Αυτό είναι το μοναδικό βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου που διαδραματίζεται στην Ελλάδα. Όχι η μοναδική ιστορία, το μοναδικό βιβλίο*.
Πρόκειται για την ιστορία του Κάρολου και της Λίλης, της μαμάς τους και του μπαμπά τους, αλλά και κάποιων άλλων λίγο ιδιόρρυθμων χαρακτήρων. Οι βασικοί ήρωες ωστόσο είναι τα δύο παιδιά.
Τα γεγονότα της ιστορίας διαδραματίζονται λίγο πριν από την επιβολή της χούντας στην Ελλάδα. Τότε: «Ο Κάρολος πάει στην τρίτη δημοτικού κι η Λίλη στην πρώτη. ο μπαμπάς τους δουλεύει στη σωληνουργία. είναι καλός κι αστείος. η μαμά τους μοιάζει με τη Μαίρη Πόππινς αλλά πίνει πολύ ουίσκι… Ο μπαμπάς κοιτάζει τη μαμά, η μαμά κοιτάζει έναν άλλο κύριο, κι αυτός ο άλλος κύριος κοιτάζει μια άλλη κυρία και μερικά άλλα πράγματα που τον κάνουν ευτυχισμένο και μαζί πολύ δυστυχισμένο. Είναι μια γλυκιά οικογένεια που διαλύεται…».
Μια οικογένεια που διαλύεται, έτσι ακριβώς είναι η οικογένεια του Κάρολου και της Λίλης. Μια οικογένεια που μέρα με τη μέρα οδεύει προς την καταστροφή. Ο μόνος συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους γονείς είναι τα παιδιά. Τα παιδιά –και ειδικά ο Κάρολος-, που υποφέρουν σιωπηλά.
Το «Αύριο, μια άλλη χώρα» είναι γραμμένο μ’ ένα γλυκόπικρο χιούμορ και πολύ ευαισθησία. Η συγγραφέας μπαίνει στις ψυχές των παιδιών ηρώων της, νιώθει τον πόνο τους και τον περιγράφει λες κι ήταν δικός της. Όσο για τους γονείς, φαίνεται να τους λέει: «Καλά να πάθετε, σας αξίζει η δυστυχία!» Αν και ο Σπύρος, ο πατέρας, σ’ ένα μόνο έφταιξε, που παντρεύτηκε την Έφη, κάποια που όταν της έκανε πρόταση γάμου του αποκρίθηκε: «Εντάξει!»
Η Έφη ποτέ δεν αγάπησε στ’ αλήθεια τον Σπύρο. Απλά κοντά του βρήκε την ασφάλεια που αναζητούσε. Και χωρίς καλά καλά να το καταλάβει βρέθηκε μαζί του παντρεμένη και γρήγορα απόκτησε και δυο παιδιά. Αλήθεια, πότε γεννήθηκαν; Πότε μεγάλωσαν; Η Έφη λες και δεν ήταν εκεί. Αν και ήταν. Σωματικά, δηλαδή. Γιατί ψυχικά, κλάφτα Χαράλαμπε! Ψυχικά ήταν αλλού, στην αγκαλιά της πρώτης και αληθινής της αγάπης, στην αγκαλιά του Ευτύχη του κομμουνιστή, που από εξορία σε εξορία πήγαινε. Σ’ εκείνον ανήκε, κι ας δεν ταίριαζαν, κι ας το γνώριζε ότι μαζί δε θα μπορούσαν να βρουν την ευτυχία: η κοκότα μεγαλοαστή με το λιτό ονειροπόλο! Κι αφού δεν μπορούσε να έχει εκείνον το έριχνε στο ποτό. Όταν όλα της λείπουν και το ουίσκι καλό είναι!
Τη νύφη, φυσικά, την πλήρωναν τα παιδιά (φράση που δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, όπως διαβάζουμε). Τα παιδιά που ήταν αθώα και πονηρά μαζί, που τίποτα δεν ήξεραν και όλα τα καταλάβαιναν.
Οι ήρωες αυτού του βιβλίου γίνονται συμπαθείς μέσα από τα πάθη τους. Ακόμη και η Έφη που ωθεί αργά αλλά σταθερά την οικογένεια προς την καταστροφή καταφέρνει να κερδίσει την αγάπη του αναγνώστη. Αλλά, εκείνοι που στ’ αλήθεια κλέβουν την παράσταση είναι τα παιδιά: η σπιρτόζα Λίλη και ο έξυπνος και καλόψυχος Κάρολος. Δεν ξέρουμε κατά πόσο η Τριανταφύλλου χρησιμοποιεί βιογραφικά στοιχεία σ’ αυτό το βιβλίο, αλλά μέσα από τις περιπέτειες των δύο παιδιών, βλέπουμε κάπου να ξεπροβάλλει η δική της εικόνα: της ατίθασης της ελληνικής πεζογραφίας.
Το «Αύριο, μια άλλη χώρα» επιχειρεί να κάνει και μια κριτική στα στεγανά και τις προκαταλήψεις της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς να γίνεται βαρετό, αλλά σπρώχνοντας κάποτε το μαχαίρι έως το κόκαλο: «Κυρίως δεν είχε συνηθίσει πως έτσι ήταν τα πράγματα στην Ελλάδα, διαδηλώσεις κι απεργίες και γκλομπς και χαφιέδες και φόνοι.»
* Η «Φυγή» κυκλοφόρησε χρόνια μετά
No comments:
Post a Comment