Δεν περίμενα ποτέ ότι κάποτε θα έφτανε η μέρα που θα έλεγα ότι: ο Ντέιβιντ Μπαλτάτσι έγραψε μια πατάτα, αλλά να που συνέβηκε κι αυτό. Κι ευτυχώς που εδώ έχουμε ένα διήγημα που κυκλοφορεί μοναχά σε ηλεκτρονική μορφή, αφού αν ήταν ένα από τα μυθιστορήματά του θα απογοητευόμουν στ’ αλήθεια.
Πρωταγωνιστής σ’ αυτή την ιστορία είναι ο Φρανκ Μπέκερ, ένας επαγγελματίας δολοφόνος, που αναλαμβάνει τις πιο περίπλοκες αποστολές, ή μάλλον εκείνες που πιότερο του γεμίζουν το μάτι. Τον συναντάμε για πρώτη φορά καθώς περιπλανιέται στους δρόμους μιας ανώνυμης πόλης, ακολουθώντας έναν άντρα, τον οποίο και σκοτώνει με μια δηλητηριώδη ένεση. Αυτό συμβαίνει στις 5 Μαΐου του 2000 και μέχρι εδώ όλα καλά κι όλα ωραία.
Στη συνέχεια ο συγγραφέας μας μιλά λίγο για την προσωπική ιστορία του ήρωά του, ο οποίος υπήρξε παιδί διαλυμένης οικογένειας και μεγάλωσε με τον πατέρα και τη μητριά του, που τον κακοποιούσαν, με τα γνωστά αποτελέσματα. Όπως μας αφήνει να καταλάβουμε το γεγονός αυτό ήταν που του χάραξε πορεία.
Ο Μπέκερ, που ξόδεψε τα είκοσι τελευταία χρόνια της ζωής του δολοφονώντας, είναι τώρα έτοιμος να αναλάβει μια νέα, πλην κάπως παράξενη αποστολή: να δολοφονήσει μία γυναίκα, για την οποία δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα – δεν ξέρει καν που να τη βρει. Ο εργοδότης του, όμως, τον καθησυχάζει ότι όταν φτάσει η ώρα τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν. Και όντως όταν φτάνει η ώρα, έτσι και γίνεται. Το μόνο που εντελώς στα ξαφνικά από τη μια στιγμή στην άλλη ο αναγνώστης βρίσκει τον εαυτό του να διαβάζει μια ιστορία που ανήκει στη λογοτεχνία του φανταστικού, και η οποία στο τέλος θέλοντας και μη τον απογοητεύει. Όχι επειδή η αφήγηση αλλάζει λογοτεχνική φυλή, αλλά επειδή το τέλος της μοιάζει βιαστικό και κακογραμμένο. Ο Μπαλτάτσι, θέλοντας να μας εκπλήξει είπε να τη δει Στίβεν Κινγκ. Το μόνο που όσο κι αν είναι κορυφή στα θρίλερ, δεν πιάνει μία μπροστά στο μεγαλομάστορα Κινγκ όταν μπαίνει στα δικά του χωράφια. Γι’ αυτό και απογοητεύει.
No comments:
Post a Comment