Σώτη Τριανταφύλλου - Η φυγή

Με τη «Φυγή» η Σώτη Τριανταφύλλου ρίχνει μια σύντομη ματιά στα χρόνια τα παλιά, τα εμφυλιοπολεμικά. Μια ματιά υπογείως αλλά αρκούντως ειρωνική.

Το βιβλίο αυτό μιλά για έναν έρωτα. Ένα παράνομο έρωτα, ανάμεσα σ’ ένα ταχυδρομικό υπάλληλο, που φτάνει στην Άμφισσα μετά από δυσμενή μετάθεση, λόγω ανέκφραστων φρονημάτων, και μιας όμορφης κοπέλας, που έχοντας πατήσει τα δεκαεννιά θεωρείται ήδη γεροντοκόρη, και «ποιος θα το πάρει το κορίτσι;»

Ο Αποστολής και η Άννα είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Ο έρωτάς τους γεννήθηκε αστραπιαία, είναι κεραυνοβόλος, ωστόσο, δε φαίνεται να έχει πολύ μέλλον μπροστά του, καθώς ο πρώτος είναι παντρεμένος. Εντάξει, είναι ωραίο που περνούν καλά μαζί, αλλά για πόσο θα αντέξουν να ζούνε χώρια; Πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους. Κάποιες οδυνηρές αποφάσεις. Μπροστά τους βρίσκεται ο δρόμος προς τον παράδεισο ή την καταστροφή.

Η φαντασία της συγγραφέως δημιούργησε δύο ήρωες που αγωνίζονται να ξεφύγουν απ’ τις συμβάσεις και τα καθιερωμένα. Αποφασισμένους να ζήσουν μαζί κι ευτυχισμένοι. Ο ένας, όμως, απ’ αυτούς έχει περισσότερο κουράγιο απ’ τον άλλο. Κι αυτός είναι ο Αποστόλης. Αυτός είναι που κινεί τα νήματα, που είναι αποφασισμένος να θυσιάσει τα πάντα για τον έρωτά. Θα σταθεί η Άννα αντάξιά του;

Ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία αυτού του βιβλίου είναι η ειρωνεία. Μια ειρωνεία ελαφριά, που δε γίνεται σαρκασμός, αλλά που ωστόσο καταφέρνει να ισοπεδώσει τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα. Η Τριανταφύλλου ειρωνεύεται αυτά που ειρωνευόταν πάντα: τη ξεροκεφαλιά, το κόλλημα στο χθες και το... τι θα πουν οι γείτονες. Μέσα από τα λόγια και τις πράξεις του Αποστόλη φαίνεται να θέλει να μας δείξει πως, κατά τη γνώμη της, είναι οι αληθινοί ήρωες και επαναστάτες: «Μπορεί να ’τανε δειλός, αλλά όχι, γενναίοι δεν ήτανε ούτε όσοι είχανε λυμένο το ζωνάρι τους για καβγά. Η γενναιότητα ήτανε ένα άλλο πράμα, ένα πράμα ήσυχο...». Και η επανάσταση κάτι που συμβαίνει μέσα σου, κάτι σαν έκρηξη που σου ανοίγει τα μάτια, κάτι που σου δίνει τη δύναμη ν’ αλλάξεις και να προχωρήσεις με γενναία βήματα προς τη νέα ζωή. Ο Αποστόλης: «...Ίσως να ’κανε κάτι καλό για τον κόσμο, μιας και δεν είχε κάνει τίποτα ως τα τώρα, εκτός από το να πάρει δυσμενή μετάθεση, να διαλύσει την οικογένειά του και να ερωτευτεί. Χαμογέλασε με την τελευταία σκέψη: ξαφνικά, ένιωθε ευτυχισμένος. Θα ’κανε κάτι καλό για τον κόσμο και την Άννα.»

Οι ήρωες σ’ αυτό το βιβλίο είναι σαν ήρωες της Τριανταφύλλου. Αγαπούν τη φυγή. Αγαπούν την ελευθερία. Αλλά, κάποιοι όταν την αποκτούν δεν ξέρουν τι να την κάνουν, ενώ κάποιοι άλλοι νιώθουν ότι τώρα πια όλος ο κόσμος τους ανήκει. Ένα μικρό διαμάντι που διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα, όπως όλα εξάλλου τα βιβλία της Σώτης.