Το «Αφρικανικό ημερολόγιο» είναι το μικρό αδελφάκι του «Λίγο από το αίμα σου» - ένα μεγάλο μέρος του εξάλλου περιλαμβάνεται στο εν λόγω μυθιστόρημα.Στην ανά χείρας νουβέλα για παιδιά και έφηβους κάθε ηλικίας διαβάζουμε για τα έργα και τις ημέρες της Μπέθανυ Σταμπς, μια μικρής αγγλίδας που έζησε μια σύντομη, αλλά περιπετειώδη και ευτυχισμένη ζωή. Η Μπέθανυ είναι αγριοκόριτσο ή... αγριοκάτσικο. Μια μικρή δεσποινίδα που με τη μετακόμιση της οικογένειάς της στην Κένυα μεταμορφώνεται σ’ ένα αθώο άγριο θηλυκό, που μαθαίνει να ζει τη ζωή όπως της έρχεται και ν’ απολαμβάνει την κάθε μέρα σαν μία και μοναδική.
Όλοι οι συμπατριώτες της μοιάζουν να πεθυμούν την Αγγλία, τα σπίτια τους με ονοματεπώνυμο και τις λέσχες τους, αλλά όχι αυτή. Από την πρώτη στιγμή γίνεται ένα με την αφρικανική γη, πιάνει φιλίες με τους ντόπιους, υιοθετεί μια τσίτα και γίνεται πολύ-πολύ ευτυχισμένη.
Οι καλύτεροί της φίλοι σ’ αυτό το ταξίδι είναι ο Ιερώνυμος ντε Μπιουτ -ένας αριστοκράτης που μεταμορφώνεται σ’ εθελοντή μεγαλόψυχο γιατρό- ο πρώτος και μοναδικός έρωτας της ζωής της- ο ιθαγενής Καγκέμα και ο κύριος Φίλιπς, ο κομμουνιστής μπάτλερ των ντε Μπιουτ. Μ’ αυτούς θα μεγαλώσει η Μπέθανυ, μ’ αυτούς θα μάθει ό,τι θα μάθει για τον κόσμο, μ’ αυτούς θα μοιραστεί τα οδυνηρά κι ανώδυνα μυστικά της.
Καθώς ακολουθούμε ένα-ένα τα βήματά της, σε μια αφήγηση που θυμίζει πολύ το «Αύριο μια άλλη χώρα», μας γίνεται όλο και πιο συμπαθής, έτσι όπως μοιάζει μ’ ένα άγριο, αδάμαστο πνεύμα, που ζει στο πετσί του αυτό που ονομάζουμε ελευθερία. Αν και οι υπόλοιποι χαρακτήρες του βιβλίου είναι επίσης ξεχωριστοί και ενδιαφέροντες, κανείς δεν μπορεί να κλέψει την παράσταση απ’ αυτή, κανείς δεν μπορεί να επιβληθεί στο δικό της κόσμο. Εξάλλου, όπως λέει κι η ίδια: «Η Αφρική ήταν για μένα σαν ένα θέατρο που ηχούσε από χειροκροτήματα.» Αυτό σε αντίθεση με τους άλλους, τους νοσταλγούς του τίποτα, στους οποίους ήθελε να πει: «Θέλω να ζήσω τη ζωή μου ξυπόλητη και να μη μάθω ποτέ πώς να συμπεριφέρομαι στο δείπνο ενός δούκα». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τις αδελφές ψυχές της τις συναντά στον «τρελό» Ιερώνυμο και τον εκκεντρικό Φίλιπς, που δεν διστάζει να της γράψει: «Φανταστείτε να μην είχαν σταυρώσει τον Χριστό: φανταστείτε να τον είχαν παλουκώσει! Οι εκκλησίες θα ήταν τίγκα στα παλούκια! Αντί να σταυροκοπιούνται οι χριστιανοί -η λαίδη ντε Μπιουτ, η μις Λύντια και τα λοιπά- θα έκαναν το σημάδι του παλουκιού! Και θα φορούσαν αλυσιδίτσες με χρυσά παλούκια. Φαιδρό, όχι;» Και λίγο παρακάτω: «Βάρβαροι, μις, είναι όσοι θεωρούν βάρβαρους όσους δεν τους μοιάζουν».
Το «Αφρικανικό ημερολόγιο» είναι ένα βιβλίο γραμμένο με τρυφερότητα και χιούμορ, που μιλά για την ελευθερία, τη φύση, τα πρώτα ξυπνήματα του έρωτα και τα μεγάλα πάθη των ανθρώπων και διαβάζεται γρήγορα κι ευχάριστα, όπως όλα άλλωστε τα βιβλία της Τριανταφύλλου. Κι η Μπέθανυ είναι ένας αξιαγάπητος χαρακτήρας, ένας θηλυκός Μόγλης που ζει με ένταση την κάθε στιγμή, αλλά ταυτόχρονα σκέφτεται ποιητικά, κι αγκαλιάζει τη ζωή με όλες της τις αισθήσεις: «Από τότε που έγινα εφτά ή οχτώ χρονών αργούσα πολύ να κοιμηθώ. Μ’ άρεσε να κάθομαι στη βεράντα και να ακούω την αφρικανική νύχτα: τους ήχους των άγριων ζώων και το αεράκι που φυσούσε στα φλογόδεντρα και στις αδανσωνίες. Παρατηρούσα τον ουρανό και τη λίμνη που καθρεφτιζόταν στο στερέωμα.»
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
No comments:
Post a Comment