Για τη μοναξιά μας μιλά στη νέα της, πέμπτη, ποιητική συλλογή η Τασούλα Καραγεωργίου. Για τη μοναξιά της σύγχρονης κι απρόσωπης πόλης, για τη μοναξιά του Μετρό.
Το μέσο αυτό μεταφοράς μπήκε για τα καλά στη ζωή των κατοίκων της Αθήνας. Έγινε αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς τους. Μείωσε τις αποστάσεις ανάμεσα σε διάφορους προορισμούς, αλλά όπως φαίνεται τη μεγάλωσε ανάμεσα στους ανθρώπους. Έκανε τα πρόσωπα απρόσωπα.
Αντιγράφω το ποίημα «Τα καπέλα»:
Το τζαμένιο μου πρόσωπο
μου γνέφει απ’ τον απέναντι συρμό.
- Ε! ψιτ! Φωνάζει, τα βαρέθηκα τα σκονισμένα σας ψέματα.
Και, πριν προλάβω ν’ αντιδράσω, εξαφανίζεται
προς την αντίθετη κατεύθυνση του τούνελ.
καταλαβαίνετε τη θέση μου μετά απ’ αυτό.
τρέμω μη μάθει ο ελεγκτής
ότι κυκλοφορώ μες στο μετρό χωρίς το πρόσωπό μου.
- Καθόλου, μην ανησυχείτε, μου ψιθυρίζει ο διπλανός,,
από τη στιγμή που έγινε η νόμιμη ακύρωση
στη σκάλα της εισόδου,
είμαστε όλοι χωρίς πρόσωπο εδώ,
μόνο με κάτι υποκατάστατα καπέλα.
Είκοσι τρία ποιήματα περιλαμβάνει αυτή η συλλογή. Ποιήματα για τον άνθρωπο και την αποξένωσή του. Για τη χαμένη επαφή με το συνάνθρωπο.
Η Τασούλα Καραγεωργίου γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1954. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1981 εργάζεται ως καθηγήτρια στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση.
Είναι διδάκτωρ του τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος
No comments:
Post a Comment