Δε διάβασα καθόλου κριτικές γι' αυτό το βιβλίο κι έτσι δεν ξέρω πως υποδέχθηκαν οι «έγκριτοι» κριτικοί το νέο συγγραφικό εγχείρημα της Μάιρας Παπαθανασοπούλου. Όχι πως θ' άλλαζε και κάτι δηλαδή, αν τύχαινε να διαβάσω κάποια κριτική. Απλά θα ήθελα να δω, αν κάποιος από τους μόνιμους επικριτές της συγγραφέως, θα τολμούσε να ομολογήσει το αυτονόητο: το ότι δηλαδή η Μάιρα και ταλέντο διαθέτει, αλλά και πολύ χιούμορ.
Θυμάμαι όταν κυκλοφόρησε το «Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα» πόσες ομοβροντίες αρνητικών σχολίων το υποδέχθηκαν, εκ μέρους των κριτικών, ενώ το κοινό το αγκάλιασε. Τότε, σε μια παρουσίαση σε κυπριακή εφημερίδα, είχα γράψει ότι στο εν λόγω βιβλίο, μπορούσε κανείς να διακρίνει πολλά θετικά στοιχεία, με πρώτα και καλύτερα το μύθο και το χιούμορ.
Τα χρόνια πέρασαν και η συγγραφέας δε με απογοήτευσε. Το παρόν είναι ένα βιβλίο σχόλιο για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία της μίζας, της λούφας και της αρπαχτής. Την κοινωνία όπου μετράει το φαίνεσαι και όχι το είσαι. Όπου όλα είναι δημόσιες σχέσεις και όπου όλοι αποζητούν με πάθος, ω, ναι, τη γλυκιά τους εξουσία.
Η Παπαθανασοπούλου στήνει μια αριστοτεχνική φάρσα με πολλά ευτράπελα και ανατροπές. Προσκαλεί τον αναγνώστη σε μια βόλτα στα ενδότερα των μηχανισμών εξουσίας, κλείνοντάς του ταυτόχρονα το μάτι. Σα να του λέει ότι όλα είναι ένα ψέμα. Δεν είναι;
Η ιστορία καταπιάνεται με τη μοίρα ενός αφημένου στη μοίρα του χωριού, που ξαφνικά, χάρη στην έμπνευση ενός πολιτικού, μπαίνει στο χάρτη της Ελλάδας και στο επίκεντρο της προσοχής όλου του κόσμου. Όλα αρχίζουν όταν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στέλνει εκεί ένα νεαρό βουλευτή με την αποστολή να μετατρέψει το χωριό σε… μοντέλο ανάπτυξης. Στην αρχή ο νεαρός αντιμετωπίζει την καχυποψία και τις επιφυλάξεις των κατοίκων, αλλά σιγά σιγά κατορθώνει και κερδίζει την εμπιστοσύνη τους και πετυχαίνει τους στόχους του. Αλλά, τίποτα σ' αυτή τη ζωή δεν είναι δωρεάν, ή όπως λένε οι θυμόσοφοι: πίσω έχει η γάτα την ουρά, καθώς όλοι σχεδόν οι ήρωες πέφτουν θύματα μιας σκοτεινής δολοπλοκίας.
Με όπλο και πάλι το χιούμορ, η συγγραφέας φτιάχνει ένα ευτράπελο σύμπαν, όπου όλα μπορούν να συμβούν και συμβαίνουν. Μερικές σκηνές είναι πραγματικά ξεκαρδιστικές και δε διαγράφονται εύκολα από τη μνήμη του αναγνώστη, με πρώτη και καλύτερη τη σκηνή μιας κηδείας, όπου όλοι γίνονται λιώμα με επικεφαλής τον τραχύ παπά της ενορίας.
Η Μάιρα Παπαθανασοπούλου μ' αυτό το βιβλίο δίνει τις δικές της απαντήσεις. Οι επικριτές κριτικοί θέλουν να τις ακούσουν ή να τις διαβάσουν;
No comments:
Post a Comment