Σώτη Τριανταφύλλου - Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης

«Το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης είναι ένα μυθιστόρημα για το τι σημαίνει να είσαι νέος στο κέντρο του δυτικού κόσμου – και συγχρόνως στην άκρη του, στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης…», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και μια απτή απόδειξη ότι, οι συγγραφείς της λεγόμενης μπιτ λογοτεχνίας είναι πολύ φτωχοί στην τέχνη του λόγου, όταν περιγράφουν τα της Αμερικής, αν τους συγκρίνουμε με τη Σώτη Τριανταφύλλου. Ίσως τα πιο πάνω να ακουστούν υπερβολικά στ’ αυτιά κάποιου, αλλά νομίζω ότι μια καλόπιστη σύγκριση των έργων της Τριανταφύλλου με εκείνων του Τζακ Κέρουακ θα επιβεβαίωνε του λόγου το αληθές.

Η συγγραφέας έζησε στην Αμερική, έζησε την Αμερική, και μέσα από τις περιγραφές της ζωγραφίζει, δίχως δυσκολία, στα μάτια της φαντασίας μας τόσο την εικόνα του «μεγάλου μήλου», όσο και του παρδαλού πλήθους που το αποτελεί: σκίνχεντς και ράπερς, χίπηδες και γιάπηδες, πλούσιοι, φτωχοί, ζητιάνοι, άνεργοι, ομοφυλόφιλοι, «Άγγελοι της κόλασης» και αθώοι κολασμένοι, παρελαύνουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Άνθρωποι που ρουφάνε με πάθος τη ζωή, και άλλοι που την αφήνουν να τους προσπεράσει, άνθρωποι που θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο για να καταλήξουν στο «μια απ’ τα ίδια», άνθρωποι που πεθαίνουν συστηματικά αργά, κάθε μέρα, και κάποιοι άλλοι που βλέπουν τη ζωή πολύχρωμη και θέλουν πολύ ν’ αγαπηθούν και να γίνουν εκστατικά ευτυχισμένοι.

Όχι άδικα, το «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης» είναι ένα από τα πιο εμπορικά επιτυχημένα βιβλία της συγγραφέως. Λέω όχι άδικα, επειδή η ιστορία είναι μια από εκείνες τις ιστορίες που καταφέρνουν να σε ταξιδεύσουν, να σε συστήσουν σε άλλους ανθρώπους, να σε ξεναγήσουν σε άγνωστες γειτονιές, να σε κάνουν να αγαπήσεις τους ήρωές της. Η ελληνίδα φοιτήτρια και αφηγήτρια, ο Νίκυ, η Μπίμπι, ο Κούκι, κι ακόμη ο Ζαχαρίας κι ο Κλίφορντ, κάνουν κατάληψη για πολύ καιρό στο μυαλό του αναγνώστη. Τον κάνουν να τους αγαπήσει. Άνθρωποι που σμίγουν, χωρίζουν, αγαπάνε, απογοητεύονται, χορεύουν πολύ και πίνουν πολύ, άνθρωποι που γελάνε και κλαίνε και φοβούνται και προκαλούν. Οπαδοί, λέει, της Άντζελα Ντέιβις και του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος, για να τη σπάνε στους καθώς πρέπει, οπαδοί της ζωής για τη ζωή και που χλευάζουν τα θεία (η ηρωίδα ξεκαρδιζόταν στα γέλια στη διάρκεια της πρωινής προσευχής στο σχολείο).

Η συγγραφέας μιλά για την τρέλα της νιότης, αλλά και για τις απογοητεύσεις της. Για τις ψηλές πτήσεις και τις απότομες πτώσεις. Μιλά για την απλή χαρά του να είσαι και να ονειρεύεσαι. Την παράσταση, ωστόσο, σ’ αυτή την ιστορία δεν την κλέβει η αφηγήτρια, αλλά ο Νίκυ, ο οποίος –μαζί με τη Μάργκο, ίσως-, είναι ο πιο αξέχαστος χαρακτήρας που ξεπήδησε από τη γραφίδα (και όχι μόνο;) της Σώτης. Ο Νίκυ είναι ένας πλούσιος νέος, τον οποίο όλοι αγαπάνε όχι μόνο για τα λεφτά του, αλλά και για την καλή του την ψυχή. Κάποιος που δε διστάζει να βγάλει τα ρούχα που φορά και να στα χαρίσει αν του πεις πως σου αρέσουν, κάποιος που διανύει τη ζωή και τις χώρες με μεγάλες ταχύτητες, και κατεβάζει τα ουίσκι το ένα μετά το άλλο το ίδιο γρήγορο. Μια κινητή εγκυκλοπαίδεια αλλά και μια ανοικτή καρδιά, γεμάτη αγάπη, από εκείνες που σπανίζουν. Ένας άνθρωπος αληθινός που τρέχει με χίλια προς την καταστροφή, σκορπίζοντας γύρω του χαρά και ζεστασιά.

Τι είναι το «Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης»; Μια εξαιρετική ροκ ιστορία. Τι θα έπρεπε να είναι; Το ευαγγέλιο της νέας γενιάς ελλήνων συγγραφέων. Η ζωή περνά με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ας προσπαθήσουμε, τουλάχιστον, να ακολουθήσουμε τους ρυθμούς της, όσο κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο.