Το τελευταίο βιβλίο του Τόλκιν, που κυκλοφόρησε πέρυσι, οι κριτικοί και το κοινό κάθε άλλο παρά επιφυλακτικά το υποδέχθηκαν. Κάτι το όνομα του συγγραφέα, κάτι η τελειότητα των προηγούμενων έργων του, κάτι η μυθολογία που τον συνοδεύει, όλ’ αυτά έκαναν τους πάντες να πιστεύουν ότι Τα Παιδιά του Χούριν θα ήταν επίσης ένα αριστούργημα. Αλλά, δεν είναι. Σε σύγκριση με την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και το Χόμπιτ, αυτό το βιβλίο θα χαρακτηριζόταν σαν φτωχός συγγενής.
Την ευθύνη φυσικά γι’ αυτό δε φέρει ο μακαρίτης ο συγγραφέας, αλλά ο γιος του, που ανέλαβε την επιμέλεια και κυκλοφορία του. Ειδικά το πρώτο και παραφορτωμένο κεφάλαιο δείχνει ότι ο τελευταίος δεν είχε τα φόντα ν’ αντεπεξέλθει στο έργο που ο ίδιος ανέλαβε και είμαι σίγουρος ότι αν ζούσε ο Τόλκιν δε θα επέτρεπε να κυκλοφορήσει στην παρούσα μορφή.
Όπως και νάχει, το έργο αυτό καταπιάνεται, όπως λέει κι ο τίτλος, με τα έργα και τις ημέρες των παιδιών του Χούριν: του Τούριν και της Νιένορ. Ο πρώτος απομακρύνεται από μικρός, μετά από απόφαση της μητέρας του της Μόργουεν από το σπίτι του, και οδηγείται στη χώρα των ξωτικών όπου εκπαιδεύεται στην τέχνη του πολέμου. Ανήσυχος, ωστόσο, καθώς είναι, με το που θα ενηλικιωθεί θα εγκαταλείψει τη γαλήνια φυλή και θ’ αρχίσει ένα μακρινό ταξίδι στα μονοπάτια του κινδύνου και της καταστροφής, όπου πολλές φορές θα φτάσει κοντά στο θάνατο, πολλές φορές θα πέσει και θα ξανασηκωθεί, και πολλές φορές, λόγω κυρίως της ξεροκεφαλιάς του, θα επιφέρει στους γύρω του τον όλεθρο.
Σε αντίθεση μ’ αυτόν η Νιένορ θα μεγαλώσει υπό την προστασία της μητέρας τους, και όταν έρθει η ώρα θα πορευτεί μαζί της προς τη χώρα των ξωτικών, όπου ελπίζουν -μάταια, όπως θα αποδειχτεί- να βρουν τον Τούριν.
Η ιστορία διαδραματίζεται αιώνες πριν το έπος του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τότε που η Μέση Γη αναστέναζε κάτω από την απειλή του πρώτου Σκοτεινού Άρχοντα, του Μόργκοθ. Αυτός είναι ο μεγάλος εχθρός του Τούριν, αυτόν πολέμα, και αβάσιμα ελπίζει κάποια μέρα να σκοτώσει.
Όπως και στα άλλα βιβλία του Τόλκιν έτσι και σ’ αυτό κόβουν βόλτες οι ορκς, τα ξωτικά κι οι νάνοι, αλλά το πιο τρομερό πλάσμα είναι ο δράκος Γκλαουρούνγκ, και μ’ αυτόν είναι που θα δώσει τη στερνή του μάχη ο θαρραλέος Τούριν.
Κλείνουμε αυτή τη σύντομη αναφορά με δύο ‘ατάκες’:
«Αυτός που τρέχει για να ξεφύγει από τους φόβους του ίσως σύντομα ανακαλύψει ότι απλά πήρε το σύντομο δρόμο για να τους συναντήσει...»
«Οι άνθρωποι είναι άπληστοι κι ανοικονόμητοι, και δε θα προφυλάξουν τα φυτά μέχρι που αυτά θ’ αφανιστούν.»
Εξαιρετική η εικονογράφηση του Alan Lee.
No comments:
Post a Comment