ΜΟΝΙΚΑ ΑΛΙ: Εφτά Θάλασσες και Δεκατρία Ποτάμια

Οι συγγραφείς από την κοινοπολιτεία έχουν ζήτηση στη Βρετανία, και η Μόνικα Άλι με το πρώτο, βραβευμένο της μυθιστόρημα, έρχεται να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.
Σε αντίθεση με κάποιους άλλους συγγραφείς από την πρώην αυτοκρατορία η Άλι δεν προσπαθεί να μειώσει τη χώρα καταγωγής της, που είναι το Μπανγκλαντές, αλλά ούτε και να την εξιδανικεύσει. Αυτό δεν πάει να πει, ωστόσο, ότι χαρίζεται είτε στους βρετανούς είτε στους συμπατριώτες της. Απλά, λέει την αλήθεια. Μιλά για τις δυσκολίες μιας οικογένειας μεταναστών να προσαρμοστούν στη ζωή του Λονδίνου, για τα κινήματα και τις συμμορίες που δημιουργούνται για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους ή απλά για να κάνουν φασαρία, για τον υπόγειο και μόνο σε ακραίες περιπτώσεις εκφρασμένο ρατσισμό των βρετανών, αλλά και για την ελπίδα που ακόμη και τις πιο σκοτεινές στιγμές παραμένει ζωντανή.
Το «Εφτά Θάλασσες και Δεκατρία Ποτάμια» είναι η ιστορία μιας γυναίκας και δύο αντρών, αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας. Η Ναζνίν παντρεύεται τον Τσανού, ένα άντρα που έχει την ηλικία του πατέρα της, και μετακομίζει μαζί του στο Λονδίνο. Ο Τσανού θεωρεί τον εαυτό του προοδευτικό άνθρωπο και πολλά υποσχόμενο επιχειρηματία, αλλά στην ουσία η ύπαρξή του περιστρέφεται γύρω από το τρίπτυχο: λόγια, λόγια, λόγια. Η γυναίκα του όμως, αν και μεγαλωμένη συντηρητικά, αν και ουσιαστικά αμόρφωτη, κάποτε θα αντιληφθεί ότι τα λόγια δε γεμίζουν το στομάχι, έτσι θα πάρει την κατάσταση στα χέρια της, ενισχύοντας το πενιχρό εισόδημα της οικογένειας, που τώρα περιλαμβάνει και δύο κόρες, αλλά αλλάζοντας και ριζικά τη ζωή της. Το άβουλο κορίτσι θα γίνει μια αποφασισμένη γυναίκα και θα διεκδικήσει το δικό της μερίδιο από τη ζωή, εκπλήσσοντας τους πάντες, ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό.
Η συγγραφέας μας παρουσιάζει μια μικρογραφία της κοινωνίας των μπανγκλαντεσιανών μεταναστών, με τους ανταγωνισμούς, τις έριδες και τις μικροπρέπειές της, αλλά και με απτά παραδείγματα άδολης φιλίας και αγάπης προς το συνάνθρωπο. Δε διστάζει επίσης να σχολιάσει δεικτικά, με τον τρόπο της, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που επικρατούν στο δυτικό κόσμο σε ό,τι αφορά την ενημέρωση, αλλά και την επιλεκτική του ευαισθησία. Έτσι, κάποτε, μια από τις πρωταγωνίστριες του έργου της, φωνάζει σε μια συγκέντρωση: «Σύμφωνα με τις στατιστικές των Ηνωμένων Εθνών, έγινε και μια άλλη μεγάλη τραγωδία στις 11 Σεπτεμβρίου. Τη μέρα εκείνη πέθαναν και τριάντα πέντε χιλιάδες παιδιά. Από την πείνα… Τι ξέρουμε γι’ αυτή την τραγωδία;… Θύματα: τριάντα πέντε χιλιάδες. Τόπος: οι φτωχότερες χώρες του κόσμου. Έκτακτη είδηση: καμία. Εκκλήσεις για τα θύματα και τις οικογένειές τους καμία. Μηνύματα από αρχηγούς κρατών: κανένα. Μνημόσυνα στο φως των κεριών: κανένα. Ενός λεπτού σιγή: πουθενά. Αξίωση να οδηγηθούν οι ένοχοι στη δικαιοσύνη…: καμία».
Το «Εφτά Θάλασσες και Δεκατρία Ποτάμια» είναι ένα καλογραμμένο ογκώδες μυθιστόρημα, που δίνει «τροφή για σκέψη» στον αναγνώστη. Ωστόσο, δεν είναι ένα «βαρετό» βιβλίο. Το κείμενο ρέει σαν ένα από τα ποτάμια του τίτλου χαρίζοντάς μας μερικές ώρες αναγνωστικής απόλαυσης. Ο ελληνικός τίτλος είναι πιο κοντά στο πνεύμα του μυθιστορήματος απ’ ό,τι ο πρωτότυπος, “Brick Lane”.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα