Μαρία Ροδοπούλου – Το Βιβλίο των Νεκρών. Ο Όγδοος Ορίζοντας

Είναι μερικά βιβλία που όταν τα παίρνεις στα χέρια σου δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Κάτι βιβλία μαγικά που μαγνητίζουν το βλέμμα και τις σκέψεις σου, μικρά σε μέγεθος, αλλά πλούσια σε ουσία. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το ανά χείρας.
«Το Βιβλίο των Νεκρών. Ο Όγδοος Ορίζοντας» της Μαρίας Ροδοπούλου, μου έφερε αμηχανία, αφού λίγο έλειψε να μου ανατρέψει τις συνήθειες. Είναι τόσο καλογραμμένο και εξαιρετικά τυπωμένο αυτό το αλληγορικό παραμύθι, που στη διάρκεια της πρώτης ανάγνωσης δεν το έκανε η καρδιά μου να του τσακίσω τις σελίδες, να το χαρακώσω με μολυβιές για σημειώσεις. Όταν το διάβασα για δεύτερη φορά, ωστόσο, ήμουνα και πάλι ο εαυτός μου και σκεφτόμουνα: «Ένα βιβλίο δίχως τσακίσματα και χαρακιές, δεν είναι καλό βιβλίο,» κι έτσι πήρα να το πληγώνω. Τελικά περισσότερες είναι οι τσακισμένες σελίδες απ’ τις αλώβητες, κι αυτό από μόνο του θαρρώ δείχνει πόσο πολύ απόλαυσα την ανάγνωσή του.
Με τι καταπιάνεται ετούτο το βιβλίο-μπαλάντα, που μοιάζει πού και πού με ποίημα; Αντιγράφω τη λιτή περίληψη απ’ το οπισθόφυλλο:
«Η Μύριαμ, ως σύγχρονη Αλίκη, πέφτει άθελά της στη Χώρα των Νεκρών. Πρέπει μόνη να διαβεί τον Τόπο των Γκρίζων για να βρει την Πύλη που οδηγεί πίσω στη ζωή. Στην αγωνιώδη αναζήτησή της θα συναντήσει χαμένα όνειρα, παιδικές αγάπες, πωλητές που διαφημίζουν το Τίποτα, μια τυφλή γυναίκα που της κλέβει τα μάτια και ένα κορίτσι που θέλει στ’ αλήθεια να πεθάνει! Έως ότου μια χελώνα της αποκαλύπτει το μυστικό του όγδοου ορίζοντα...»
Και ποιο είν’ αυτό; Πρέπει ν’ ακολουθήσετε τη Μύριαμ στο ταξίδι της για να το μάθετε. Ένα ταξίδι συναρπαστικό, σε κόσμους μαγικούς και πονεμένους, πολύχρωμους και μουντούς, όπου ακόμη ζουν οι από μηχανής θεοί.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μ’ ένα απλό παραμύθι, αλλά με μια ιστορία αλληγορική, που κάνει βουτιά στα της ζωής, που θέτει οδυνηρά ερωτήματα:

«Ποιά είναι αυτή η κατάρα στο κορμί μου άρρηκτα δεμένη
Ποιός μοχθηρός μου τη χάρισε στα γενέθλια του πρόωρου θανάτου μου
Τι ήμουν πριν γεννηθώ
Ποιο σπέρμα άθλιο με φύτεψε στην αθέλητη μήτρα μιας ξένης γης και τώρα περιπλανιέμαι Οιδίποδας με παλαιά μάτια
Με ποιόν πατέρα ξάπλωσα τα βράδια;
Με τον Ένα και μοναδικό
ή με τον ψεύτικο που οι θρασύδειλοι έγραψαν στο πιστοποιητικό θανάτου μου;»
Τα πιο πάνω διαβάζουμε στη σελίδα 17, προτού συνεχίσουμε την ανάγνωση και φτάσουμε στην 33, όπου η καταπονεμένη Μύριαμ μοιάζει να εξακολουθεί να βγάζει κραυγές απόγνωσης:
«Ποιός είναι αυτός που είπε ότι οι νεκροί δεν πονούν;
Γιατί ο κόσμος ξαφνικά έγινε κουφός και δεν ακούει τα βογκητά;
Γιατί ο κόσμος έγινε τυφλός και δεν βλέπει τα χλωμά μας πρόσωπα;
Γιατί τα δάκρυά μας δεν έχουν ακόμα γίνει οξύ πάνω στις άμαθες παλάμες του;
Πότε θα κοιτάξουν προς το μέρος μας;
Πότε θα δουν εμάς, τα παιδιά ενός Θεού αφορισμένου;»

Θα μπορούσα να συνεχίσω με παραπομπές για πολύ ακόμη, αλλά δεν θα το κάνω. Θα αρκεστώ να πω ότι ετούτο το βιβλίο είναι ένα από τα πιο όμορφα που έπεσαν στα χέρια μου τα τελευταία χρόνια και αξίζει να διαβαστεί από πολλούς. Μιλά για τη ζωή, την ουσία και την απουσία της, με τόσο πλούσιο, λιτό και μεστό λόγο, που αγγίζει με άμεσο τρόπο την καρδιά, που της θυμίζει τα πιο απλά και σημαντικά, εκείνα που την κάνουν να χτυπάει ρυθμικά.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.
Σύνδεσμος: Dark Virtual Poetry