ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ: Τους τα λέει ο Θεός

Η ρέουσα γλώσσα είναι, πιστεύουμε, το μεγάλο πλεονέκτημα όλων των κειμένων του Σωτήρη Δημητρίου. Μια γλώσσα ζωντανή, ρευστή, που μπορεί και περιγράφει σημερινές καταστάσεις με ένα τρόπο που παραπέμπει σε άλλες εποχές. τότε που η λαλιά ακουγόταν τραγουδιστή, άχρονη, βγαλμένη μέσα απ’ την καθημερινή ζωή.
Το κυρίαρχο ιδίωμα σ’ αυτή τη νουβέλα είναι εκείνο της Ηπείρου. Ο συγγραφέας, καλός γνώστης της περιοχής και της ντοπολαλιάς της μας προσκαλεί σε μια ολονύχτια αλκοολική κατάνυξη, σε ένα γιαπί, παρέα με μαστόρους και εργάτες, και ζωέμπορους, ανθρώπους κουρασμένους απ’ τη ζωή, αλλά και γιομάτους λαχτάρα γι’ αυτή.
Οι γνωστοί και άγνωστοι φίλοι που βρίσκουν καταφύγιο εκεί, φιλοσοφούν και τραγουδούν και λέει ο καθένας τη δική του ιστορία. Ιστορίες πόνου και ξενιτιάς, ιστορίες που έγιναν τραγούδι ή θρύλος. Που και που φαίνεται να κυριαρχεί μια ένταση στην ατμόσφαιρα, αλλά σύντομα καταλαγιάζει. Εξάλλου δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, μονάχα να μοιραστούν.
Καθώς η βροχή έξω αγριεύει οι καρδιές γαληνεύουν και ζεσταίνονται. Η εσωτερική φωτιά του καθενός χαρίζει φλόγα και στους άλλους. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα που παρατίθεται στο οπισθόφυλλο:
“Το γυφτόπουλο έπαιζε με σκέρτσο και κάπου κάπου, εκεί που έπρεπε, βάραγε δυνατά, ντουμ, ντουμ, ντουμ, ξεχώριζε το ντέφι. Άλλες φορές πάλι πήγαινε γρήγορα μπροστά από τους άλλους και αυτοί έτρεχαν, και άλλες καθυστερούσε και πήγαινε το τραγούδι σε βαρύ πωγώνι. Του ’ριχναν αγριεμένες ματιές, αυτό έκανε τον αδιάφορο, μόνο ο ακορντεονίστας το κοιτούσε με χαμόγελο και το σκούνταγε στην πλάτη. Στο τέλος τους κάνει κι ένα γερό μπέρδεμα, έλεγες βαράει στο γάμο του καραγκιόζη, αλλά πώς το ’πλασε πώς το πήγε, βρέθηκαν σε λιγάκι όλοι μαζί σε μια δεμένη μουσική που αγάλλιασε τις καρδιές”.
Μέσα από το κείμενο του Δημητρίου παρελαύνουν απλοί καθημερινοί άνθρωποι με μεγάλες καρδιές, έτοιμοι πάντα για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Αυτοί δεν χρειάζονται κάποιο ψυχολόγο για να τους βοηθήσει να μιλήσουν για τους πόνους και τους καημούς τους. Απλά αρχίζουν να μιλούν και το κάθε βάσανο γίνεται τραγούδι.
Ο Σωτήρης Δημητρίου γεννήθηκε στη Θεσπρωτία το 1955. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα προηγούμενα έργα του είναι: Ψηλαφήσεις (ποιητική συλλογή), Ντιάλιθ’ ιμ Χριστάκη (διηγήματα), Ένα παιδί απ’ τη Θεσσαλονίκη (διηγήματα), Ν’ ακούω καλά τ’ όνομά σου (μυθιστόρημα), Η φλέβα του λαιμού (διηγήματα) και Η βραδυπορία του καλού (διηγήματα).
Το Τους τα λέει ο Θεός κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.