ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ: Ακριβή κληρονομιά

Δύο είναι τα στοιχεία που κάνουν τα βιβλία του Όμηρου Αβραμίδη να ξεχωρίζουν και να γνωρίζουν εκδοτική επιτυχία: η απλή γραφή τους και η ευαισθησία τους. Ο συγγραφέας αποφεύγοντας να χρησιμοποιήσει εξεζητημένη γλώσσα πλέκει με μαστοριά το μύθο του, φτιάχνοντας μια ιστορία όπου ο πόνος είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Δε χαϊδεύει τους ήρωές του. Κι αν κάποτε τα πράγματα τους πάνε καλά, πάντοτε η ατυχία, ο πόνος, ο φθόνος καραδοκεί.
Το πεπρωμένο είναι ένα από τα αγαπημένα θέματα του Όμηρου Αβραμίδη, έτσι και στην “Ακριβή κληρονομιά” δίνει έντονα το παρόν του. Το μυθιστόρημα αυτό μιλά για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, για τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και δεν εκτιμούμε όσο τους αξίζει, για τα όνειρα που κάποτε γίνονται πραγματικότητα, αλλά και για εκείνα που καταντούν εφιάλτες, αλλά και για της μοίρας τα γυρίσματα. “Μη μένετε κολλημένοι στο παρελθόν. Ζήστε το τώρα” φαίνεται να θέλει να μας πει ο συγγραφέας.
Ο ήρωας του βιβλίου, ο Βασίλης, αν και φαινομενικά ζει στο σήμερα, ωστόσο το μυαλό του είναι κολλημένο στο χθες, στο μεγάλο του έρωτα για μια παλιά του γειτονοπούλα που έχει χρόνια να δει. Η μοίρα, παίζοντας τα παράξενα παιχνίδια της, θα φέρει και πάλι στη ζωή του εκείνη τη γυναίκα, αλλά θα είναι αγνώριστη, δε θα θυμίζει σε τίποτα την αρχοντοπούλα που είχε ερωτευτεί, αλλά ένα ερείπιο ζωής, μια αλκοολική μητέρα που στέλνει το κοριτσάκι της στους δρόμους να πουλάει λουλούδια για να επιβιώσουν. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να τη βοηθήσει, αλλά η ίδια δε φαίνεται να έχει καμία διάθεση να βοηθήσει τον εαυτό της. Είναι μια ζωντανή νεκρή που απλά περιμένει το οριστικό της τέλος. Αντίθετα με κείνην το κοριτσάκι της σφίζει από ζωή, και μόλις γνωρίζει λίγη στοργή και αγάπη από το Βασίλη, αρχίζει να βλέπει για πρώτη φορά με χαμόγελο τη ζωή, αρχίζει να αποβάλλει τον πόνο που τη συνόδευε κάθε στιγμή στα λιγοστά χρόνια της ζωής της.
Το βιβλίο αυτό καταφέρνει να συγκινήσει τον αναγνώστη τόσο με το μύθο του, όσο και με το απροσδόκητο τέλος του, ένα τέλος που φαίνεται να δικαιώνει τη ρήση: “Το πεπρωμένον φυγήν αδύνατον”. Ένα μυθιστόρημα για τον “Πόνο των ανθρώπων και των πραγμάτων” - όπως θα έλεγε κι ο Καρυωτάκης -, που μιλά για την περιπέτεια του ανθρώπου, για τον αγώνα του για ολοκλήρωση, όσο κι αν αυτός ο αγώνας μερικές φορές αποδεικνύεται λάθος.
Από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.