ΕΔΟΥΑΡΔΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ: Το βιβλίο των εναγκαλισμών

Υπέροχο! Αυτή μονάχα η λέξη είναι αρκετή για να εκφράσει τη γνώμη μας γι’ αυτό το μαγικό βιβλίο. Ένα ακόμη από εκείνα τα βιβλία που φαίνονται να έρχονται από το πουθενά για να μας εκπλήξουν, για να μας συναρπάσουν. Τι έχουμε εδώ; Ας πούμε, κάτι από Μπουσκάλια, κάτι από Κοέλο, κάτι από Γκιμπράν, κάτι ωραίο…
Το παρόν είναι ένα βιβλίο για τον άνθρωπο και τη μεγάλη του περιπέτεια στη ζωή, για τις μικρές στιγμές και τα μεγάλα πάθη, για τη χαρά και τη λύπη. Εδώ έχουμε μικρές ιστορίες διαμάντια, που δένονται με ένα αόρατο νήμα, προσπαθώντας να μας μιλήσουν για τις μεγάλες αλήθειες. να ξυπνήσουν μέσα μας τον άλλο, τον καλύτερό μας εαυτό. Και τα διδάγματα: “Σε τελευταία ανάλυση, είμαστε ό,τι κάνουμε για ν’ αλλάξουμε αυτό που είμαστε”, “… Μάλλον σοφοί δόκτορες Ηθικής είναι οι ψαράδες της κολομβιανής ακτής, που επινόησαν τη λέξη αισθησκεπτόμενος για να ορίσουν τη γλώσσα που λέει την αλήθεια”.
Αλλά, ο Γκαλεάνο δεν προσπαθεί να το παίξει ντε και καλά ένας φιλόσοφος της ζωής, απλά εκείνο που φαίνεται να θέλει να κάνει είναι να σχολιάσει την κατάσταση που επικρατεί στη Λατινική Αμερική όπου οι ανθρώποι δεν είναι ποτέ στ’ αλήθεια ελέυθεροι, όπου η ζωή δε φαίνεται να έχει καμιά αξία, όπου ο πόνος και τα βασανιστήρια αποτελούν την πιο απτή αλήθεια. Πολλές φορές επιχειρεί να σχολιάσει τα τεκταινόμενα με παιγνιώδη διάθεση, αντιγράφοντας συνθήματα από τοίχους: “Βοηθήστε το έργο της αστυνομίας: Βασανιστείτε μόνοι σας”, ενώ προχωρεί και σε αφορισμούς: “… υποψιάζομαι πως ο Θεός καταδικάζει ό,τι αγνοει” και “Η αλήθεια είναι ένα ψέμα ιστορημένο από τον Φερνάντο Σίλβα”. Στο στόχαστρό του και η γραφειοκρατία, αφού σε ένα κείμενο μας μιλά για κάποιον που πρέπει να κάνει αίτηση για να πάρει μολύβι, για να κάνει αίτηση για να πάρει πίσω το αποκομμένο του… μπράτσο, ενώ αλλού μας μιλά για τους Κανένες: “… οι γιοι του κανενός, οι κάτοχοι του τίποτα… που κοστίζουν λιγότερο από τη σφαίρα που τους σκοτώνει…”.
Ξεχωρίζουμε ακόμη την Κουλτούρα του τρόμου/6, όπου οι πάντες θεωρούν ένοχη πέρα πάσης αμφιβολίας μια γυναίκα για ένα διπλό φονικό, αφού το λένε οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, και ας γνωρίζουν όλοι ότι η κατηγορούμενη είναι… τυφλή!
Κλείνουμε το σημείωμα με μια αναφορά στις Μέρες ωχρές, όπου ο συγγραφέας λέει ότι: “Οι μέρες μου τρώνε για πρωινό αμφιβολίες… δεν θέλω να είμαι με κανέναν, ούτε καν με τον εαυτό μου, και δεν έχω, ούτε θέλω να έχω όνομα…”.
Το εξαιρετικό αυτό βιβλίο, που τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Λανάν για την Πολιτισμική Ελευθερία, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.