ΕΥΤΕΡΠΗ ΑΡΑΟΥΖΟΥ: Τζίντζερ

Το “Τζίντζερ” είναι ένα από εκείνα τα “διαφορετικά” μυθιστορήματα όπου φαντασία και πραγματικότητα μπλέκονται σε ένα κουβάρι, όπου ρεαλισμός και μαγεία συνυπάρχουν αρμονικά. Ακόμη, είναι ένα κείμενο που απαιτεί την προσοχή του αναγνώστη, γιατί αν δεν την έχει, στο τέλος τέλος, ίσως ο τελευταίος μείνει να αναρωτιέται: “Μα τι έγινε;”
Τζίντζερ, είναι το όνομα μιας πολυταξιδεμένης μούμιας που βάλθηκε να τρελάνει τους πάντες. Τη μια τη συναντάμε στην αρχαία Αίγυπτο, την άλλη στο Βρετανικό Μουσείο και την παράλλη στη συμβολική νήσο Εγκαδί. Μια μούμια που κόβει βόλτες στον κόσμο και τις εποχές δεν είναι ακριβώς κάτι το συνηθισμένο, έτσι; Εξάλλου αν ήταν δε θα ύπηρχε και τόσο πολύ ενδιαφέρον στο βιβλίο αυτό.
Η συγγραφέας φαίνεται να διασκεδάζει πολύ με τις περιπέτειες της ακαταναπόνητης Τζίντζερ, αλλά δεν παραλείπει να κάνει και κάποια έμμεσα καυστικά σχόλια για το που μπορεί να οδηγήσουν τον άνθρωπο τα πιο ακραία του πάθη. στη συγκεκριμένη περίπτωση, η απληστία και η ματαιοδοξία.
Μια όμορφη ιστορία, ένα παράδοξα χιουμοριστικό κείμενο, αλλά κι ένα κοινωνικό σχόλιο είναι αυτό το βιβλίο. Η συγγραφέας παίζει με τις λέξεις, με τις έννοιες και με αφορισμούς του τύπου: “Εξάλλου τι είναι ένα βιβλίο, παρά μουμιοποιημένες σκέψεις ενός συγγραφέα;”, μοιάζει να μας λέει ότι ούτε και αυτό της το έργο δεν πρέπει να το παίρνουμε στα σοβαρά. Ακόμη υποστηρίζει πως: “Όλα είναι πιθανά. Φτάνει να τα πιστεύει κανείς.”, κι ακόμη ότι: “Το μυαλό μοιάζει με θάλασσα. Να μάθει να κολυμπά στην απεραντοσύνη του. Να ακολουθεί το ρεύμα του ενστίκτου. Να μάθει να κολυμπά με δεξιοτεχνία αλλά και προσοχή πάνω απ’ τα κύματα της λογικής. Η λογική πολλές φορές δεν οδηγεί πουθενά…”.
Όσοι αναζητούν κάτι το διαφορετικό σ’ ένα μυθιστόρημα θ’ αγαπήσουν το “Τζίντζερ”, με όλες τις ανατροπές, τις φιλοσοφίες και τα ευτράπελά του.
Από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.