ΕΛΕΝΗ ΠΕΡΙΝΟΥ: Σαν να σε ξέρω χρόνια

Μια ιστορία για τον έρωτα. Για τον έρωτα που πιστεύουμε πως δεν υπάρχει, ή που κι αν υπάρχει είμαστε σίγουροι πως δε θα συναντήσουμε ποτέ. Μέχρι που μας κτυπάει την πόρτα, και μας πιάνει στον ύπνο. Και κάνει τη ζωή μας άνω κάτω.
Η Μυρσίνη, μια νεαρή γυναίκα, στο κατώφλι των τριάντα, φαίνεται να τόχει πάρει απόφαση ότι δε θα βρει ποτέ τον άνθρωπό της. τον κύριο τέλειο των ονείρων της. Γνωρίζει πολλούς άντρες, αλλά τίποτα πέρα από μερικές στιγμές ευδαιμονίες δεν μπορεί να τους χαρίσει, να πάρει απ’ αυτούς. Έχει χάσει ολοκληρωτικά την πίστη της στον έρωτα. Κάποτε όμως, εμφανίζεται ξαφνικά ένας μικρός θεός στη ζωή της. Πλάσμα αληθινό ή της φαντασίας της, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τη βοηθά να κοιτάξει βαθιά μέσα της, να ανακαλύψει ξανά τη Μυρσίνη, να την κάνει να πιστέψει και πάλι στο όνειρο, και να μιλήσει για τη σκληρή πραγματικότητα: «Από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που φεύγουμε απ’ αυτό τον κόσμο, κυνηγάμε το άπιαστο! Κυνηγάμε την… ευτυχία! Και δεν έχουμε παρά ελάχιστες στιγμές να τη γευτούμε…».
Ο μικρός της θεός ή «πειραχτήρι», όπως της αρέσει να τον αποκαλεί, της φέρνει και πάλι το χαμόγελο στα χείλη, την άνοιξη στο πρόσωπο και την ψυχή: «Το χαμόγελο! Αυτό είναι! Η μεταμόρφωση! Το χαμόγελο είναι ομορφιά! Το χαμόγελο είναι αγάπη! Η αγάπη μεταμορφώνει! Όπως στα παραμύθια. Ο βάτραχος γίνεται όμορφος πρίγκιπας!»
Μα η ζωή δεν είναι παραμύθι, και έχει τους δικούς της κανόνες. Δίνει σταγόνες χαράς και καταρράκτες λύπης, αλλά ότι και να κάνει δεν μπορεί να σβήσει τη φλόγα της ψυχής.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, φαίνεται να θέλει να μας πει η συγγραφέας, καθώς η ηρωίδα της, η Μυρσίνη, χάρη σε ένα τραγικό γεγονός, ένα δυστύχημα, γνωρίζει επιτέλους τον άνθρωπό της. Ο κοινός τους δρόμος, ωστόσο, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με αγκάθια. Πρέπει να ξεπεράσουν τα εμπόδια και με ματωμένα πόδια να προχωρήσουν προς το αύριο. Ένας μικρός θεός θα είναι κάπου κοντά για να τους δώσει ένα χέρι βοήθειας όταν φτάσουν στο χείλος τους γκρεμού, αλλά κάποιες φορές θα τους αφήσει και μόνους, να αναμετρηθούν με τον εχθρό με τις δικές τους, λειψές δυνάμεις.
Η Ελένη Περινού γράφει για τη δύναμη της αγάπης, που στο αποκορύφωμά της μπορεί να νικήσει τα πάντα, ακόμη και τα στοιχεία της φύσης. Και φαίνεται να θέλει να μας πει, όπως λέει και το «πειραχτήρι» στη Μυρσίνη, να αφήσουμε πίσω τους εγωισμούς, να μεγαλώσουμε την καρδιά μας: «Πόσο καιρό έχεις ν’ ακούσεις την καρδιά σου, Μυρσινάκι; Πόσα χρόνια σού φώναζε μην κάνεις αυτό, κάνε το άλλο κι εσύ δεν την άκουγες; Η εξυπνάδα είναι δώρο θεού, αλλά μερικές φορές πρέπει να υποχωρεί στο θέλημα της καρδιάς».
Το «Σαν να σε ξέρω χρόνια» είναι μια όμορφη, καλογραμμένη ιστορία για την ψυχή και την αγάπη, που διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα, γεννώντας ταυτόχρονα κάποιες σκέψεις στο μυαλό του αναγνώστη.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.