Όσο περισσότερη γιαπωνέζικη λογοτεχνία διαβάζω τόσο πιο πολύ πείθομαι ότι αν αυτοί και αυτές οι συγγραφείς έγραφαν στην Ελλάδα, μάλλον δεν θα έβρισκαν ποτέ εκδότη.
Η Μιγιούκι Μιγιάμπε είναι μια από τις πιο δημοφιλείς συγγραφείς στην Ιαπωνία. Γράφει, υποτίθεται, βιβλία μυστηρίου και θρίλερ, αλλά το μόνο που κάνει -και το κάνει πολύ καλά- είναι να σχολιάζει τον σύγχρονο τρόπο ζωής στην Ιαπωνία, με τη βία, τις διαλυμένες οικογένειες, την έκπτωση των αξιών και τα λοιπά τραγικά.
Στο ανά χείρας βιβλίο τον βασικό ρόλο κρατά ένας ντετέκτιβ -που βρίσκεται σε αναρρωτική άδεια αφού πληγώθηκε στη διάρκεια του καθήκοντος- τον οποίο προσλαμβάνει ο ανιψιός του για ν’ ανακαλύψει την αρραβωνιαστικιά του, που από τη μια στιγμή στην άλλη έχει εξαφανιστεί, δίχως ν’ αφήσει ίχνος πίσω της.
Η συγγραφέας, ωστόσο, αντί ν’ ακολουθήσει την αμερικάνικη πεπατημένη, να γράψει δηλαδή ένα θρίλερ μυστηρίου και καταδίωξης, μας δίνει νωρίς-νωρίς τη λύση στο γρίφο και χρησιμοποιεί την εξέλιξη του μύθου για να μιλήσει για τα κακά της καταναλωτικής κοινωνίας. Όσο ο ντετέκτιβ, λοιπόν, αναζητεί τη γυναίκα-φάντασμα, τόσο πιο πολλά πράγματα μαθαίνουμε για τις πιστωτικές κάρτες και την υπερχρέωσή τους που οδηγούν στην οικονομική καταστροφή και το έγκλημα, για την αγωνία των νέων ανθρώπων για καταξίωση, για το πώς η ομορφιά και τα νιάτα είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας για την αναρρίχηση στην κοινωνική κλίμακα.
Η πλοκή είναι σχεδόν ανύπαρκτη, αλλά με τη μαεστρία της η συγγραφέας καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη ζωντανό απ’ την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. με τα μικρά οικογενειακά δράματα που περιγράφει, με τις διαδρομές του πρωταγωνιστή απ’ τη μια πόλη στην άλλη, με τους πολύχρωμους χαρακτήρες του, ακόμη και με τη χρήση παραδοσιακών αφορισμών του τύπου: «Χρειάζονται τρεις γενιές για να γίνει κάποιος ‘ντόπιος’ στο Τόκιο». Οι αναφορές στην παράδοση, εξάλλου, δεν λείπουν από κανένα απολύτως γιαπωνέζικο βιβλίο, που διάβασα μέχρι σήμερα.
Αυτό το βιβλίο, που αν έβγαινε στην Ελλάδα θα πήγαινε άπατο, σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 1992 στην Ιαπωνία, και απέσπασε τα βραβεία Καλύτερου Μυθιστορήματος, αλλά και Βιβλίου Μυστηρίου της χρονιάς.
Αλλά ακόμη και χωρίς αυτές τις συστάσεις, θα λέγαμε ότι είναι ένα απολαυστικό ανάγνωσμα, που καθηλώνει δίχως να προσπαθεί καν να εντυπωσιάσει.
Με παρόμοιο θέμα, αλλά χρησιμοποιώντας διαφορετικά συγγραφικά τρικ, καταπιάνεται και το Out (φωτογραφία στην πλαϊνή στήλη) της Νάτσουο Κιρίνο, που διαβάζω τώρα και, το οποίο σύντομα θα παρουσιάσω εδώ.
2 comments:
Αξιανάγνωστε συν-ιστολόγε, αφού συμφωνήσω με όλα τα παραπάνω, μπορώ να αναφωνήσω πως, ναι, το βιβλίο έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, και μάλιστα από τον Οκτώβριο του 2007 με τίτλο Πύρινη Άμαξα, από τις εκδόσεις Printa! Θα μου πείτε, και πώς να το εντοπίσουμε ανάμεσα στην εκδοτική θάλασσα, όταν "διέφυγε" από τα ένθετα και τα έντυπα - και κακώς! Εξαίρεση αποτέλεσε το περίφημο Εντευκτήριο, όπου ο ίδιος ο Γιώργος Κορδομενίδης εκφράστηκε θερμότατα για το βιβλίο - βλ. τα σχετικά λινκς στο blog του Εντευκτηρίου http://entefktirio.blogspot.com/2008/07/blog-post_14.html αλλά και http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_13/07/2008_277196
Και είναι πραγματικά ένα υπέροχο βιβλίο - η λογοτεχνική αποτύπωση του πλαστικού χρήματος, κι όχι μόνο.
Διάβασα το κείμενο του Κορδομενίδη και απ' ό,τι βλέπω συμφωνούμε στα σημεία. Χαίρομαι που το βιβλίο κυκλοφόρησε και στα ελληνικά αν και δεν ξέρω κατά πόσο πήγε άπατο ή όχι. Η γιαπωνέζικη λογοτεχνία είναι πιο ζωντανή παρά ποτέ και καλό θα ήταν οι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι ν' ασχοληθούν κάπως περισσότερο μ' αυτή. Να'σαι καλά
Post a Comment