ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ: Θάνατος το ξημέρωμα

Αυτό είναι το τρίτο βιβλίο που κυκλοφορεί η Σώτη Τριανταφύλλου σε λιγότερο από ένα χρόνο. Περιλαμβάνει δύο διαφορετικού ύφους και εποχής διηγήματα και υπάγεται στη νέα σειρά Μικρός Ιανός, που εγκαινίασε πρόσφατα ο καλός εκδοτικός οίκος της Θεσσαλονίκης.
Το «Θάνατος το ξημέρωμα» μας μεταφέρει στην Αγγλία του χθες, που δε μοιάζει να διαφέρει και πολύ απ' αυτή του σήμερα. Διαβάζουμε για ρομαντικές πριγκίπισσες και δολοπλόκους πρίγκηπες, για άσωτους βασιλιάδες και άτυχες βασίλισσες, για φονικά και εκτελέσεις.
Η Τριανταφύλλου ρίχνει μια ειρωνική ματιά στα γεγονότα και τους ανθρώπους. Γελά με τους ήρωές της. Τους κοροϊδεύει... Την ιστορία η Ιωάννα την έπαιζε στα δάχτυλα. όχι ότι αυτό τη βοήθησε σε τίποτα.
Με μια λέξη θα χαρακτηρίζαμε αυτό το διήγημα «ιστορικό», έτσι με τα εισαγωγικά του, αφού «ιστορικό» το κάνει ο χρόνος που διαδραματίζονται τα γεγονότα και όχι ο μύθος του, μια και στη βασιλική Αγγλία, όσα χρόνια κι αν περάσουν τίποτα δε μοιάζει να αλλάζει.
«Ο θάνατος του Ναπολέοντα (Φίνλεϋ)» τιτλοφορείται το δεύτερο διήγημα. Μ' αυτό η συγγραφέας, μετά από ένα μεγάλο σχετικά διάστημα, επιστρέφει στους αγαπημένους της δρόμους στο Κανάρζι του Μπρούκλυν. Εκεί όπου συναντά τον Ναπολέοντα Φίνλεϋ, ένα μαύρο παιδί, ψηλό, σκληρό και τρυφερό που παίζει μπάσκετ. Ένα παιδί που βαριέται τον κρύο καιρό της Νέας Υόρκης, που μπλέκει συχνά πυκνά με τους μπάτσους, που τρώει ντόνατς με τη φίλη του την ελληνίδα και που ονειρεύεται την Καλιφόρνια. Κάποια στιγμή θα φύγει με προορισμό τη γη των ονείρων του, αφήνοντας πίσω του φίλους, γνωστούς και προβλήματα. Αλλά, απ' ότι φαίνεται η μοίρα η κακιά τον κυνηγά, και θα τον χτυπήσει, πάνω που νόμιζε επιτέλους πως θα μπορούσε να δοκιμάσει ένα κομμάτι απ' την πίτα της ευτυχίας.
Το διήγημα αυτό μας μιλά για την απώλεια. Για την απώλεια του ανθρώπου, του ονείρου, του δικαιώματος στη χαρά. Η Τριανταφύλλου δε χάνει κι εδώ την ευκαιρία να ρίξει ένα αφορισμό για τους νόμους που συχνά γίνονται άδικοι: «Τι να περιμένει κανείς από ένα σύνταγμα του 18ου αιώνα; Το σύνταγμα είναι ένα κωλόχαρτο.»
Θα ήταν περιττό να πούμε - κι όμως το λέμε! - ότι και τα δύο κείμενα διαβάζονται απνευστί και καθηλώνουν τον αναγνώστη.