Αγορά από το Book Depository
Δεν υπολόγιζα να διαβάσω αυτό το βιβλίο, αλλά αφού έπεσε στα χέρια μου, ή μάλλον έφτασε στον υπολογιστή μου, είπα να του ρίξω μια ματιά. Εξάλλου δεν είναι και πολύ μεγάλο – το διαβάζει κανείς μέσα σε λίγα μόλις λεπτά.
Για τι μιλά, ή μάλλον τραγουδά, ο αμερικανός πρόεδρος, σ’ αυτό το βιβλίο που έγραψε για τις κόρες του; Μα, για την Αμερική φυσικά. Τις ρωτά: «Σας έχω πει…;» αυτό κι εκείνο και το άλλο, και χωρίς να περιμένει απάντηση, τους λέει αυτά που έχει να τους πει. Τους μιλά δηλαδή για το αμερικανικό έθνος και για τους ανθρώπους που βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην οικοδόμησή του και στη δημιουργία μιας σύγχρονης πολυφυλετικής κοινωνίας: για τη ζωγράφο Georgia O’ Keefe, που «μας βοήθησε να δούμε την ομορφιά σε καθετί μικρό», για τον Άλμπερτ Άινσταϊν, που χάρισε στην ανθρωπότητα ένα πλούτο γνώσης, για τον Τζάκι Ρόμπινσον, τον πρώτο μαύρο παίκτη του μπέιζμπολ, για τον επαναστάτη και θεραπευτή Καθιστό Ταύρο, για την τραγουδίστρια Μπίλλι Χόλιντει, για τη Χέλερ Κέλερ, που όντας τυφλή και κουφή παρέδωσε στους άλλους μαθήματα ζωής, για τη Μάγια Λιν, που σχεδίασε το μνημείο των πεσόντων του πολέμου στο Βιετνάμ, για τη νομπελίστρια Τζέιν Άνταμς, που έκανε ό,τι μπορούσε για να αλλάξει την κοινωνία προς το καλύτερο, για τον πασίγνωστο πολέμιο των φυλετικών διακρίσεων Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, για τον εξερευνητή Νιλ Άρμστρονγκ, για τον Cezar Chavez, που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των αγροτών, για τον Abraham Lincoln, που διακήρυξε ότι όλοι οι αμερικανοί είναι μέλη μιας μεγάλης οικογένειας και για τον Τζορτζ Ουάσιγκτον που είπε ότι «η Αμερική είναι φτιαγμένη από κάθε λογής ανθρώπους… Και όλοι αυτοί αποτελούν κομμάτι σας…»
Διδακτικό; Ναι. Πατριωτικό; Σίγουρα. Όχι όμως εθνικιστικό. Ένα καλογραμμένο παιδικό βιβλίο, στο οποίο οι ζωγραφιές (της Λόρεν Λονγκ) δένουν αρμονικά με το κείμενο, από το οποίο δεν λείπει και η τρυφερότητα, αφού ανοίγει με τη γραμμή: «Σας έχω πει τώρα τελευταία πόσο υπέροχες είστε;» και κλείνει έτσι: «Και σας έχω πει ότι σας αγαπώ;»
Υποθέτω ότι οι κόρες του Μπαράκ Ομπάμα θα είναι περήφανες γι’ αυτόν.
Για τι μιλά, ή μάλλον τραγουδά, ο αμερικανός πρόεδρος, σ’ αυτό το βιβλίο που έγραψε για τις κόρες του; Μα, για την Αμερική φυσικά. Τις ρωτά: «Σας έχω πει…;» αυτό κι εκείνο και το άλλο, και χωρίς να περιμένει απάντηση, τους λέει αυτά που έχει να τους πει. Τους μιλά δηλαδή για το αμερικανικό έθνος και για τους ανθρώπους που βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην οικοδόμησή του και στη δημιουργία μιας σύγχρονης πολυφυλετικής κοινωνίας: για τη ζωγράφο Georgia O’ Keefe, που «μας βοήθησε να δούμε την ομορφιά σε καθετί μικρό», για τον Άλμπερτ Άινσταϊν, που χάρισε στην ανθρωπότητα ένα πλούτο γνώσης, για τον Τζάκι Ρόμπινσον, τον πρώτο μαύρο παίκτη του μπέιζμπολ, για τον επαναστάτη και θεραπευτή Καθιστό Ταύρο, για την τραγουδίστρια Μπίλλι Χόλιντει, για τη Χέλερ Κέλερ, που όντας τυφλή και κουφή παρέδωσε στους άλλους μαθήματα ζωής, για τη Μάγια Λιν, που σχεδίασε το μνημείο των πεσόντων του πολέμου στο Βιετνάμ, για τη νομπελίστρια Τζέιν Άνταμς, που έκανε ό,τι μπορούσε για να αλλάξει την κοινωνία προς το καλύτερο, για τον πασίγνωστο πολέμιο των φυλετικών διακρίσεων Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, για τον εξερευνητή Νιλ Άρμστρονγκ, για τον Cezar Chavez, που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των αγροτών, για τον Abraham Lincoln, που διακήρυξε ότι όλοι οι αμερικανοί είναι μέλη μιας μεγάλης οικογένειας και για τον Τζορτζ Ουάσιγκτον που είπε ότι «η Αμερική είναι φτιαγμένη από κάθε λογής ανθρώπους… Και όλοι αυτοί αποτελούν κομμάτι σας…»
Διδακτικό; Ναι. Πατριωτικό; Σίγουρα. Όχι όμως εθνικιστικό. Ένα καλογραμμένο παιδικό βιβλίο, στο οποίο οι ζωγραφιές (της Λόρεν Λονγκ) δένουν αρμονικά με το κείμενο, από το οποίο δεν λείπει και η τρυφερότητα, αφού ανοίγει με τη γραμμή: «Σας έχω πει τώρα τελευταία πόσο υπέροχες είστε;» και κλείνει έτσι: «Και σας έχω πει ότι σας αγαπώ;»
Υποθέτω ότι οι κόρες του Μπαράκ Ομπάμα θα είναι περήφανες γι’ αυτόν.
No comments:
Post a Comment