Σώτη Τριανταφύλλου – Για την αγάπη της γεωμετρίας

Αυτή είναι η ιστορία της Ανατολής, ενός κοριτσιού, μιας γυναίκας που δεν μοιάζει και πολύ ή ίσως και καθόλου με τις άλλες. Αυτή δεν κάνει όνειρα για να φτιάξει σπίτι, δεν ψάχνει τον τέλειο άντρα και δεν θέλει να σπουδάσει δικηγόρος για να έχει δουλειά στρωμένη, όπως ονειρεύεται ο μπαμπάς της.
     Η Ανατολή βλέπει τον κόσμο με το δικό της ξεχωριστό βλέμμα, τον αντιμετωπίζει με το δικό της τρόπο, κι είναι αυτά ακριβώς τα στοιχεία εκείνα που τη βάζουν σε μπελάδες, αφού οι περισσότεροι απ’ αυτούς που τη γνωρίζουν πιστεύουν ότι είναι τρελή για δέσιμο. Δύο μοναχά άνθρωποι την καταλαβαίνουν: ο καθηγητής της των μαθηματικών και ο γείτονας και καλύτερός της φίλος Παύλος. Τον Παύλο τον γνωρίζει από μικρή και ίσως να είναι το μοναδικό πλάσμα το οποίο θα μπορούσε να πει ότι είχε αγαπήσει. Μαζί έπαιξαν, μαζί έκλεψαν -το αυτοκίνητο του μπαμπά της-, μαζί ανακάλυψαν τις πρώτες ερωτικές συγκινήσεις και πολλές πολλές μουσικές. Εξάλλου, όπως σκεφτόταν εκείνος: «Για την Ανατολή, σε κάθε περίσταση, υπάρχει ένα τραγούδι. Ένα τουλάχιστον».
     Η Ανατολή ωστόσο δεν ήταν μόνο ερωτευμένη με τη μουσική, αλλά και με τη γεωμετρία – σε πολλές μάλιστα περιστάσεις μπορούσε να περιγράψει τις σκέψεις της χρησιμοποιώντας γεωμετρικά σχήματα. Κι αυτό την έσπαγε σε πολλούς, μα πάνω απ’ όλα στον μπαμπά της. Ο μπαμπάς! Ο επαναστάτης του γλυκού νερού. Ο κομμουνιστής. Αυτός που έκανε δήλωση μετανοίας την εποχή της δικτατορίας και παρά το ότι πίστευε στα δίκια των λαών, στα δικαιώματα των φτωχών και στα λοιπά τραγικά, διέθετε ένα τεράστιο διαμέρισμα, εγγλέζα γκουβερνάντα για τα παιδιά και ακόμη κι ένα δουλικό, ένα νιο κορίτσι από κάποιο χωριό. Επαναστάτης με τα όλα του δηλαδή.
     Ο μπαμπάς ήταν ο μεγάλος εχθρός της Ανατολής, αλλά είχε κι άλλους. Πολλούς. Οι εχθροί της δεν ήταν όσοι δεν την καταλάβαιναν, αλλά όσοι δεν την αποδέχονταν. Κι αν ο ένας τη χτυπούσε πού και πού, οι άλλοι τη μαστίγωναν με τη γλώσσα. Αλλά αυτή δεν μάσαγε. Τους έφτυνε την περιφρόνησή της, κλείνονταν στο δωμάτιό της, άκουγε μουσική και έλυνε ασκήσεις γεωμετρίας, όταν φυσικά δεν έκανε παρέα με τον Παύλο.
     Για τον Παύλο, όταν ήταν μικρή, έκανε μεγάλα όνειρα, ή μάλλον είχε γι’ αυτόν ένα μεγάλο όνειρο: ότι δεν θα άλλαζε ποτέ και πώς κάποια μέρα θ’ άνοιγε ένα δισκάδικο, όπου θα χρησιμοποιούσε τις γνώσεις του για καλό σκοπό. Το μόνο που κάποτε ο Παύλος θα έφευγε στο εξωτερικό για σπουδές, αφήνοντάς τη μόνη. Το μόνο που κάποτε ο Παύλος θα συμβιβαζόταν, αναγνωρίζοντας μια αλήθεια που δεν ήταν η δική του. «Κάποτε είχα αισθήματα: ήταν μια αρρώστια που κόλλησα στην εφηβεία μου», σκέφτεται τώρα. Αλλά η Ανατολή έχει τις δικές της απόψεις: «Όσοι είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την ελευθερία για χάρη της ασφάλειας θα χάσουν και τις δύο» και «Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι δεν θέλουν να κάνουν».
     Ο Παύλος ωστόσο δεν υπήρξε ο μοναδικός άντρας στη ζωή της Ανατολής. Ήταν και ο Μιχάλης. Ο Μιχάλης, τον οποίο παντρεύτηκε σχεδόν για πλάκα. Ένας νεαρός ιδεαλιστής, Κνίτης με τα όλα του. Κάποιος που πίστευε τυφλά στις αλήθειες του κόμματος και όχι σ’ αυτές της ζωής και ο οποίος ενδιαφερόταν περισσότερο για συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, αφισοκολλήσεις και να πηδάει τις συντρόφισσες από το να ξοδεύει χρόνο μαζί της. Είχαν επικούς καυγάδες, γλυκές συμφιλιώσεις, αλλά στο τέλος της ημέρας κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να είναι μαζί. Εκείνη ήθελε να ζήσει τη ζωή της, εκείνος τη ζωή των άλλων.
     Το Για την αγάπη της γεωμετρίας είναι μια ιστορία για την αγάπη, για τις μουσικές, για τις πατριωτικές εμμονές και τις κομματικές παρωπίδες, για τα όνειρα που τις περισσότερες φορές δεν γίνονται ποτέ πραγματικότητα, αφού οι άνθρωποι δεν τολμούν στ’ αλήθεια να τα κυνηγήσουν, αλλά και για την τρέλα – πραγματική ή μη. Η Ανατολή είναι ένας χαρακτήρας αντισυμβατικός, που δεν χωράει σε κουτιά και κατηγοριοποιήσεις, που κάνει ό,τι κάνει επειδή το θέλει ή γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, αλλά ποτέ για τα μάτια των άλλων, που αρνείται ίσως να μεγαλώσει μέσα σ’ ένα κόσμο που δεν της αρέσει, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν αναγνωρίζουν της ζωής την ουσία. Μια γυναίκα φευγάτη, που αιωρείται ανάμεσα στα σχήματα και τις μουσικές και χαράζει πορείες στα μονοπάτια των ονείρων της.
     Το βιβλίο αυτό θυμίζει κάποια από τα παλαιότερα της συγγραφέως, ίσως περισσότερο το Αύριο, μια άλλη χώρα, αλλά είναι πολύ καλύτερο από αυτά. Πιο ώριμο. Πιο μεστό. Και πιο ταξιδιάρικο – όχι τόσο στο χώρο όσο στο χρόνο, και στις ψυχές.

Άλλα βιβλία της που παρουσιάσαμε:

Ο χρόνος πάλι 
Για τη σημαία και το έθνος
Αφρικανικό ημερολόγιο
Λίγο από το αίμα σου
Λος Άντζελες
Ιστορίες του σώματος
Κινέζικα Κουτιά
Γράμμα από ένα δράκο
Πιτσιμπούργκο
Ιστορίες Απόγνωσης
Συγχώρεση
Η φυγή
Άλμπατρος
Το εργοστάσιο των μολυβιών
Η Μαριόν στ' ασημένια νησιά και στα κόκκινα δάση
Ο υπόγειος ουρανός
Αύριο, μια άλλη χώρα
Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης
Το εναέριο τρένο στο Στίλγουελ
Άλφαμπετ Σίτυ
Θάνατος το ξημέρωμα
Φτωχή Μάργκο
Γράμμα από την Αλάσκα