ΝΑΝΑ ΗΣΑΪΑ: Μια ερωτική σχέση παραλλαγή μιας άλλης

Με μια συγγραφέα, ορατό κι αόρατο παρατηρητή/πρωταγωνιστή στις ζωές κάποιων άλλων, ασχολείται το μυθιστόρημα αυτό. Η ηρωίδα του, φαίνεται να παίρνει τις εμπνεύσεις της απ’ τις ζωές των φίλων της, τις οποίες αποδίδει στο χαρτί συχνά δεικτικά, επικριτικά, κι ας γνωρίζει ότι κι αυτή στην ουσία είναι μια ηττημένη στη ζωή και τον έρωτα.
Η αλήθεια παίζει κρυφτούλι με τους ήρωες σ’ αυτή την ιστορία: ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει να δει, αντιλαμβάνεται ό,τι τον συμφέρει, και πολλές φορές προτιμά την άγνοια ή το ψέμα από την πικρή αλήθεια. Φαίνονται να ξεχνούν ότι το κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις και πως το τέλειο δεν υπάρχει για κανένα. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ανικανοποίητος και όσα κι αν έχει, όσο καλά κι αν είναι, πάντα ψάχνει και για κάτι άλλο, εκείνο που θα τον κάνει να νιώσει ολοκληρωμένος. Και μια και δεν το βρίσκει, συχνά στρέφεται στο πλησιέστερο υποκατάστατο.
Με το θέμα της αλήθειας και του ανέφικτου έρωτα καταπιάνεται κατά κύριο λόγο η ηρωίδα/αφηγήτρια. Κρίνει και επικρίνει τους πάντες ανίκανη να δει ότι κι αυτή σαν και του λόγου τους είναι. Και το φιλοσοφεί πολύ. Προσπαθεί μέσα από τις λέξεις να ανακαλύψει την ουσία της ζωής, αν και που που παραδέχεται ότι αυτή είναι αλλού: “Δώσε μου κάτι από το γέλιο σου, τη θερμότητα και την έλλειψή σου κατανόησης του κόσμου, είχα αισθανθεί την ανάγκη να του πω λίγο πριν χωρίσομε. Δεν είχα πει τίποτα, γιατί δεν θ’ άκουγε την πραγματική ανάγκη στα λόγια μου, αλλά την αμφισβήτηση της ικανότητάς του να καταλάβει,, χωρίς να μπορεί να δει ότι σε ορισμένες στιγμές ήταν αυτή η έλλειψη κατανόησης που ζήλευα περισσότερο από καθετί άλλο. Τη σκέψη που ξοδεύεται στη δράση, χωρίς ποτέ να επιστρέφει σ’ αυτή την ίδια, για ν’ αναρωτηθεί τι γυρεύει σ’ έναν βασικά ακατάληπτο κόσμο και ωστόσο ιδιαίτερα γνωστό από την άποψη του θανάτου…”.
Η ηρωίδα, λοιπόν, ζει στο δικό της ξεχωριστό κόσμο, κι ο μόνος που μπορεί να την κάνει ν’ ανοίξει τα μάτια, ν’ αρχίσει να βλέπει διαφορετικά είναι ένας φίλος της συγγραφέας, ο Γιάννος, ένας άλλος μοναχικός που έχει φιλοσοφήσει πολύ τη ζωή κι έχει φτάσει στο ακόλουθο συμπέρασμα για τους ανθρώπους: “Τα λόγια δεν αλλάζουν τον άλλο. Θα έπρεπε πρώτα να τον έχεις αλλάξει προτού του πεις αυτά που έχεις να του πεις. Και αν για μια στιγμή θα σε ακούσει, την άλλη στιγμή ολόκληρος ο οργανισμός του, με τους ούτε ξέρω πόσους του μηχανισμούς, θα διαστρέψει ό,τι είπες, γιατί δεν θα μπορεί να υπάρξει με την πραγματικότητα που του δείχνεις.”
Εδώ έχουμε μια ιστορία, απλά και όμορφα γραμμένη, για τις ανθρώπινες σχέσεις και την πολυπλοκότητα που τις χαρακτηρίζει. Εκείνο που φαίνεται να θέλει να μας πει η συγγραφέας είναι ότι το απόλυτο δεν υπάρχει, αλλά πάντοτε υπάρχει το καλύτερο δυνατό, κι είναι προτιμότερο να διαλέγουμε αυτό παρά να ζούμε μέσα στις ατέλειωτες ψευδαισθήσεις μας.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.