συνθήκες υγιεινής είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες. Μα δεν παραπονιούνται. Καλύτερα εκεί και ζωντανοί, παρά πίσω στην πόλη τους, που στις 30 του Απρίλη έχει πέσει στα χέρια του εχθρού, αιχμάλωτοι ή και νεκροί.
     Το καράβι τους τελικά, παρά τα όποια προβλήματα, αποδεικνύεται καλοτάξιδο, αλλά αντί να τους οδηγήσει στην Ταϊλάνδη, όπως λεγόταν αρχικά, τους παίρνει στο νησί Γκουάμ. Εκεί στοιβάζονται σ’ ένα προσωρινό καταυλισμό και πολύ σύντομα τους δίνεται η ευκαιρία να αποφασίσουν που θέλουν να πάνε. Η μάνα της Χα, ακολουθώντας τη συμβουλή ενός άγνωστου άντρα, επιλέγει τις ΗΠΑ, έτσι προτού περάσει και πολύς καιρός βρίσκονται σ’ ένα νέο καταυλισμό, αυτή τη φορά έξω από τη Φλόριδα, όπου καταφθάνουν μπουλούκια οι αμερικανοί, που έχοντας την οικονομική στήριξη του κράτους τους «υιοθετούν». Το μόνο που για να έχει κανείς τύχη οφείλει να είναι… χριστιανός. Γι’ αυτό και η μαμά της Χα, αλλάζει αμέσως το θρήσκευμα στα χαρτιά τους, και μ’ αυτό αλλάζει και η τύχη τους. Τους υιοθετεί ένας άντρας, τον οποίο ακολουθούν στην Αλαμπάμα. Και εκεί αρχίζει ένας νέος αγώνας. Όχι τόσο για την επιβίωση όσο για την προσαρμογή. Πρέπει να συνηθίσουν τη ζωή σ’ ένα θαυμαστό καινούριο κόσμο, όπου οι προκαταλήψεις και ο ρατσισμός είναι σχεδόν ο κανόνας, αλλά και όπου οι πράξεις αλτρουισμού δεν λείπουν.
     Η συγγραφέας μας χαρίζει με γλυκόπικρο χιούμορ μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία, που δεν διαφέρει και πολύ από τη δική της. Και με το δικό της τρόπο μοιάζει να μας λέει ότι όπου υπάρχει η θέληση, υπάρχει και ο τρόπος. Και όπου υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα. Εξαιρετικό.

Janet Evanovich – Explosive Eighteen

Αγορά από το Book Depository

Με μία ακόμη διασκεδαστική περιπέτεια της βασικής πρωταγωνίστριας των τελευταίων της βιβλίων, Στέφανι Πλαμ, επιστρέφει η Τζανέτ Ιβάνοβιτς.
     Η Στέφανι, για κάποιο λόγο, καταφέρνει πάντα και βάζει τον εαυτό της σε μπελάδες – ακόμη και όταν βρίσκεται σε διακοπές. Το μόνο που αυτή τη φορά οι μπελάδες είναι προσωπικής φύσης, αφού ο μερικής απασχόλησης εραστής της, αστυνομικός Μορέλι, καταφθάνει στη Χαβάη απροειδοποίητα για να της κάνει έκπληξη, και την πιάνει στα πράσα με τον επίσης μερικής απασχόλησης εραστή της, Ρέιντζερ, με το οποίον και πλακώνονται. Η Στέφανι, μη ξέροντας τι να κάνει μ’ αυτούς τους δύο, και αδυνατώντας ν’ αποφασίσει ποιον προτιμά, το σκάει με προορισμό την πατρίδα. Όχι πώς αυτό θα τη βοηθήσει και πολύ, αφού επιστρέφοντας εκεί θα βρει να την περιμένουν νέοι μπελάδες. Ο ξάδελφος και αφεντικό της, Βίννι, έχει συλληφθεί αφού μπλέχθηκε σε ένα καυγά με τον εργολάβο που ανακαινίζει το καταστραμμένο γραφείο του, τον Σαλβατόρε ΝτιΆντζελο, που τον απειλεί ότι θα του κάψει το τροχόσπιτο, από το οποίο εδώ καιρό λειτουργεί η επιχείρησή του. Όπως θα περίμενε κανείς η απειλή δεν αργεί να γίνει πραγματικότητα και ο Βίννι, σαν καθώς πρέπει ιταλός ορκίζεται να πάρει την εκδίκησή του καταστρέφοντας το υπερπολυτελές αμάξι του Σαλβατόρε. Κι αυτό ακριβώς κάνει. Το μόνο που τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς δείχνουν.
     Στο μεταξύ η Στέφανι προσπαθεί να ξεφύγει από τους προσωπικούς της δαίμονες γι’ αυτό πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά. Αρχίζει δηλαδή να κυνηγάει όλους αυτούς για τους οποίους πλήρωσε εγγύηση ο Βίννι, αλλά δεν εμφανίστηκαν στο δικαστήριο. Ο μεγάλος της στόχος είναι μια γνώριμη από τα παλιά, η Τζόις Μπέρνχαρντ, που κατηγορείται ότι έχει κλέψει ένα περιδέραιο από κάποιο κοσμηματοπώλη, ο οποίος έχει στο μεταξύ εξαφανιστεί. Ωστόσο αποφασίζει ότι δεν είναι έτοιμη να την αντιμετωπίσει αυτή τη στιγμή, έτσι παρέα με την πολύχρωμη και παμφάγο Λούλα, το ρίχνουν στο κυνήγι των υπολοίπων: μιας γυναίκας που κατηγορείται για απάτες με πιστωτικές κάρτες, ενός τσαντάκια και κάποιου που είναι ύποπτος για διάρρηξη. Οι προσπάθειές τους ωστόσο θα αποδειχθούν μάταιες, αφού για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, η τύχη μοιάζει να τους έχει γυρίσει την πλάτη. Έτσι θα περιφέρονται από το ένα μέρος στο άλλο, θα τρώνε τα χαστούκια τους και θα επανέρχονται ξανά και ξανά ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα πάνε καλά.
     Και, σαν να μην την έφταναν όλα αυτά η Στέφανι, που είναι «μαγνήτης προβλημάτων», σύμφωνα με έναν από τους αγαπημένους της, βρίσκει τον εαυτό της στο επίκεντρο ενός άλλου κυκλώνα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα της στο αεροπλάνο της επιστροφής ανακαλύπτεται νεκρός, για κάποιο λόγο όλοι πιστεύουν ότι αυτή έχει στην κατοχή της μια υπερπολύτιμη φωτογραφία που κουβαλούσε εκείνος, κι έτσι βρίσκονται στο κατόπιν της. Ποιοι είναι αυτοί οι όλοι; Ένας σκληροτράχηλος αφρικανός που δουλεύει για λογαριασμό των μυστικών υπηρεσιών της Σομαλίας, δύο ουσιαστικά ακίνδυνοι άντρες τους οποίους προσέλαβε κάποιος άγνωστος, η αρραβωνιαστικιά του νεκρού και το FBI.
     Όπως θα ανέμενε κανείς έχοντας όλους αυτούς στο κατόπιν της η καημένη η κοπέλα παίρνει ανάποδες και πάει να τρελαθεί. Ευτυχώς όμως που έχει τη Λούλα που την κάνει να γελά, αλλά και την ανισόρροπη οικογένειά της («τουλάχιστον καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι για φαγητό»), που της χαρίζει κάποιου είδους ισορροπία.
     Σιγά σιγά, όπως γίνεται συνήθως, οι απαντήσεις δίνονται, τα μυστήρια λύνονται και όλα παίρνουν το δρόμο τους. Η προσωπική της ζωή ωστόσο θα συνεχίσει να βαδίζει σε τεντωμένο σκοινί.
     Ένα ακόμη μυθιστόρημα το οποίο απολαμβάνει κανείς όχι τόσο για το μυστήριο και τη δράση, όσο για τα ευτράπελα γεγονότα που περιγράφει και τους πολύχρωμους χαρακτήρες του.

Από την ίδια συγγραφέα

Smokin Seventeen

Amy Yamada – Bedtime Eyes

Αγορά από το Book Depository

Τρεις νουβέλες που καταπιάνονται με το θέμα του έρωτα αλλά και τις πολιτισμικές διαφορές ανάμεσα στις φυλές περιλαμβάνει αυτή η συλλογή. Στην καθεμιά από αυτές τις ιστορίες πρωταγωνιστεί μια νεαρή γιαπωνέζα που διατηρεί μια λιγότερο ή περισσότερο μη συμβατική σχέση με κάποιο αφροαμερικανό. Τα γεγονότα φυσικά διαδραματίζονται στην Ιαπωνία, σε κάποια ανώνυμη πόλη, η οποία όμως διαθέτει μια στρατιωτική βάση.
     Η ομότιτλη ιστορία μας μιλά για την Κιμ και τον Κουτάλι. Όχι πως αυτό είναι το όνομά του, απλά τον «βάφτισαν» έτσι οι συνάδελφοί του στρατιωτικοί, επειδή συνηθίζει να κουβαλά πάντα στην τσέπη του ένα ασημένιο κουτάλι. Η Κιμ τον γνωρίζει κάποια βραδιά σε ένα μπαρ όπου έχει πάει με το φίλο της και από την πρώτη κιόλας στιγμή νιώθει μια ζωώδη σχεδόν έλξη προς εκείνον. Έτσι, προτού καν βγει η νύχτα θα κάνει έρωτα μαζί του και σύντομα θα νιώσει ότι ο Κουτάλι είναι το ναρκωτικό της. Η θέα του και μόνο ξυπνά μέσα της τη λαγνεία καθώς την κάνει να νιώθει «σαν βούτυρο πάνω σε ζεσταμένο ψωμί». Εκείνος ωστόσο της κρύβει κάποια μυστικά, τα οποία κάποτε θα βγουν στο φως προκαλώντας την καταστροφή. Ωστόσο δεν θα τον μισήσει γι’ αυτό. «Αν φταίει για κάτι είναι το γεγονός ότι μου έχει χαρίσει αναμνήσεις», σκέφτεται.
     Στο The Piano Player’s Fingers διαβάζουμε την ιστορία της Ρουίκο και του Λίροϊ. Η Ρουίκο είναι μια κάθε άλλο παρά συνηθισμένη γυναίκα που της αρέσει να διατηρεί σχέσεις με μεγαλόσωμους και παθητικούς άντρες, τους οποίους της είναι εύκολο να χειριστεί. Τα πράγματα ωστόσο θα αλλάξουν όταν θα γνωρίσει τον Λίροϊ, αφού όσο και να το θέλει, αυτόν δεν μπορεί να τον μεταχειριστεί απλά σαν παιχνιδάκι για τις ορέξεις της. Αν και ο τελευταίος δεν είναι εύγλωττος, κάτι την δένει μαζί του από την πρώτη στιγμή. Ίσως να είναι τα μεγάλα του δάχτυλα που παίζουν με τόση δεξιοτεχνία το πιάνο. Ίσως και να είναι το ότι νιώθει πως «ο Λίροϊ τοποθετήθηκε σ’ αυτή τη γη αποκλειστικά για να την κάνει να νιώθει καλά». Όταν αυτός επιστρέφει στην πατρίδα του εκείνη δεν παύει να τον σκέφτεται, αλλά συνεχίζει να ζει τη ζωή της όπως τη θέλει. Με το γυρισμό του όμως, δύο χρόνια μετά, τα πράγματα αλλάζουν ριζικά, καθώς δεν είναι πια αυτός που ήταν και οι ρόλοι αντιστρέφονται.
     Μια ιστορία τραγική είναι το Jesse. Η ιστορία μιας γιαπωνέζας γυναίκας, της Κοκό, ενός αμερικανού άντρα, του Ρικ και του εντεκάχρονου γιου του, Τζέσι. Η Κοκό και ο Τζέσι, όσο κι αν το θέλει η πρώτη, δεν τα πάνε καλά μεταξύ τους. Ο μικρός τη συγκρίνει συνεχώς με τη μητέρα του, μια μητέρα που ο ίδιος είχε επιλέξει να εγκαταλείψει μετά το διαζύγιό της με τον πατέρα του, και πάντα τη βρίσκει λειψή. Κι ας αυτή η μητέρα δεν τον αγαπάει καθόλου. Κι ας η Κοκό κάνει ό,τι μπορεί για να τον κάνει να νιώσει άνετα δίπλα της. Όταν, κάποια φορά, ο Ρικ αναγκάζεται να ταξιδέψει στο Σαν Φρανσίσκο, τους δίνεται η ευκαιρία να έρθουν πιο κοντά. Το μόνο που ο Τζέσι, έχοντας μεγαλώσει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που μισούσαν ο ένας τον άλλο, δεν θα μπορέσει και τόσο εύκολα να νιώσει κάποιου είδους αγάπη για την Κοκό.
     Τρεις καλογραμμένες ιστορίες για τον έρωτα και τη λαγνεία, για την πραγματική αγάπη που πολλές φορές ξεγλιστράει μέσα από τα δάχτυλά μας και μας ξεφεύγει, αλλά και για τον αγώνα που πολλές φορές χρειάζεται να δώσει κανείς για να κερδίσει την αποδοχή των άλλων.

Από την ίδια συγγραφέα

Trash 

Barack Obama – Of Thee I Sing

Αγορά από το Book Depository

Δεν υπολόγιζα να διαβάσω αυτό το βιβλίο, αλλά αφού έπεσε στα χέρια μου, ή μάλλον έφτασε στον υπολογιστή μου, είπα να του ρίξω μια ματιά. Εξάλλου δεν είναι και πολύ μεγάλο – το διαβάζει κανείς μέσα σε λίγα μόλις λεπτά.
     Για τι μιλά, ή μάλλον τραγουδά, ο αμερικανός πρόεδρος, σ’ αυτό το βιβλίο που έγραψε για τις κόρες του; Μα, για την Αμερική φυσικά. Τις ρωτά: «Σας έχω πει…;» αυτό κι εκείνο και το άλλο, και χωρίς να περιμένει απάντηση, τους λέει αυτά που έχει να τους πει. Τους μιλά δηλαδή για το αμερικανικό έθνος και για τους ανθρώπους που βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην οικοδόμησή του και στη δημιουργία μιας σύγχρονης πολυφυλετικής κοινωνίας: για τη ζωγράφο Georgia O’ Keefe, που «μας βοήθησε να δούμε την ομορφιά σε καθετί μικρό», για τον Άλμπερτ Άινσταϊν, που χάρισε στην ανθρωπότητα ένα πλούτο γνώσης, για τον Τζάκι Ρόμπινσον, τον πρώτο μαύρο παίκτη του μπέιζμπολ, για τον επαναστάτη και θεραπευτή Καθιστό Ταύρο, για την τραγουδίστρια Μπίλλι Χόλιντει, για τη Χέλερ Κέλερ, που όντας τυφλή και κουφή παρέδωσε στους άλλους μαθήματα ζωής, για τη Μάγια Λιν, που σχεδίασε το μνημείο των πεσόντων του πολέμου στο Βιετνάμ, για τη νομπελίστρια Τζέιν Άνταμς, που έκανε ό,τι μπορούσε για να αλλάξει την κοινωνία προς το καλύτερο, για τον πασίγνωστο πολέμιο των φυλετικών διακρίσεων Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, για τον εξερευνητή Νιλ Άρμστρονγκ, για τον Cezar Chavez, που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των αγροτών, για τον Abraham Lincoln, που διακήρυξε ότι όλοι οι αμερικανοί είναι μέλη μιας μεγάλης οικογένειας και για τον Τζορτζ Ουάσιγκτον που είπε ότι «η Αμερική είναι φτιαγμένη από κάθε λογής ανθρώπους… Και όλοι αυτοί αποτελούν κομμάτι σας…»
     Διδακτικό; Ναι. Πατριωτικό; Σίγουρα. Όχι όμως εθνικιστικό. Ένα καλογραμμένο παιδικό βιβλίο, στο οποίο οι ζωγραφιές (της Λόρεν Λονγκ) δένουν αρμονικά με το κείμενο, από το οποίο δεν λείπει και η τρυφερότητα, αφού ανοίγει με τη γραμμή: «Σας έχω πει τώρα τελευταία πόσο υπέροχες είστε;» και κλείνει έτσι: «Και σας έχω πει ότι σας αγαπώ;»
     Υποθέτω ότι οι κόρες του Μπαράκ Ομπάμα θα είναι περήφανες γι’ αυτόν.

Kathy Reichs – Seizure

Αγορά από το Book Depository

Αυτό είναι το δεύτερο μυθιστόρημα σε μια σειρά από αυτούσια μυθιστορήματα που απευθύνονται στο εφηβικό κοινό. Το πρώτο ήταν το Virals, το οποίο δεν έχω διαβάσει ακόμη, και το οποίο αφηγείτο το πώς οι ήρωές μας έγιναν αυτοί που είναι: δηλαδή κάποιου είδους ανθρώπινα υβρίδια, των οποίων το DNA τρελάθηκε, χαρίζοντάς τους υπεράνθρωπες ικανότητες, μετά από την έκθεσή τους σε κάποιον σούπερ ιό, που αναπτύχθηκε σε κάποιο εργαστήριο.
     Στο Seizure παρακολουθούμε τη συνέχεια των περιπετειών των Virals, όπως αποκαλούνται μεταξύ τους τα μέλη αυτή της ομάδας. Η Τόρι, που είναι ανιψιά της γνωστής Τεμπ Μπρένναν, ο Μπεν, ο Χάι και ο Σέλτον, από την ημέρα που έγινε το κακό ή το καλό, ανάλογα όπως το βλέπει κανείς, βρίσκονταν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Και τώρα που επιτέλους «απελευθερώνονται» από τους γονείς τους, που δεν έχουν ιδέα για τις δυνάμεις τους, αντί να νιώσουν ανακούφιση νιώθουν να τους τυλίγει το πέπλο της απελπισίας. Κι αυτό επειδή μαθαίνουν ότι σύντομα θ’ αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να σκορπιστούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αφού το ερευνητικό κέντρο στο οποίο εργάζονται οι γονείς τους, στο νησί Λόκερχεντ, θα κλείσει λόγω περικοπών στον προϋπολογισμό του Πανεπιστημίου του Τσάρλεστον, στο οποίο ανήκει.
     Η Τόρι, που λίγους μόλις μήνες πριν είχε χάσει τη μητέρα της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, και η οποία μόλις τώρα αρχίζει να γνωρίζει το βιολογικό της πατέρα, τον Κιτ, την ύπαρξη του οποίου μέχρι πρόσφατα αγνοούσε, δεν θέλει με τίποτα να φύγει από κει. Όχι μόνο επειδή της αρέσει ο τόπος, αλλά και γιατί αν συμβεί αυτό θα χάσει τους φίλους της, και δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή της χωρίς αυτούς. Ειδικά μετά το μοιραίο γεγονός που έμελλε να αλλάξει τα πάντα στην καθημερινότητά τους, νιώθει ότι η απουσία τους θα ισοδυναμούσε γι’ αυτήν με πολλούς μικρούς θανάτους. Το ίδιο άλλωστε νιώθουν κι εκείνοι, που σχεδόν σιωπηλά την έχουν αποδεχτεί σαν αρχηγό της αγέλης τους. Και λέω αγέλης, αφού αυτό ακριβώς αποτελούν οι τέσσερις τους, μια και έχουν αποκτήσει κάποιες από τις αισθήσεις των ζώων, και πιο συγκεκριμένα των λύκων. Το μόνο που στον έναν είναι δυνατή η μία αίσθηση και στον άλλον η άλλη. Μοναχά δηλαδή όταν είναι όλοι μαζί μπορούν να λειτουργήσουν σαν ένα σώμα.
     Η αγέλη λοιπόν, οι Βάιραλς, αποφασίζουν να βρουν πάση θυσία ένα τρόπο για να κρατήσουν το ερευνητικό κέντρο ανοικτό και τις οικογένειές τους εκεί. Πώς όμως να το κάνουν αυτό; Η Τόρι βρίσκει τη λύση: Πρέπει να ανακαλύψουν το χαμένο θησαυρό της Ανν Μπόνι, μιας πειρατή που διέπρεψε τρακόσια χρόνια πριν, και ο οποίος πιστεύεται ότι είναι θαμμένος κάπου στην περιοχή. Αν η αξία του είναι τόσο μεγάλη όσο λέγεται τότε όλα τα προβλήματά τους θα λυθούν. Το σχέδιό της, στις αρχές, ακούγεται τρελό στ’ αυτιά των φίλων της, αλλά μη έχοντας άλλη επιλογή, αποφασίζουν να κάνουν μία προσπάθεια για να το πραγματοποιήσουν και όπου τους βγάλει. Και τότε θα αρχίσει η μεγάλη περιπέτεια. Μια περιπέτεια που θα τους αναγκάσει να παραβούν το νόμο επανειλημμένα, που θα τους φέρει πολλές φορές πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο, και που θα δοκιμάσει αλλά τελικά θα κάνει πιο δυνατή τη φιλία τους. Η Τόρι και οι άλλοι ξέρουν ότι αγωνίζονται για το σωστό, αλλά τα συνεχή αδιέξοδα μα και τα φαντάσματα από το παρελθόν δεν τους αφήνουν ν’ ανασάνουν. Η περιπέτειά τους θα τους οδηγήσει σε επικίνδυνα, απάτητα μονοπάτια, αλλά ίσως και σε κάποιου είδους ωριμότητα και αυτογνωσία. Όσο κι αν είναι έφηβοι νιώθουν έτοιμοι να σηκώσουν τα βάρη που τους αναλογούν ώστε να σώσουν το νησί από την ηλιθιότητα των ενηλίκων.
     Καλογραμμένο, με νότες χιούμορ και πλήθος πληροφοριών για τη χλωρίδα και την πανίδα και για τη σύγχρονη επιστήμη, διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα. Και μπορούμε να πούμε δίχως δισταγμό ότι είναι καλύτερο από τα πρόσφατα αστυνομικά βιβλία της συγγραφέως.

Άλλα βιβλία της ίδιας που παρουσιάσαμε:

Flash and Bones 
Devil Bones
Break no Bones
Cross Bones

Σώτη Τριανταφύλλου – Για την αγάπη της γεωμετρίας

Αυτή είναι η ιστορία της Ανατολής, ενός κοριτσιού, μιας γυναίκας που δεν μοιάζει και πολύ ή ίσως και καθόλου με τις άλλες. Αυτή δεν κάνει όνειρα για να φτιάξει σπίτι, δεν ψάχνει τον τέλειο άντρα και δεν θέλει να σπουδάσει δικηγόρος για να έχει δουλειά στρωμένη, όπως ονειρεύεται ο μπαμπάς της.
     Η Ανατολή βλέπει τον κόσμο με το δικό της ξεχωριστό βλέμμα, τον αντιμετωπίζει με το δικό της τρόπο, κι είναι αυτά ακριβώς τα στοιχεία εκείνα που τη βάζουν σε μπελάδες, αφού οι περισσότεροι απ’ αυτούς που τη γνωρίζουν πιστεύουν ότι είναι τρελή για δέσιμο. Δύο μοναχά άνθρωποι την καταλαβαίνουν: ο καθηγητής της των μαθηματικών και ο γείτονας και καλύτερός της φίλος Παύλος. Τον Παύλο τον γνωρίζει από μικρή και ίσως να είναι το μοναδικό πλάσμα το οποίο θα μπορούσε να πει ότι είχε αγαπήσει. Μαζί έπαιξαν, μαζί έκλεψαν -το αυτοκίνητο του μπαμπά της-, μαζί ανακάλυψαν τις πρώτες ερωτικές συγκινήσεις και πολλές πολλές μουσικές. Εξάλλου, όπως σκεφτόταν εκείνος: «Για την Ανατολή, σε κάθε περίσταση, υπάρχει ένα τραγούδι. Ένα τουλάχιστον».
     Η Ανατολή ωστόσο δεν ήταν μόνο ερωτευμένη με τη μουσική, αλλά και με τη γεωμετρία – σε πολλές μάλιστα περιστάσεις μπορούσε να περιγράψει τις σκέψεις της χρησιμοποιώντας γεωμετρικά σχήματα. Κι αυτό την έσπαγε σε πολλούς, μα πάνω απ’ όλα στον μπαμπά της. Ο μπαμπάς! Ο επαναστάτης του γλυκού νερού. Ο κομμουνιστής. Αυτός που έκανε δήλωση μετανοίας την εποχή της δικτατορίας και παρά το ότι πίστευε στα δίκια των λαών, στα δικαιώματα των φτωχών και στα λοιπά τραγικά, διέθετε ένα τεράστιο διαμέρισμα, εγγλέζα γκουβερνάντα για τα παιδιά και ακόμη κι ένα δουλικό, ένα νιο κορίτσι από κάποιο χωριό. Επαναστάτης με τα όλα του δηλαδή.
     Ο μπαμπάς ήταν ο μεγάλος εχθρός της Ανατολής, αλλά είχε κι άλλους. Πολλούς. Οι εχθροί της δεν ήταν όσοι δεν την καταλάβαιναν, αλλά όσοι δεν την αποδέχονταν. Κι αν ο ένας τη χτυπούσε πού και πού, οι άλλοι τη μαστίγωναν με τη γλώσσα. Αλλά αυτή δεν μάσαγε. Τους έφτυνε την περιφρόνησή της, κλείνονταν στο δωμάτιό της, άκουγε μουσική και έλυνε ασκήσεις γεωμετρίας, όταν φυσικά δεν έκανε παρέα με τον Παύλο.
     Για τον Παύλο, όταν ήταν μικρή, έκανε μεγάλα όνειρα, ή μάλλον είχε γι’ αυτόν ένα μεγάλο όνειρο: ότι δεν θα άλλαζε ποτέ και πώς κάποια μέρα θ’ άνοιγε ένα δισκάδικο, όπου θα χρησιμοποιούσε τις γνώσεις του για καλό σκοπό. Το μόνο που κάποτε ο Παύλος θα έφευγε στο εξωτερικό για σπουδές, αφήνοντάς τη μόνη. Το μόνο που κάποτε ο Παύλος θα συμβιβαζόταν, αναγνωρίζοντας μια αλήθεια που δεν ήταν η δική του. «Κάποτε είχα αισθήματα: ήταν μια αρρώστια που κόλλησα στην εφηβεία μου», σκέφτεται τώρα. Αλλά η Ανατολή έχει τις δικές της απόψεις: «Όσοι είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την ελευθερία για χάρη της ασφάλειας θα χάσουν και τις δύο» και «Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι δεν θέλουν να κάνουν».
     Ο Παύλος ωστόσο δεν υπήρξε ο μοναδικός άντρας στη ζωή της Ανατολής. Ήταν και ο Μιχάλης. Ο Μιχάλης, τον οποίο παντρεύτηκε σχεδόν για πλάκα. Ένας νεαρός ιδεαλιστής, Κνίτης με τα όλα του. Κάποιος που πίστευε τυφλά στις αλήθειες του κόμματος και όχι σ’ αυτές της ζωής και ο οποίος ενδιαφερόταν περισσότερο για συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, αφισοκολλήσεις και να πηδάει τις συντρόφισσες από το να ξοδεύει χρόνο μαζί της. Είχαν επικούς καυγάδες, γλυκές συμφιλιώσεις, αλλά στο τέλος της ημέρας κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να είναι μαζί. Εκείνη ήθελε να ζήσει τη ζωή της, εκείνος τη ζωή των άλλων.
     Το Για την αγάπη της γεωμετρίας είναι μια ιστορία για την αγάπη, για τις μουσικές, για τις πατριωτικές εμμονές και τις κομματικές παρωπίδες, για τα όνειρα που τις περισσότερες φορές δεν γίνονται ποτέ πραγματικότητα, αφού οι άνθρωποι δεν τολμούν στ’ αλήθεια να τα κυνηγήσουν, αλλά και για την τρέλα – πραγματική ή μη. Η Ανατολή είναι ένας χαρακτήρας αντισυμβατικός, που δεν χωράει σε κουτιά και κατηγοριοποιήσεις, που κάνει ό,τι κάνει επειδή το θέλει ή γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, αλλά ποτέ για τα μάτια των άλλων, που αρνείται ίσως να μεγαλώσει μέσα σ’ ένα κόσμο που δεν της αρέσει, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν αναγνωρίζουν της ζωής την ουσία. Μια γυναίκα φευγάτη, που αιωρείται ανάμεσα στα σχήματα και τις μουσικές και χαράζει πορείες στα μονοπάτια των ονείρων της.
     Το βιβλίο αυτό θυμίζει κάποια από τα παλαιότερα της συγγραφέως, ίσως περισσότερο το Αύριο, μια άλλη χώρα, αλλά είναι πολύ καλύτερο από αυτά. Πιο ώριμο. Πιο μεστό. Και πιο ταξιδιάρικο – όχι τόσο στο χώρο όσο στο χρόνο, και στις ψυχές.

Άλλα βιβλία της που παρουσιάσαμε:

Ο χρόνος πάλι 
Για τη σημαία και το έθνος
Αφρικανικό ημερολόγιο
Λίγο από το αίμα σου
Λος Άντζελες
Ιστορίες του σώματος
Κινέζικα Κουτιά
Γράμμα από ένα δράκο
Πιτσιμπούργκο
Ιστορίες Απόγνωσης
Συγχώρεση
Η φυγή
Άλμπατρος
Το εργοστάσιο των μολυβιών
Η Μαριόν στ' ασημένια νησιά και στα κόκκινα δάση
Ο υπόγειος ουρανός
Αύριο, μια άλλη χώρα
Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης
Το εναέριο τρένο στο Στίλγουελ
Άλφαμπετ Σίτυ
Θάνατος το ξημέρωμα
Φτωχή Μάργκο
Γράμμα από την Αλάσκα

Τα πιο σημαντικά βιβλία της χρονιάς στις ΗΠΑ

Η εφημερίδα New York Times δημοσίευσε τον κατάλογο με τα εκατό πιο σημαντικά, με τον άλλο ή τον άλλο τρόπο, βιβλία της χρονιάς στις ΗΠΑ. Αναδημοσιεύουμε τους τίτλους που αφορούν τη λογοτεχνική παραγωγή. Μπορείτε να δείτε ολόκληρη τη λίστα ακολουθώντας αυτό το σύνδεσμο.


The Angel Esmeralda by Don DeLillio
The Art of Fielding by Chad Harbach
The Buddha in the Attic by Julie Otsuka
The Cat’s Table by Michael Ondaatje. Διαβάστε την παρουσίαση εδώ
Chango’s Beads and Two-Tone Shoes by William Kennedy
11/22/63 by Stephen King
The Free World by David Bezmozgis
Ghost Lights by Lydia Millet
Gryphon by Charles Baxter
House of Holes by Nicholson Baker
The Leftovers by Tom Perrotta
The London Train by Tessa Hadley
Lost Memory of Skin by Russell Banks
The Marriage Plot by Jeffrey Eugenides
A Moment in the Sun by John Sayles
My New American Life by Francine Prose
1Q84 by Haruki Murakami. Διαβάστε την παρουσίαση εδώ
The Pale King by David Foster Wallace
Parallel Stories by Peter Nadas
Say Her Name by Francisco Goldman
The Sense of an Ending by Julian Barnes. Διαβάστε την παρουσίαση εδώ 
Stone Arabia by Dana Spiotta
The Stranger’s Child by Alan Hollinghurst
Swamplandia! by Karen Russell
Ten Thousand Saints by Eleanor Henderson
The Tiger’s Wife by Téa Obreht. Διαβάστε την παρουσίαση εδώ
The Tragedy of Arthur by Arthur Phillips
Train Dreams by Denis Johnson

David Baldacci – No Time Left

Δεν περίμενα ποτέ ότι κάποτε θα έφτανε η μέρα που θα έλεγα ότι: ο Ντέιβιντ Μπαλτάτσι έγραψε μια πατάτα, αλλά να που συνέβηκε κι αυτό. Κι ευτυχώς που εδώ έχουμε ένα διήγημα που κυκλοφορεί μοναχά σε ηλεκτρονική μορφή, αφού αν ήταν ένα από τα μυθιστορήματά του θα απογοητευόμουν στ’ αλήθεια.
     Πρωταγωνιστής σ’ αυτή την ιστορία είναι ο Φρανκ Μπέκερ, ένας επαγγελματίας δολοφόνος, που αναλαμβάνει τις πιο περίπλοκες αποστολές, ή μάλλον εκείνες που πιότερο του γεμίζουν το μάτι. Τον συναντάμε για πρώτη φορά καθώς περιπλανιέται στους δρόμους μιας ανώνυμης πόλης, ακολουθώντας έναν άντρα, τον οποίο και σκοτώνει με μια δηλητηριώδη ένεση. Αυτό συμβαίνει στις 5 Μαΐου του 2000 και μέχρι εδώ όλα καλά κι όλα ωραία.
     Στη συνέχεια ο συγγραφέας μας μιλά λίγο για την προσωπική ιστορία του ήρωά του, ο οποίος υπήρξε παιδί διαλυμένης οικογένειας και μεγάλωσε με τον πατέρα και τη μητριά του, που τον κακοποιούσαν, με τα γνωστά αποτελέσματα. Όπως μας αφήνει να καταλάβουμε το γεγονός αυτό ήταν που του χάραξε πορεία.
     Ο Μπέκερ, που ξόδεψε τα είκοσι τελευταία χρόνια της ζωής του δολοφονώντας, είναι τώρα έτοιμος να αναλάβει μια νέα, πλην κάπως παράξενη αποστολή: να δολοφονήσει μία γυναίκα, για την οποία δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα – δεν ξέρει καν που να τη βρει. Ο εργοδότης του, όμως, τον καθησυχάζει ότι όταν φτάσει η ώρα τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν. Και όντως όταν φτάνει η ώρα, έτσι και γίνεται. Το μόνο που εντελώς στα ξαφνικά από τη μια στιγμή στην άλλη ο αναγνώστης βρίσκει τον εαυτό του να διαβάζει μια ιστορία που ανήκει στη λογοτεχνία του φανταστικού, και η οποία στο τέλος θέλοντας και μη τον απογοητεύει. Όχι επειδή η αφήγηση αλλάζει λογοτεχνική φυλή, αλλά επειδή το τέλος της μοιάζει βιαστικό και κακογραμμένο. Ο Μπαλτάτσι, θέλοντας να μας εκπλήξει είπε να τη δει Στίβεν Κινγκ. Το μόνο που όσο κι αν είναι κορυφή στα θρίλερ, δεν πιάνει μία μπροστά στο μεγαλομάστορα Κινγκ όταν μπαίνει στα δικά του χωράφια. Γι’ αυτό και απογοητεύει.

Βιβλιοπαρουσιάσεις: Karin Fossum – The Caller, Kwei Quartey – Children of the Street, Michael Ondaatje – The Cat’s Table

Δύο αστυνομικά βιβλία, το ένα από τη Νορβηγία και το άλλο από τη Γκάνα και ένα μυθιστόρημα που μοιάζει με αυτοβιογραφία σας παρουσιάζω σήμερα.

Karin Fossum – The Caller

Αγορά από το Book Depository

Η Κάριν Φόσουμ είναι μια πρόσφατη ανακάλυψη κι έτσι αυτό είναι μόλις το δεύτερό της βιβλίο που διαβάζω. Προηγήθηκε το καταπληκτικό Bad Intentions (διαβάστε την παρουσίαση εδώ). Τα γεγονότα αυτού του μυθιστορήματος, στο οποίο πρωταγωνιστούν οι αγαπημένοι ντετέκτιβ της συγγραφέως, Κόνραντ Σέγερ και Γιάκομπ Σκάρρε, διαδραματίζονται σε μια επαρχιακή πόλη στη Νορβηγία. Όλα αρχίζουν όταν κάποιος χύνει αίμα στην κούνια ενός μωρού, κάποια στιγμή που αυτό μένει αφύλακτο, με αποτέλεσμα να τρομοκρατήσει τους γονείς. Θ’ ακολουθήσει μια σειρά από γεγονότα της ίδιας ή παρόμοιας φύσης που θα σπείρει τον τρόμο σε ολόκληρη την περιοχή, γεγονότα που άλλοτε μοιάζουν αστεία και άλλοτε απλά τρομακτικά: κάποιος βρίσκει τα πρόβατά του βαμμένα πορτοκαλί, μια γυναίκα διαβάζει στην εφημερίδα τη νεκρολογία της, κάποια άλλη γυναίκα δέχεται μια κλήση σύμφωνα με την οποία η κόρη της είναι βαριά τραυματισμένη στο νοσοκομείο και σπεύδει εκεί. Οι επιθεωρητές Σέγερ και Σκάρρε καλούνται ν’ ανακαλύψουν ποιος κρύβεται πίσω απ’ αυτές τις πράξεις, κάτι που δεν θα αποδειχτεί και τόσο εύκολο αφού όπως όλα δείχνουν ο υπαίτιος είναι ένα ψυχολογικά διαταραγμένο άτομο, με υψηλή ωστόσο νοημοσύνη. Καθώς όμως θα δίνουν τη μάχη τους με το χρόνο, ο εχθρός θα αρχίζει να καταστρώνει κάποια άλλα, πιο σκοτεινά σχέδια. Για μια ακόμη φορά η συγγραφέας ρίχνει το βάρος της αφήγησης στον ψυχικό κόσμο των ηρώων της και μας χαρίζει ένα βιβλίο που διαβάζεται τόσο σαν αστυνομικό αφήγημα όσο και σαν κοινωνικό-ψυχολογικό σχόλιο.

Kwei Quartey – Children of the Street

Αγορά από το Book Depository

Αυτό είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που πολύ εύκολα θα μπορούσε να πει κανείς ότι διαβάζοντάς το ένιωσε σαν να του έριχνε κάποιος μια γροθιά στο στομάχι. Ή όχι μόνο μία, αλλά πολλές. Αν μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε με μια μόνο λέξη αυτό το μυθιστόρημα θα λέγαμε ότι είναι ντοκουμέντο. Το ντοκουμέντο μιας σκληρής πραγματικότητας σε μια άκαρδη πόλη. Πρωταγωνιστής σ’ αυτή την ιστορία είναι ο επιθεωρητής Ντάρκο Ντόουσον, που δουλεύει στην αστυνομία της πρωτεύουσας της Γκάνας, Άκρα. Ο καλός αστυνομικός ξοδεύει τον περισσότερό του χρόνο στους δρόμους της πόλης, προσπαθώντας να τους κρατήσει όσο γίνεται πιο ασφαλείς. Φυσικά αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο να συμβεί από τη στιγμή που η φτώχεια είναι διάχυτη παντού, οι αρρώστιες θερίζουν και η πορνεία αποτελεί τρόπο ζωής. Ο Ντάρκο νιώθει μια ιδιαίτερη αδυναμία στα παιδιά του δρόμου, έτσι όταν ανακαλύπτεται ένα από αυτά, ο δεκαεφτάχρονος Μούσα, νεκρός είναι αποφασισμένος να ανακαλύψει πάση θυσία ποιος είναι ο δολοφόνος του. Οι έρευνές του θα τον οδηγούν για αρκετό καιρό από το ένα αδιέξοδο στο άλλο, αλλά στη διάρκεια της διαδρομής θα μάθει πολλά μα και φοβερά πράγματα για την πόλη του -πιο πολλά και φοβερά απ’ αυτά που ήδη γνωρίζει δηλαδή- καθώς θα συναντηθεί με πόρνες, μαστροπούς και μαυραγορίτες και θα έρθει και σε επαφή με τους συνήθεις… φιλάνθρωπους, που κρύβουν πολλά σκοτεινά μυστικά πίσω από τα φωτεινά χαμόγελά τους. Ένα μυθιστόρημα εξαιρετικό για την Αφρική που αντιστέκεται, μα πιο πολύ υποφέρει.
 

Michael Ondaatje – The Cat’s Table

Αγορά από το Book Depository

Τις περιπέτειες τριών αγοριών στη διάρκεια ενός ταξιδιού με καράβι από το Κολόμπο της Σρι Λάνκα στην Αγγλία στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 περιγράφει στο τελευταίο του βιβλίο ο συγγραφέας του Άγγλου Ασθενή, Μάικλ Οντάατζε. Το ταξίδι θα διαρκέσει τρεις μόλις βδομάδες, αλλά στη διάρκειά του θα συμβούν πολλά και συνταρακτικά. Οι τρεις μικροί φίλοι θα γνωρίσουν διάφορους, ενδιαφέροντες και μη χαρακτήρες, θ’ ανακαλύψουν φοβερά μυστικά, θα κάνουν ένα σωρό μπαγαποντιές και θα δουν να λαμβάνει χώρα μπρος στα έκπληκτα μάτια τους ένα φοβερό έγκλημα. Ο Μάικλ, ο Ραμαντίν και ο Κάσιους, η Έμιλι, η δεσποινίς Λασκέτι και ο κύριος Μάζαπα, ο κύριος Νέβιλ και ο Περέρα, είναι όλοι τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συναρπαστικοί χαρακτήρες που χαρίζουν ιδιαίτερο χρώμα σε ένα ήδη πλούσιο μύθο. Ο συγγραφέας υιοθετώντας τη φωνή του εντεκάχρονου Μάικλ όταν μιλά για το χθες και του ενήλικα εαυτού του όταν αναφέρεται στο σήμερα, καταφέρνει από την πρώτη στιγμή να αποσπάσει την προσοχή του αναγνώστη, να τον κάνει να νιώσει τις χαρές και τις λύπες, τους φόβους και τα διλήμματα των ηρώων του. Τα πρώτα ξυπνήματα του έρωτα, οι μεγάλες της ζωής απογοητεύσεις, τα όνειρα που έγιναν πραγματικότητα κι αυτά που καταποντίστηκαν στη δίνη του χρόνου και η ξενιτιά είναι μερικά από τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται αυτό το μυθιστόρημα, το οποίο πού και πού θυμίζει τρυφερή ελεγεία. Καλογραμμένο, κάπως νοσταλγικό και με πολλή χιούμορ, θα λέγαμε ότι αυτό είναι ένα βιβλίο για τη μεγάλη περιπέτεια του ανθρώπου. Μια περιπέτεια που τις περισσότερες, θα λέγαμε, φορές δεν έχει ευτυχισμένο τέλος. Αξίζει να διαβαστεί από κάθε φίλο της καλής λογοτεχνίας.