ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ: Το χαμόγελο της ορχιδέας

Με μεγάλη καθυστέρηση παρουσιάζουμε αυτό το βιβλίο, αλλά συγχωρέστε μας, μόλις τώρα έφτασε στα χέρια μας. Το «Χαμόγελο της ορχιδέας» είναι μια συνταρακτική ιστορία, μια ιστορία που σε κάνει να νιώθεις ένα κόμπο στο λαιμό σε πολλά σημεία της αφήγησης, για να σου χαρίσει στο τέλος δάκρια ανακούφισης.
Είναι η ιστορία της Ελένης και της Ελένης. Τη δεύτερη τη λένε και Λένγκω. Η πρώτη είναι ένα κλοτσοσκούφι της ζωής, μια κόρη του πόνου και των πολλά υποσχόμενων ψευδαισθήσεων της πρέζας. Απ’ την άλλη μεριά η Λένγκω είναι μια επιτυχημένη γυναίκα που φαίνεται να έχει τα πάντα, αλλά ωστόσο κι αυτής κάτι της λείπει: ο έρωτας. Ο έρωτας που «χρειάζεται παλικαριά».
Καμιά από τις δύο γυναίκες δεν γνωρίζει την ύπαρξη της άλλης, όμως κάποτε η μοίρα, με ένα από τα παράξενα παιχνίδια που παίζει συνήθως στις ζωές των ανθρώπων θα τις φέρει κοντά. Αυτό θα γίνει στη διάρκεια ενός ταξιδιού, που αν και στην αρχή δεν προμηνύει κάτι το συνταρακτικό, στο τέλος τέλος θα τις οδηγήσει από ξεχωριστούς δρόμους προς το φως, την προσωπική δικαίωση. Το ταξίδι αυτό είναι προς την Ταϊλάνδη, κι οι περιγραφές της συγγραφέως που το αφορούν είναι άκρως ποιητικές και πολλές φορές συναρπαστικές. Μέσα από το φακό του παντεπόπτη αφηγητή, τις ημερολογιακές σημειώσεις της Ελένης και τις σκέψεις της Λένγκως, ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να περιπλανηθεί με τα μάτια κλειστά, στην απτή πραγματικότητα και τα μυστήρια της μακρινής χώρας, να μάθει κάτι για το λαό της και κάτι παραπάνω για τις θρησκείες της.
Έτσι, εν αρχή είν’ η πρέζα, στη συνέχεια το ταξίδι και το άνοιγμα ενός παράθυρου προς το φως, μετά…; Δε θα λέγαμε πως το μετά δεν έχει σημασία, αλλά πιστεύουμε πως σ’ αυτή την ιστορία πιότερο μετρά η πορεία: οι συναντήσεις κι οι αποχωρισμοί, οι γεννήσεις και οι θάνατοι, οι χημικοί έρωτες κι οι αποτοξινωμένες απογοητεύσεις, γιατί «το νερό που ξεπλένει δεν φέρνει πάντα την κάθαρση».
Οι δύο γυναίκες μέσα από το ταξίδι τους στο χώρο αλλά και την ψυχή, μαθαίνουν ότι «ντροπή είναι να μην αγαπά κανείς», και νιώθουν ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη απ’ όλες τις αλήθειες. Θέλουν να αγαπούν, αλλά να αγαπούν σωστά, αυτούς που πρέπει. Που θα τις βγάλει ο δρόμος; Δε θα σας πούμε! Θα σας πούμε όμως ότι αυτό το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί. Είναι μια ιστορία που δε χαρίζει γέλιο, αλλά δάκρυ, που δε γεμίζει τον αναγνώστη με χαρά αλλά με σκέψεις. Το βιβλίο αυτό είναι ένα αληθινό στοίχημα που στο τέλος κερδίζεται. Τόσο απλά!
Όπως γράφει η Ελένη Γκίκα στο Έθνος το «Χαμόγελο…» είναι: «Ένα ταξίδι στον κόσμο, στην αναζήτηση του Θείου και του νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης, μια κατάδυση στην ανθρώπινη ψυχή. Δυο γυναίκες, δυο κόσμοι. Η σύγκρουση του καλού και του κακού που όλοι κρύβουμε στα μύχια της ύπαρξής μας…».
Κλείνουμε αυτή την αναφορά με ένα απόσπασμα που κυριολεκτικά χαράκτηκε στη μνήμη μας. Γράφει η Λένγκω: «Καθετί όμορφο καταλήγει σ’ ένα τέλος. Μα αν δεν υπήρχε το τέλος, ίσως να μην κατάφερνα τα αξιολογήσω την ομορφιά ενός μοναδικού ταξιδιού. Στο πιο καλό συρτάρι της μνήμης μου, εκείνο το ντυμένο με κόκκινο βελούδο, θα φυλάξω την ομορφιά των προηγούμενων ημερών και την ευτυχία των πολύτιμων στιγμών. Κάθε μέρα μαζί σου έμοιαζε με όνειρο που μπορούσα να το αγγίζω. Κάθε νύχτα η λύπη για τη μέρα που τελείωνε, για το τέλος που όλο και πλησίαζε. Για την Ιθάκη του δεν έχασε ποτέ την ελπίδα ο Οδυσσέας. Για την Ιθάκη μου θα ελπίζω και εγώ».
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.