ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΒΕΡΑΣ: Σας έχει ξανασυμβεί; Όχι, ποτέ!

Με τα γυρίσματα της τύχης και του έρωτα ασχολείται το μυθιστόρημα του Γιάννη Σπαβέρα.
Πρόκειται για ένα ποιητικότροπο κείμενο που επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις στον αναγνώστη. Οι εκπλήξεις ίσως να ’ναι μάλιστα και το πιο δυνατό του στοιχείο.
Ο συγγραφέας χωρίς να φαίνεται να προσπαθεί ιδιαίτερα μας αφηγείται τις ιστορίες τεσσάρων ανθρώπων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν βρεθεί σε αδιέξοδο στη ζωή τους. Ο καθένας έχει κλειστεί στο δικό του κόσμο, σ’ ένα καλά προστατευμένο καβούκι, όπου πιστεύει ότι δε μπορέσει ποτέ ξανά να τον βρει το “κακό”. Το “κακό” αυτό, είναι ο έρωτας. Ο έρωτας τον οποίο σκέφτονται μόνο να πληγώνει κι όχι να απογειώνει. Τι θα συμβεί όμως, όταν χάρη στα παράξενα παιχνίδια της τύχης, ο έρωτας τους χτυπήσει την πόρτα; Πως θα αντιδράσουν; Κι ακόμη πως θα αντιδράσουν όταν ανακαλύψουν πως ο δρόμος του έρωτά τους δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα;
Η εκ νέου ανακάλυψη του έρωτα είναι το ζητούμενο, και η επανακάλυψη του εαυτού το αποτέλεσμα. Όπως ομολογεί ο αφηγητής στη σελ. 149: “… Θα κράταγα μέσα στην καρδιά μου για τον καινούργιο αιώνα τη συμφιλίωση με τον εαυτό μου και θα ονειρευόμουν διαρκώς την Ελευθερία, τη Μνήμη και τη Γυναίκα…”. Και προχωρά για να το φιλοσοφήσει: “Χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει κίνηση, χωρίς τις αναμνήσεις δεν υπάρχει εξέλιξη, και χωρίς τη γυναίκα δεν υπάρχει έκσταση και επέκταση. Ήμουν έτοιμος για την υπέρβαση του πάθους… Ήμουν έτοιμος κι εγώ, όπως ο χρόνος, για τον καινούργιο δρόμο, τον πιο άγνωστο και τον πιο προκλητικό της ζωής μου”.
Αυτό κάνουν οι ήρωες του Σπαβέρα: Ακολουθεί ο καθένας το δικό του καινούργιο, άγνωστο και προκλητικό δρόμο. Κι όταν κάποτε οι πορείες τους θα συγκλίνουν, όλα θ’ αλλάξουν. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, ο χρόνος θα δείξει. Εξάλλου, στο τέλος τέλος, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ακολουθώντας τους νέους δρόμους ανοίγουν μέσα στην καρδιά τους παράθυρα στη ζωή, στη ζωή που μέχρι τότε τους προσπερνούσε σφυρίζοντας αδιάφορα: “Ρουφούσα τη ζωή με τη λαχτάρα του συνειδητοποιημένου και όχι του κυνηγημένου από το χρόνο της φθοράς”.
Ένα καλογραμμένο βιβλίο με μικρές και μεγάλες κορυφώσεις, το οποίο μπορεί να βάλει σε σκέψεις τον αναγνώστη, αλλά και να τον παρασύρει με τις περιγραφές του. Ο συγγραφέας αγαπά τα ταξίδια και μέσα από τις σελίδες του μας ταξιδεύει στην Αίγυπτο, την Αγία Πετρούπολη και τα Χανιά, και μας παροτρύνει με πλάγιο τρόπο να διαβάζουμε έντυπα που ασχολούνται με τα ταξίδια (Γεωτρόπιο).
Κλείνουμε αυτή την αναφορά με μια “ατάκα” που βρήκαμε στη σελ. 162 και μας καρφώθηκε στο μυαλό: “Η κραυγή της σιωπής είναι σαν το άρωμα της ερήμου που δε φεύγει το πρωί”.
Από τις εκδόσεις Κέδρος.