Σ’ αυτό το βιβλίο περιλαμβάνονται τρεις νουβέλες, στις οποίες η συγγραφέας… σπάει πλάκα! Φαίνεται να έχει γράψει αυτές τις ιστορίες μόνο και μόνο για να διασκεδάσει η ίδια, αλλά και για να χαρίσει λίγα χαμόγελα στον αναγνώστη.
“Γυναίκες, μιλώ ακούστε. Να σας σερβίρω ένα βασιλόπουλο είναι αδύνατο φυσικά. Εκείνο που μπορώ να κάνω για σας είναι να σκοτώσω το βασιλόπουλο. Και τη Σταχτοπούτα. Αυτή η ξευτελισμένη, αυτή η δούλα που δεν έχει ίχνος περηφάνιας και ρεαλισμού, αα, δε μου ξεφεύγει”. Μ’ αυτά τα λόγια ξεκινά τον πρόλογό της η συγγραφέας για να τονίσει αργότερα ότι: “Οι μύθοι είναι τα κάστρα του συστήματος”, τα κάστρα που θέλει η ίδια να γκρεμίσει, γιατί στο κάτω κάτω της γραφής “το μόνο που σε σώζει είναι η πίστη στον εαυτό σου”.
Το να πιστεύεις όμως στον εαυτό σου δε σημαίνει κι ότι πρέπει να είσαι μόνος: “Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς συντροφιά. Κι όταν αυτή η συντροφιά διαμορφωθεί σε οικογένεια, η κατάσταση είναι θεία. Ο γάμος είναι απαράδεχτος. Η συμβίωση λύνει ελάχιστα προβλήματα και μόνο τότε, όταν το παραδεχτούμε, είναι επιτυχημένη. Είναι τελείως παρανοϊκό να πιστεύει και να απαιτεί η γυναίκα να ’ναι ο άντρας ο φορέας της ευτυχίας της. Η ευτυχία δεν είναι φασολάκια να τα κουβαλάει κανείς στο ζεμπίλι…”.
Στην πρώτη νουβέλα με τίτλο “Σταχτοπούτα ετών πενήντα” μαθαίνουμε την ιστορία της Χαρίκλειας που γεννήθηκε “…πες κατά λάθος, πες κακή ώρα, αφού ο πατέρας μας ήταν κιόλας πεθαμένος πριν τρία χρόνια…”. Υπέφερε πολύ στα παιδικά της χρόνια η Χαρίκλεια μια και ήταν μπάσταρδη και τ’ άλλα τα παιδιά δεν την ήθελαν κοντά τους. Αλλά κι όταν μεγάλωσε το χείλι της δε χαμογέλασε ποτέ. Δούλεψε, έζησε μια ζωή στερεμένη, μάζεψε λεφτά, αλλά έμεινε ανέραστη και με προίκα ένα τεράστιο άψυχο σπίτι για να την υποδέχεται κάθε Σάββατο.
Στη δεύτερη νουβέλα πέφτει άγριο γέλιο. Ακόμη και ο τίτλος προδιαθέτει γι’ αυτό: “Θρόνος-αντίκα χαρίζεται εις ρέκτην…”. Είναι η ιστορία κάποιου φτωχού πλην τίμιου νέου, τον οποίο διαλέγει μια γόνος αριστοκρατικής οικογένειας ως σύζυγο της. Έλα όμως που η κυρία είναι σωστή μέγαιρα και κάνει ό,τι θέλει το φτωχό και άβουλο ανθρωπάκι. Μάλιστα είναι τόσο μεγάλος ο έλεγχος και η επιρροή που ασκεί στη ζωή του, που όταν πεθαίνει είναι σίγουρος ότι εκείνος τη σκότωσε, αφού η μεγαλοκυρά του είχε προαναγγείλει ότι, έτσι και τολμούσε να την εγκαταλείψει, θα αυτοκτονούσε και θα φροντίζε να φανεί ότι την σκότωσε εκείνος…
Οι πιο ωραίες στιγμές της νουβέλας είναι όταν η κυράτσα τσακώνεται με την αδελφή της την… κομμουνίστρια, κι η τελευταία της τα λέει χύμα, ειδικά όταν μαθαίνει ότι κοτζάμ αρχόντισσα δεν μπορεί να τεκνοποιήσει: “Μα, μπορεί να μην πεισμώσει ένα κορμί που τ’ άφησες σαράντα χρόνια αλειτούργητο; Το σώμα μας, βρε, είναι εκκλησία. Θέλει και τα καντήλια του αναμμένα και τα θυμιάματά του να καίνε και τους βρωμοπαπάδες του!”.
Και φτάνουμε στην τρίτη νουβέλα με το χαρακτηριστικό τίτλο: “Εδώ σερβίρεται μόνο αχνιστό πάθος και ανόθευτη ηθική”. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας-φωτιά με το όνομα Αργυρώ που αναστατώνει ένα ολόκληρο χωριό με την ομορφιά της, αλλά και τη φλόγα του πάθους της. Όλοι οι άντρες την ποθούν, όλες οι γυναίκες τη ζηλεύουν, και δεν υπάρχει πρόβλημα κανένα. Μέχρι που αποφασίζει ένας παπάς να ξεριζώσει την αμαρτία από το χωριό, και τότε γίνεται το σώσε. Πέφτει ξύλο, ο τόπος γίνεται άνω κάτω, τρώει λίγες κι ο παπάς να μην παραπονιέται. Αλλά, η Αργυρώ όσα κι αν τράβηξε είναι από γερό σκαρί και… ξανά προς τη δόξα τραβά.
Ηθικό δίδαγμα: Δεν είναι καιρός για Σταχτοπούτες!
No comments:
Post a Comment