ΘΕΟΦΑΝΩ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗ: Ιστορίες από τις γραφές

Όμορφες πολύ, σαγηνευτικές είναι οι “Ιστορίες από τις γραφές” της Θεοφανώς Καλογιάννη. Ιστορίες γραμμένες με την παλιά καλή συνταγή της προφορικής αφήγησης, του παραμυθιού. Ιστορίες που μας ταξιδεύουν στο χώρο και στο χρόνο, και που μας δίνουν την ευκαιρία να δούμε με διαφορετική ματιά κάποια γεγονότα τα οποία θεωρούμε τετελεσμένα.
Η αφήγηση της Καλογιάννη καθηλώνει τον αναγνώστη, τον αναγκάζει να διαβάσει το βιβλίο της χωρίς ανάσα. Τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται λίγο πολύ γνωστά, αλλά δε φαίνονται τα ίδια μέσα απ’ το δικό της φακό, ή μάλλον μέσα απ’ το φακό της γιαγιάς της, η οποία φαινομενικά διηγείται αυτές τις ιστορίες.
“Παράδεισος δεν λέγεται η δροσιά και η σκιά, αλλά η σιωπή του μυαλού και της σκέψης”, διαβάζουμε στη σελίδα 49, ενώ στην 159 βρίσκουμε και κάποιους αφορισμούς: “Αυτός που τρέμει τα φίδια, με τη σκέψη του τα προκαλεί. Αυτός που προσπαθεί να ξεδιακρίνει τα υπαρκτά απ’ τ’ ανύπαρκτα, πορεύεται με τα μάτια δεμένα. Κι όποιος φοβάται το τέλος του κόσμου, ίσως και να το εύχεται”.
Μύθος και πραγματικότητα δένουν αρμονικά σ’ αυτές τις ιστορίες και τις απογειώνουν. Η Καλογιάννη, χωρίς να προσπαθεί να αποδείξει κάτι, απλά αποδίδει στον εαυτό της το ρόλο του καταγραφέα που μεταφέρει στο χαρτί τα λόγια κάποιου άλλου. Αλλά, όσο κι αν φαινομενικά τα καταφέρνει, αλλό τόσο δεν μπορεί να “αποκρύψει” το γεγονός ότι τα γραπτά αυτά παίρνουν πνοή απ’ το δικό της χέρι.
Νοσταλγικό και σημερινό, το βιβλίο αυτό είναι από εκείνα που διαβάζει κανείς ξανά και ξανά χωρίς να κουράζεται, χωρίς να βαριέται. Ίσως ένα από τα πέντε καλύτερα που κυκλοφόρησαν φέτος. Διαβάστε το!
Από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.