ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΟΝΑΡΔΟΣ: Μαρία η Μαγδαληνή

Αν, βασιζόμενοι στον τίτλο, περιμένετε να διαβάσετε ένα “θρησκευτικό” μυθιστόρημα, μάλλον θα απογοητευτείτε. Ο Λεονάρδος, με αφορμή την ιστορία της Μαρίας της Μαγδαληνής και με όχημα το συγγραφικό του οίστρο, αναλαμβάνει να μάς οδηγήσει σ’ ένα ταξίδι στο χρόνο και την ιστορία, μέσα από ένα κείμενο που διαδραματίζεται σε τρεις διαφορετικές περιόδους: στην εποχή της Μαγδαληνής, στο σήμερα, και στο όχι μακρινό χθες.
Όλα αρχίζουν όταν κάποιος Λέανδρος αναλαμβάνει καθήκοντα γραμματέα σε μια Μητρόπολη. Κάποια μέρα σκαλίζοντας τα συρτάρια στο γραφείο του προκατόχου του, ονόματι Αγησίλαου, ανακαλύπτει ένα χειρόγραφο που θα τον συναρπάσει. Μιλά για τα ταξίδια του Αγησίλαου στους Αγίους Τόπους και τις προσπάθειές του, με τη βοήθεια μιας κοπέλας, ν’ ανακαλύψει την αλήθεια για τη Μαρία τη Μαγδαλήνη. Ο Αγησίλαος στο χειρόγραφό του μιλά ακόμη για τον έρωτά που γεννήθηκε μέσα του για την εν λόγω κοπέλα, αλλά και για τις διαπιστώσεις που έκανε ακολουθώντας τα βήματα της αγαπημένης μαθήτριας του Ιησού.
Ο συγγραφέας, για να σταθεί όσο το δυνατό πιστός στην ιστορία της Μαγδαληνής μελέτησε τα λεγόμενα απόκρυφα ευαγγέλια που δεν είναι αναγνωρισμένα από την επίσημη εκκλησία, τα οποία ωστόσο όσο περνά ο καιρός γίνονται όλο και πιο συχνά σημεία αναφοράς και μελέτης. Μέσω του Αγησίλαου - και του αναγνώστη του Λέανδρου - ταξιδεύουμε μπρος πίσω στην ιστορία, μαθαίνουμε κάποια πράγματα, αλλά και - πολύ συχνά - γελάμε.
Οι ηρώες του μυθιστορήματος αυτού είναι βαθιά ανθρώπινοι και σαν τέτοιους πρέπει να τους δούμε. Δεν ψάχνουν να βρουν την ουσία της ζωής, απλά τη ζουν. Και όσο πιο παθιασμένα τη ζουν τόσο πιο ευτράπελες καταστάσεις δημιουργούν, που χαρίζουν στον αναγνώστη άφθονο γέλιο. Ειδικά στα επεισόδια όπου πρωταγωνιστής είναι ο τσαχπίνης οδηγός του Μητροπολίτη, το χιούμορ του συγγραφέα αποδεικνύεται καταλυτικό. Άλλο ένα κομμάτι που ξεχωρίζει είναι μια πνευματιστική συγκέντρωση που λαμβάνει χώρα στο σπίτι ενός προύχοντα της μικρής πόλης.
Ο Λεονάρδος έχει φτιάξει μια πολύ όμορφη ιστορία που παρά τις όποιες θρησκευτικές της αναφορές διαβάζεται γρήγορα κι ευχάριστα απ’ τον καθένα. Ο συγγραφέας επιδεικνύει μια παιγνιώδη διάθεση στη δόμηση και τη ροή του κειμένου, που στο τέλος τέλος γίνεται και το μεγάλο του ατού, αφού ο αναγνώστης αρχίζει σιγά σιγά να σχετίζεται όλο και πιο βαθιά με τους ήρωες, να συμπάσχει μαζί τους, αλλά και να γελά με την καρδιά του για τα παθήματά τους, που στ’ αλήθεια δεν είναι και λίγα.
Από τις εκδόσεις Λιβάνη.