Το «Αποστολή στη Γη» είναι ένα από τα πιο «απολαυστικά» βιβλία που έχουμε διαβάσει. Αυτή η μικρή νουβέλα μας έκανε να γελάσουμε και να σκεφτούμε, να αναπολήσουμε και να απορήσουμε. Να απορήσουμε για την κατάντια του σύγχρονου ανθρώπου, για τη συνεχή του ανάγκη για αυτοεπιβεβαίωση, αλλά και για τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζει, που στην ουσία είναι δημιουργήματα της ίδιας του της φαντασίας.
Ο συγγραφέας με αφορμή το εφεύρημα της καθόδου των εξωγήινων στη γη για να μελετήσουν την ανθρώπινη συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής, βρίσκει τον ευκαιρία να κάνει ένα γλυκόπικρο σχόλιο για τη σύγχρονη πραγματικότητα που βιώνουμε, για τις πολλές μικρές σκλαβιές μας, για τις καταπιεσμένες μας επιθυμίες. Με όπλα το χιούμορ και τη φαντασία μας μιλά για το τραγικό της ύπαρξης, για την απούσα χαρά, για τη μισοζωή. Συμπέρασμα: Δύσκολοι καιροί για γήινους, αλλά και για εξωγήινους!
«Πλανήτης Γη, Θεσσαλονίκη. Ο Κας και η Φος περπατούν στους δρόμους της πόλης. Χαϊδεύουν τυρόπιτες. Διασχίζουν ένα μωρό. Ξεβιδώνουν τη Μαντάμ Μποβαρύ. Συνομιλούν μ' ένα γόνατο. Γευματίζουν μ' ένα βόδι από βήτα. Σκανάρουν ένα φαγγρί. Βολτάρουν στην παραλία. Αναρωτιούνται. Τρώει σπόρια ο Nick Cave; Τι εντόσθια έχει ένα ραντεβού; Να βγάλουν και δρακουλίνια με τη σαμπάνια στο δείπνο; Και χειρόκτια; Ουφ, είναι ζόρικο πράμα μια αποστολή στη Γη.» Δεν είναι;
Οι εξωγήινοι που μας επισκέπτονται μέσω της γραφίδας του Σερέφα είναι τυχεροί. μια μόλις βδομάδα είναι αναγκασμένοι να ξοδέψουν σ' αυτό τον πλανήτη και είναι αρκετή. Στη διάρκειά της θα μάθουν πολλά, θα κάνουν πολλά, θα φάνε και θα πιούνε πολύ, θα μας χαρίσουν άφθονο γέλιο. Ο συγγραφέας, κοιτώντας την πραγματικότητα από κάπου άλλου, έχει την ευκαιρία να μάθει και να μας αποκαλύψει κάποιες οδυνηρές αλήθειες, διασκεδάζοντάς μας ταυτόχρονα. Από τις πλέον σπαρταριστές σκηνές του βιβλίου είναι εκείνες με τον αποσβολωμένο νεκροθάφτη, ενώ γέλιο χαρίζουν και οι στιγμές «περισυλλογής» του αυτοσαρκαζόμενου εξωγήινου συγγραφέα.
Διαβάζοντας τις τελευταίες αράδες της «Αποστολής στη Γη» συνέλαβα τον εαυτό μου να μονολογεί: «Αχ και νάχε κι άλλο». Τέτοιου είδους αναγνώσματα σπανίζουν στην ελληνική πεζογραφία κι έτσι όταν ένα απ' αυτά σκάει μύτη στην επιφάνεια, δεν μπορούμε παρά να το αγκαλιάσουμε σαν ένα αγαπημένο παιδί. Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει άλλα βιβλία του Σάκη Σερέφα, όμως αν μπορώ να κρίνω από το συγκεκριμένο δείγμα, ο συγγραφέας αυτός κρύβει μέσα του μια πλούσια λογοτεχνική φλέβα, την οποία αξίζει τον κόπο να ανακαλύψουμε.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
No comments:
Post a Comment