Αυτό είναι, πιστεύουμε, το καλύτερο μυθιστόρημα της Δημουλίδου, αφού δεν έχει την “ελαφράδα” των προηγουμένων και κοιτά κατάματα τις αλήθειες της ζωής, που πολλές φορές κάθε άλλο παρά ρόδινη αποδεικνύεται.Η Δημουλίδου έχει γράψει ένα παραμύθι με δυστυχισμένο τέλος, κάτι που συμβαίνει όλο και πιο σπάνια στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Είναι η ιστορία δύο αδελφών και των ανθρώπων που τις περιτριγυρίζουν. Η Μάρθα και η Αγγέλα είναι σαν παιδιά δυο διαφορετικών θεών. Η πρώτη - στην παιδική ηλικία - παχουλή και άσχημη, η δεύτερη ένας πανέμορφος άγγελος. Κι αυτό συνεχίζεται ως την ενηλικίωση. Τότε η Μάρθα αποφασίζει να πάρει την τύχη της στα χέρια της κι αλλάζει τα πάντα στη ζωή της, ερωτεύεται τρελά, κάνει όνειρα. Αλλά κι αυτά τα όνειρα θα χαθούν διά χειρός της αγγελοπρόσωπης πλην κακομαθημένης Αγγέλας.
Οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο αδελφές έχουν τα πάνω και τα κάτω τους, μέχρι που η τελευταία αποφασίζει να παντρευτεί. Τότε παρατηρείται μια πλήρης μεταστροφή στη στάση της Μάρθας, που βρίσκεται συνεχώς στο πλευρό της, κάνοντας ό,τι περνά απ’ το χέρι της για να πετύχει ο γάμος. Όλοι νιώθουν έκπληξη απ’ τη στάση της, αλλά όπως συνήθως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, και οι βεβαιότητες υπάρχουν μόνο και μόνο για να πεθάνουν. Τα ιδανικά πρόσωπα, οι τέλειοι άνθρωποι, η αλήθεια, μοιάζουν τελικά να είναι καταστάσεις του μυαλού. Ο καθένας κρύβει κι ένα άλλο εαυτό μέσα του, ένα εαυτό που ντρέπεται ν’ αποκαλύψει.
Η συγγραφέας πλέκει ένα όμορφο μύθο -με μερικές, αλήθεια, αδυναμίες- με θέμα τις ανθρώπινες σχέσεις και το ψέμα πάνω στο οποίο συνήθως στηρίζονται. Φαίνεται να θέλει να μας πει ότι όλη μας η ζωή δεν είναι παρά ένας χάρτινος πύργος, που αν ένα από τα στηρίγματά του καταρρεύσει μαζί του θα πάμε κι εμείς.
Μιλώντας για τις αδυναμίες του βιβλίου, εντοπίσαμε δύο που δεν κλέβουν ωστόσο κάτι απ’ το τελικό αποτέλεσμα: Α) Η Μάρθα κρύβει ένα φοβερό μυστικό απ’ την Αγγέλα, το οποίο θα της αποκαλύψει όταν η μοίρα θα έχει πια καταφέρει και στις δύο το τελειωτικό κτύπημα, στις τελευταίες δηλαδή σελίδες. Το μυστικό αυτό ο προσεκτικός αναγνώστης το ανακαλύπτει προτού καλά καλά φθάσει στη μέση του βιβλίου. Β) Ο μύθος διατρέχει μια περίοδο 45 χρόνων - από το 1954 ως το 1999 -, αλλά δε γίνεται καμιά αναφορά στην περίοδο της δικτατορίας. Λες κι οι δύο αδελφές ζούσαν στο δικό τους γυάλινο κόσμο.
Παρ’ όλα αυτά επιμένουμε, ότι η Δημουλίδου βρίσκεται εδώ στην καλύτερη συγγραφική στιγμή της καριέρας της κι αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον. Η “γυναίκα” της είναι καλογραμμένη και ψυχογραφικά επιμελημένη και σίγουρα αποτελεί μια μικρή έκπληξη για όλους όσοι έχουν διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία της.
Από τις εκδόσεις Λιβάνη.
No comments:
Post a Comment