Οι «Ιστορίες απόγνωσης» δεν είναι ιστορίες, μάλλον αποκόμματα είναι. Αποκόμματα ζωής. Όχι πως σ’ αυτό το βιβλίο δεν περιλαμβάνονται ΚΑΙ ιστορίες, απλά είναι μόλις δύο, η 12 και η 29, που πιότερο θυμίζουν παραμύθι.
Αν θα έπρεπε να συγκρίνουμε αυτό το βιβλίο με κάποια άλλα της Σώτης – που δεν πρέπει, αλλά το κάνουμε έτσι κι αλλιώς – θα λέγαμε ότι κάπου μας θυμίζει το «Άλφαμπετ Σίτυ» και το «Εναέριο τρένο στο Στίλγουελ».
Θραυσματικές σκέψεις, σκόρπιες αναμνήσεις και μια κάποια ελεγειακή ατμόσφαιρα αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία εδώ, όπως και στα πιο πάνω βιβλία.
Η Σώτη, με αφορμή τα σχέδια του Χρίστου Βουγιουκλή, κάνει μια βουτιά στο παρελθόν και στη φαντασία της, ανασύροντας από εκεί διάφορα μικρά διαμαντάκια, που μπορούν να διαβαστούν ξανά και ξανά, αφήνοντας στα χείλη του μυαλού μια γλυκόπικρη γεύση.
Αντιγράφουμε από το 28:
Ο Χρήστος είπε: «Η αρρώστια είναι ένα φυτό. Είναι ένα φυτό». Έπειτα, αρρώστησε βαριά και πέθανε. Από τότε διασχίζω μόνη μου άγνωστες πόλεις με ατσάλινες σωληνώσεις, με αινιγματικά οδόσημα. με ρολόγια από καιρό σταματημένα. Είμαι πάντα περαστική, κανείς δεν με περιμένει. κανείς δεν με τυλίγει με μια κουβέρτα όταν τουρτουρίζω. κανείς δεν διαμαρτύρεται όταν, οδηγώντας, παίρνω τις στροφές με πέμπτη ταχύτητα. Από τότε που πήγαμε στη Χαϊδελβέργη, στο κάστρο -«στο Schloss», έλεγε ο Χρίστος, «στο Schloss»- δεν άκουσα κανένα να απαγγέλλει στίχους του Χάινε. Η αρρώστια είναι ένα φυτό. Ένα φυτό.
Στις «Ιστορίες Απόγνωσης» συναντώνται επιτυχώς δύο διαφορετικοί καλλιτέχνες και ενώνοντας τις δυνάμεις τους χαρίζουν στο φιλότεχνο αναγνώστη μερικές όμορφες στιγμές νοσταλγίας και ζωής.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από την Athens Voice Books.
No comments:
Post a Comment