ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ: Μαύρα Μαργαριτάρια

Σαν ένα βιβλίο των ονείρων, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την πρώτη αυτή συγγραφική προσπάθεια του νεαρού (26 χρόνων) Φώτη Θαλασσινού. Το «Μαύρα Μαργαριτάρια» είναι ένα βιβλίο με φανταστικές ιστορίες, που κινούνται κοντά στα όρια του πραγματικού. Ο συγγραφέας φαίνεται να προσπαθεί να αναδείξει με απλή γλώσσα μια απλή αλήθεια: τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας είναι πολύ λεπτά, σχεδόν δυσδιάκριτα.
Χωρίς να γίνομαι απόλυτος, -εξάλλου μόνο οι κριτικοί είναι απόλυτοι, κι εγώ δεν είμαι-, θα έλεγα ότι ο Θαλασσινός έχει επηρεαστεί από τη γραφή του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Η γραφή του είναι στρωτή, σχεδόν προφορική, οι περιγραφές του ρεαλιστικές, αλλά το «παράδοξο» και το «φανταστικό» πάντα παραμονεύουν. Εκείνο που σκεφτόμουνα διαβάζοντάς τις, είναι ότι αν δε διάλεγε το συγκεκριμένο είδος, που ομολογουμένως του ταιριάζει, θα μπορούσε να διαπρέψει σαν… παραμυθάς!
Στις ιστορίες τώρα. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε κάποια περισσότερο από τις άλλες, όλες καλές είναι. Στο μυαλό μου, όμως, έχουν μείνει εικόνες απ’ τα πρόσωπα δυο ηρωίδων του: της Μινώα στο «Έρεβος» και της Φιλιώς στη «Μοναξιά». Και οι δυο τους είναι πολύ «ζωντανοί» χαρακτήρες. Μοιάζουν βγαλμένες από κάποιο άλλο βιβλίο ή ταινία. Ή από ένα όνειρο. Η παρουσία τους είναι φοβερά έντονη… Μοιάζουν ικανές να επιβληθούν στους πάντες και τα πάντα. Ο τίτλος που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό είναι το «Χαρώνειο Άγγιγμα», στο οποίο ο αφηγητής μονολογεί: «Μισούσα τη ζωή γιατί αυτή εμπεριείχε και το θάνατο». Αναφέρω τους τίτλους των υπόλοιπων διηγημάτων: «Τα στίγματα», «Η ουτοπία», «Το χαμένο παιδί» (καλή ιδέα, υπέροχο τέλος), «Ακάνθινο όνειρο», «Η ψυχή μου» και «Η αποκάλυψη». Μιλώντας γενικά για το βιβλίο θα έλεγα ότι είναι μια πολύ καλή πρώτη προσπάθεια, σ’ ένα είδος πεζού λόγου, που δεν είναι ακόμη αρκετά δημοφιλής στη χώρα μας. Ο συγγραφέας φαίνεται να κατέχει καλά τα θέματα με τα οποία ασχολείται, και εύχομαι να μας επιφυλάσσει κάποιες εκπλήξεις για το μέλλον (ίσως κάποιο μυθιστόρημα;).
Σας προτείνω να αγοράσετε αυτό το βιβλίο. Όχι μόνο γιατί είναι καλογραμμένο, αλλά και επειδή αποτελεί την πρώτη δουλειά ενός νέου ανθρώπου. Και σαν νέοι αναγνώστες, οφείλουμε να στηρίζουμε τους νέους συγγραφείς. Έτσι, απλά!
Λίγα λόγια για το συγγραφέα: «Γεννήθηκε το 1977 στην Κω, το νησί με τις κρεμαστές γέφυρες. Είναι ένας περαστικός τροβαδούρος που μιλάει για το γυμνό χαμένο όνειρο. Η συγγραφική του δραστηριότητα μόλις αρχίζει».
Και μια παρατήρηση/ ερώτηση. όχι προς το συγγραφέα, αλλά προς τον εκδοτικό οίκο: Γιατί δεν υπάρχει, καλοί μου άνθρωποι, στο βιβλίο, ένας κατάλογος περιεχομένων; Εντάξει, όταν το διαβάζεις για πρώτη φορά δεν ενοχλεί και τόσο, αλλά όταν θελήσεις στο μέλλον να βρεις κάτι συγκεκριμένο, γιατί να είσαι υποχρεωμένος να ψάξεις γι’ αυτό; Ε;
Από την Εμπειρία Εκδοτική.