ΣΟΝΙΑ ΜΗΛΙΩΝΗ: Βάσει Σχεδίου

“Κάποια πράγματα είναι καταδικασμένα να μένουν στο χθες, να μας κοιτούν από εκεί σαν φαντάσματα. Έτσι κι οι αγάπες. Εκείνες που έμειναν στο παρελθόν είναι μόνο επιταγές της καρδιάς μας που αργήσαμε να εξαργυρώσουμε ή που δεν αντέξαμε να διαμαρτυρήσουμε. Δεν έχει νόημα το παρελθόν, αρκεί να μην το βαφτίζουμε παρελθόν ενώ το νιώθουμε παρόν ή, πιο πολύ κι από παρόν, τώρα…”.
Τη Σόνια Μηλιώνη τη γνωρίσαμε μέσα από το όμορφο “Δήθεν από έρωτα”, ένα από εκείνα τα μυθιστορήματα που αγγίζουν τη ψυχή του αναγνώστη. Σ’ αυτό, το δεύτερό της βιβλίο, τη βλέπουμε πιο ώριμη, με πιο μεστή γραφή. Δε θα λέγαμε όμως ότι έχει αλλάξει κάτι στις ιδέες που εκφράζει. Εδώ μιλά για τον έρωτα και την εκδίκηση, για τις έμμονες ιδέες που καταντούν βραχνάς στη ζωή μας, για το μίσος που πολλές φορές δεν απέχει πολύ για την αγάπη.
Οι ήρωες της Μηλιώνη το φιλοσοφούν πολύ, αλλά δε φαίνονται να καταλαβαίνουν πως η ζωή δεν ξέρει από αμπελοφιλοσοφίες και πάντα κάνει τα δικά της κόλπα. Ο Δημήτρης, ορκισμένος εργένης, κι επιτυχημένος μεγαλοεκδότης, υποστηρίζει ότι η ιδανική γυναίκα για κείνον δεν υπάρχει. Ο Βίκτωρας, νομίζει πως ζει ευτυχισμένος. Η Ναταλία, κάνει τα δικά της παιχνίδια κι ας βουλιάζει για χρόνια σε μια ανείπωτη δυστυχία. Μέχρι που η Αγγελική, μια νεαρή δημοσιογράφος, μπαίνει σα σίφουνας στη ζωή τους, ανατρέποντας τα πάντα, ισοπεδώνοντας τις θεωρίες.
Όταν οι βεβαιότητες χάνονται, τότε οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι να κάνουν. Αυτό συμβαίνει και με τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας. Ο Δημήτρης ερωτεύεται παράφορα την Αγγελική που έχει το μοναδικό “χάρισμα” να “σκέφτεται σαν άντρας”. Η τελευταία όμως κρύβει ένα μυστικό, που στο τέλος τέλος θα αποδειχτεί καταλυτικό στη σχέση τους, αλλά όχι μόνο σ’ αυτή. Όπως δηλώνει και στην αρχή αυτού του σημειώματος η συγγραφέας, το παρελθόν εδώ είναι παρόν, κατ’ ακρίβειαν το παρελθόν είναι όλη η ιστορία, κι ας μη φαίνεται αυτό με μια πρώτη ματιά.
Η Μηλιώνη αναλύει σε βάθος τους χαρακτήρες της Αγγελικής και του Δημήτρη, μας μιλά για τις συγκρούσεις που συμβαίνουν μέσα τους, για τους φόβους, τους δισταγμούς και τις αμφιβολίες τους. Θα λέγαμε ότι αυτό το βιβλίο είναι ένα μυθιστορηματικό ψυχογράφημα. Η συγγραφέας, πολλές φορές, μιλά γι’ αυτά που σκεφτόμαστε αλλά δε λέμε, κλεισμένοι καθώς είμαστε ο καθένας στο μικροκόσμο του, ανίκανοι να ζήσουμε έντονα από το φόβο και μόνο της απώλειας. Αλλά: “Τι σιγουριά να έχει ο έρωτας; Αν φτάσουμε να το δούμε με σιγουριά, πάει το παιχνίδι”.
“Τι θάνατος να μην μπορείς καν να δεχτείς την αλήθεια σου για σένα. Η μεγαλύτερη ξεφτίλα”, σκέφτεται κάπου ο Δημήτρης. Το μόνο που η αλήθεια δεν είναι μόνο μία. Κι οι εδώ πρωταγωνιστές, ανακαλύπτουν ο καθένας με τον πικρό τρόπο τη δική του, μια αλήθεια που μερικές φορές είναι σκληρή, αμείλικτη, σαν την αυταπάτη μιας ολόκληρης ζωής.
Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, από εκείνα που καταφέρνουν να γεννήσουν σκέψεις στο μυαλό του αναγνώστη και να τον παρασύρουν σ’ ένα ταξίδι στο μέσα του κόσμο. Περιμένουμε μ’ ενδιαφέρον το επόμενο έργο της νεαρής (23 μόλις χρόνων) Μηλιώνη.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.