ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ: Η δική μου Αμερική

Το «Η δική μου Αμερική» δεν είναι ένα λογοτεχνικό βιβλίο, αλλά ένα βιβλίο για τη λογοτεχνία. Ο Ραπτόπουλος μας μιλά για την άλλοτε μισητή μαζική αμερικανική λογοτεχνία, που από το περιθώριο στο οποίο την είχαν εγκαταλείψει η εν Ελλάδι εκδότες, κατάφερε να επιβάλει τους δικούς της νόμους.
Στίβεν Κινγκ, Μάικλ Κράιτον, Τζον Γκρίσαμ, Τομ Χάρις, Ουίλιαμ Γκίμπσον, Κλάιβ Μπάρκερ, Τζον Λε Καρέ, Κουέντιν Ταραντίνο, Ματιέ Κασοβίτς, Άλεξ Γκάρλαντ… Τα πιο πάνω δεν είναι παρά μερικά από τα ονόματα που παρελαύνουν μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου.
Ο Ραπτόπουλος μιλά για βιβλία και συγγραφείς που αγάπησε, για συγγραφείς και βιβλία που τον απογοήτευσαν. Μελετά τις τάσεις της σύγχρονης λογοτεχνίας και το πώς αυτές επηρέασαν άλλους τομείς της καλλιτεχνικής δημιουργίας όπως τη μουσική και τον κινηματογράφο. Αναφέρεται στις εμπνεύσεις του Ταραντίνο και το πώς αυτές ευτύχησαν στη μεγάλη οθόνη, αλλά και για τα βιβλία διάσημων συγγραφέων που κατά τη μεταφορά τους στο πανί ατύχησαν: Jurassic Park, Pelican Brief, The Beach κ.ο.κ.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την άποψη του συγγραφέα ότι τα χθεσινά «σκουπίδια» έχουν μεταμορφωθεί στην κυρίαρχη τάση: επιστημονική φαντασία, αστυνομική λογοτεχνία, κατασκοπευτικά αναγνώσματα, δικαστικά δράματα, όλα φαίνονται πια να έχουν βρει το κοινό που τους αντιστοιχεί. στη χώρα μας κάπως καθυστερημένα, οφείλουμε να ομολογήσουμε, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να μάθουμε κάτι απ’ αυτή την καθυστέρηση. Να μάθουμε να διαβάζουμε τα σημεία των καιρών, ή ακόμα καλύτερα να τα δημιουργούμε.
Ο Ραπτόπουλος έψαξε πολύ αυτό το θέμα. Διάβασε αμέτρητα βιβλία, παρακολούθησε αμέτρητες ταινίες. Τι ακριβώς έψαχνε να βρει; «Την δική μου Αμερική. Την τόσο διαφορετική από εκείνη του Κολόμβου και του χάρτη. Την ήπειρο όπου το λόγιο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα συναντά το λαϊκό αμερικάνικο. Την ήπειρο όπου συντελείται μια σύνθεση της υψηλής με την μαζική λογοτεχνία». Αυτά έψαχνε, αυτά βρήκε, γι’ αυτά μας μίλησε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ο συγγραφέας.
Κλείνοντας αυτή την αναφορά θα ήθελα να επισημάνω ένα λαθάκι στη σελίδα 253: Οι U2 δεν είναι αμερικάνικο συγκρότημα αλλά ιρλανδικό.
«Η δική μου Αμερική» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.