ΤΖΕΜΗ ΤΑΣΑΚΟΥ: Η ερωμένη

Είναι όμορφο πολύ το μυθιστόρημα της Τζέμης Τασάκου. Το έβλεπα, το ξανάβλεπα, σκεφτόμουνα: να το διαβάσω; να μην το διαβάσω;, το ξανάβαζα στο ράφι, μέχρι που κάποια μέρα αποφάσισα να το ανοίξω, και δεν το ξανάκλεισα! Τις τριακόσιες και βάλε σελίδες του τις διάβασα απνευστί, και το καταχάρηκα. Εκεί που περίμενα ότι θα βρισκόμουνα αντιμέτωπος με ένα απ’ τα ίδια, συνάντησα μια υπέροχη ιστορία, για τη ζωή και τα απραγματοποίητα όνειρα, για τους αμέτρητους συμβιβασμούς που δε μας αφήνουν στ’ αλήθεια να ζήσουμε.
Δεν αντέχω στον πειρασμό να σας μεταφέρω αυτούσιο ένα απόσπασμα από τη σελ. 66 που ουσιαστικά είναι “όλο” το βιβλίο: “Η ζωή είναι στρογγυλή σαν τη γη και έχει πολλές φλούδες, ‘φλοιούς’, έτσι λένε οι επιστήμονες τις φλούδες, και στο βάθος έχει ένα πυρήνα που ’χει φωτιά και λάβα, λάβα ρευστή και κοχλάζουσα, φωτιά και σκοτάδι. Φως. Όταν φτάσεις εκεί, καίγεσαι, λιώνεις - η φτερούγα του Ίκαρου είναι πάντα κολλημένη με κερί -, αλλά δεν πειράζει που καίγεσαι, που λιώνεις, που γκρεμοτσακίζεσαι, στο μεταξύ έχεις περάσει καλά, είναι τόσο διασκεδαστική η διαδρομή, τόσο διασκεδαστικό να τρυπάς τις φλούδες, τους ‘φλοιούς’, να κολυμπάς μες στη ρευστή, καυτή λάσπη της φωτιάς, τόσο διασκεδαστικά οδυνηρό, τόσο οδυνηρά διασκεδαστικό…”.
Ε, τι να προσθέσω εγώ στα πιο πάνω; Πως να μιλήσω για τον τρόπο σκέψης, τη φιλοσοφία της Αριάδνης; Η Αριάδνη, είναι ένας από εκείνους τους τύπους ανθρώπου που πάντοτε προσπαθούν να ξεφύγουν από κάποιον, από κάτι, και πάντα καταλήγουν να είναι μ’ αυτόν που δε θέλουν, να κάνουν ό,τι μισούν. Κάνουν μεγάλα όνειρα και μεγάλους συμβιβασμούς, προσωπικές επαναστάσεις και επιστροφές στα γνωστά ίδια, στην ασφάλεια, στο πρέπει.
“Μόνο οι αταξίες μπορούν να συνθέσουν μια τάξη ενδιαφέρουσα”, πίστευε κάποτε, η Αριάδνη, και μετά βούτηξε στον καθωσπρεπισμό. Κάποτε ονειρευόταν να ζήσει, μετά άρχισε απλά να επιβιώνει, κι αυτή την επιβίωση έφτασε να τη θεωρεί ζωή. Θα τολμήσει να κάνει το μεγάλο άλμα προς τα μπρος, προς τον εαυτό της; Ή θα παραμείνει φυλακισμένη στο γυαλιστερό κλουβί που της έφτιαξαν και τόσο πρόθυμα υιοθέτησε;… “Μας στενεύει η ζωή μας, θέλουμε να την κοπανήσουμε απ’ τη ζωή μας και, επειδή δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, σηκωνόμαστε και πάμε μια εκδρομή…”.
Ένα μυθιστόρημα για τα μεγάλα λάθη που μια ζωή πληρώνονται, για τα μεγάλα πάθη που σαν φλόγες ανάβουν μόνο και μόνο για να σβήσουν, αφήνοντας πίσω τους πληγές από εγκαύματα.
Από τις εκδόσεις Κέδρος.