Λιλή Ζωγράφου - Επάγγελμα Πόρνη

Το βιβλίο αυτό χωρίζεται σε τρεις ενότητες που φέρουν τους χαραχτηριστικούς τίτλους: “Της Χούντας”, “Της μοναξιάς” και “Της τρυφερότητας”.

Η Λιλή Ζωγράφου μας διηγείται σκληρές, τραγικές, αλλά και ολίγον αστείες ιστορίες που έχουν σαν κύριο θέμα τους τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο που πονά, που ματώνει, που ζει, που γλεντά. Κάποιες απ’ αυτές ίσως σου θυμίσουν κάτι, κάτι που συνέβηκε σε σένα ή και στο διπλανό. Άλλες θα σε εξοργίσουν, κι άλλες θα σε κάνουν να χαμογελάσεις. Με το δικό της τρόπο η συγγραφέας σε παίρνει απ’ το χέρι και σε ξεναγεί σε διάφορες μικρές ζωές. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να την ακολουθήσεις.

ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Πόρνη

Ε, σ’ αυτή την ιστορία πέφτει ΤΟ γέλιο. Η συγγραφέας μας αφηγείται τις προσπάθειες που κατέβαλε κάποια περίοδο στην εποχή της χούντας για να ανανεώσει το διαβατήριό της. Κι αφού είδε κι αποείδε ότι δε γινόταν τίποτα, μια και δεν την… αναγνώριζαν σα δημοσιογράφο, κι αφού κατάλαβε ότι διαβατήριο δε θα έβλεπε, συμπλήρωσε τη σχετική αίτηση κι εκεί που αναγραφόταν ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ έγραψε: Πόρνη. Κι έμειναν κόκκαλο τα χουντοπιόνια. Η Λ. Ζ. δε χάνει την ευκαιρία να “θάψει” και κάποιους δημοσίους υπαλλήλους: “Απ’ αυτούς που διορίζονται σε κάποια δημόσια υπηρεσία και προσδιορίζονται από το ξύλινο τραπέζι που τους φιλοξενεί μια ζωή αμετακίνητους”. Αυτούς τους ίδιους που σκέφτονται: “Με διατάζουν, άρα υπάρχω”.

Ο τρόμος

Εδώ έχουμε μια τραγική ιστορία. Μιλάει για μια μοναχική ηλικιωμένη γυναίκα που πάει στο περίπτερο για ν’ αγοράσει εφημερίδες κι έναν αναπτήρα. Ο περιπτεράς της είπε πως αναπτήρα δεν έχει, και να πάει να πάρει από ένα περίπτερο πιο κάτω. Κίνησε λοιπόν με τη συνοδεία του σκύλου της. Μα, ιδιοκτήτης σε κείνο το περίπτερο είναι ένας πραγματικός τραμπούκος, χαφιές της χούντας, και προσπαθεί να τη διώξει κακήν κακώς προτού καν του πει τι θέλει. Κι επειδή εκείνη δε φεύγει, τη χαστούκιζει. Καλεί λοιπόν η γυναίκα την αστυνομία και προτού περάσει πολύ ώρα μετατρέπεται από θύμα σε θύτη, αφού οι άλλοι χαφιέδες της περιοχής σπεύδουν να στηρίξουν το δικό τους “άνθρωπο”.

Κινδυνεύει η ζωή

Το καλοκαίρι του 2000, αν δεν κάνω λάθος, βούιξαν τα ΜΜΕ για τη σύλληψη κάποιου ψυχίατρου Λυμπέρη, ιδιοκτήτη Ψυχιατρικής Κλινικής που συνελέφθηκε για υπόθεση σχετιζόμενη με ναρκωτικά. Η Λιλή Ζωγράφου, μιλά σ’ αυτή την ιστορία που πρωτοεκδόθηκε στα 1978, για την κλινική του κ. Λυμπέρη, όπου τη μετέφεραν για θεραπεία μετά από απόπειρα αυτοκτονίας, και όπου υπέστη βιασμό. Σύμφωνα μάλιστα με τη μαρτυρία νεαρού υπαλλήλου, όπως τη μεταφέρει η ίδια συγγραφέας, θα προσπαθούσαν να την “τρελάνουν” με κάθε τρόπο για να την κρατήσουν για περισσότερο καιρό εκεί. Το πως δεν ανακάλυψαν τα τσακάλια των ΜΜΕ αυτή την ιστορία είναι απορείας άξιον! Κάθε άλλο σχόλιο είναι περιττό. Αλλά το να σας μεταφέρουμε κάποια λόγια της Λιλής, δεν είναι καθόλου περιττό: “”Ζούσα σαν αιώνια και ταυτόχρονα σαν να μην υπήρχε αύριο. Η απληστία μου για χαρά έπρεπε να κορεστεί στο σίγουρο σήμερα”, “Είκοσι εφτά χρόνια τώρα, απ’ όταν αντάρτεψα εγκαταλείποντας την οικογένειά μου και νομοθέτησα τη ζωή μου, περπατώ σ’ ένα τεντωμένο σκοινί. Και οι ακροβάτες, ξέρετε, πρέπει να ’ναι νηστικοί για να ’ναι κι ανάλαφροι κάνοντας το νούμερό τους. Αυτό το ’λεγα ελευθερία. Την ισόβια πείνα μου. Για πόσα πράματα δεν έπεισα τον εαυτό μου ότι είναι περιττά”, “Είμαι λεύτερος γιατί έχω απόλυτη επίγνωση της μηδαμινότητάς μου. Η απουσία μου δε θ’ αφήσει κανένα κενό πουθενά, σε κανένα, άτομο, χώρο, ιστορία.”, “Η λευτεριά δεν είναι προνόμιο για ζωή, αλλά διαβατήριο για το θάνατο”, “Η πείνα, όταν δεν έχει αντίπαλο την ψυχή σου, την πίστη σου, την ελπίδα, τρέφεται από τη στέρησή σου, απλώνοντας τεράστια πλοκάμια που σου πιέζουν το μυαλό και σου κόβουν τα πόδια. Ζεις, σκέφτεσαι, αγαπάς, απελπίζεσαι με το στομάχι σου”.

ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΙΑ

Τα ίχνη

Μια μοναχική γυναίκα βγαίνει για να πάρει εφημερίδες, αλλά επιστρέφοντας στο σπίτι βλέπει μπροστά από την εξώπορτά της ίχνη από τις σταγόνες της βροχής που άφησε η ομπρέλα κάποιου επισκέπτη και θρηνεί που δεν τον πρόλαβε.

ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΥΟ

Δυο χαμόγελα: δραχμαί 307

Μια φτωχή κοπέλα που αγαπά τα βιβλία πολύ, αλλά τα λεφτά της δεν της φτάνουν καλά καλά για φαγητό, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της να μην μπει σ’ ένα βιβλιοπωλείο για ν’ αγοράσει ένα βιβλίο που θέλει. Αλλά, όχι μόνο δεν αντιστέκεται στον πειρασμό, αλλά αγοράζει και άλλα δύο βιβλία, και βγαίνει από κει ένα μεγάλο χαμόγελο. Το στομάχι μπορεί να περιμένει…

ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΡΙΑ

Κάπως έτσι δικαιώθηκε ο Άγιος Χαράλαμπος

Μια μοναχική γυναίκα που έχει μοναδική παρέα τη γάτα της, περιμένει απεγνωσμένα κάποιον, οποιοδήποτε, να την επισκεφτεί. Ανήμερα της γιορτής του Άγιου Χαράλαμπου, το όνειρό της πραγματοποιείται, αλλά δε θ’ αργήσει να μετατραπεί σ’ εφιάλτη.

ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΕΣΣΕΡΑ

Ένας γέρος κι άλλος γέρος κι άλλος γέρος

Η ιστορία ενός ηλικιωμένου κ. Αντώνη, ενός αμετανόητου τζογαδόρου που τα χάνει όλα στα χαρτιά, ακόμη και τη σύνταξή του, ακόμη και τους φίλους του. Τώρα πια κανείς δεν τον δανείζει, κι αφού δεν έχει άλλη επιλογή επισκέπτεται το μοναδικό φίλο που του απομένει, τον τυφλό Στέφανο.

ΤΗΣ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑΣ

Θεοδούλα, αντίο

Αυτή είναι η ιστορία του μυθιστορήματος “Η γυναίκα σου η αλήτισσα” υπό μορφή διηγήματος.

Στη δέκατη τέταρτη καλύβα της Μαρίας και του Σταύρου

Ένας άντρας επιστρέφει στο χωριό του μετά από πολλά χρόνια στη Γερμανία. Η γυναίκα του τον υποδέχεται με αγάπη, αλλά… μουδιασμένη, και του ομολογεί ότι στη διάρκεια της απουσίας του… γέννησε ακόμη ένα παιδί.

Μια γυναίκα

Η ιστορία μιας γυναίκας που τη θαύμαζαν όλοι οι νεαροί της περιοχής. “Ελάτε να κάνουμε ένα όνειρο” τους έλεγε, και κείνοι έτρεχαν. Και τους μάθαινε για τη λευτεριά: “Η ελευθερία ξεκινά απ’ αυτό: Να ’σαι πάντα στις διαστάσεις σου, ανεξάρτητα από τη φιλοδοξία να τις μεγαλώσεις, πράγμα που εξαρτάται μόνο από σένα. Ούτε και να προσποιείσαι τον πιο μικρό ή τον πιο μεγάλο. Η ταπεινοφροσύνη, αν είσαι μικρός, είναι δουλοπρέπεια, αν είσαι μεγάλος υποκρισία. Να ’σαι περήφανος. Η περηφάνια ταιριάζει σ’ όλα τα αναστήματα”. Και για την: “Αιωνιότητα (που) δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο -γιατί τότε θα ’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες- αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα. Ο ερωτικός σπασμός είναι αιωνιότητα, κι ας μην αποτυπώνεται πουθενά αυτός”.

Τζίλντα κυρά μου

Η Τζίλντα είναι ένα καθώς πρέπει κορίτσι που δουλεύει σαν καθαρίστρια σε μια δημόσια υπηρεσία. Τίποτα συναρπαστικό δε συμβαίνει στη ζωή της, μέχρι που της προξενεύουν ένα γαμπρό, τον οποίο παντρεύεται στο πι και φι. Έλα όμως που ο τύπος δεν είναι σόι πράμα!