Ένα υπέροχο μυθιστόρημα/φιλοσοφικό μονόλογο μας χαρίζει ο σέρβος Νταβίντ Αλμπαχάρι.Είναι η ιστορία ενός συγγραφέα που βρίσκεται ξαφνικά από τη φλεγόμενη Γιουγκοσλαβία στο χιονισμένο Καναδά και προσπαθεί να δώσει στον εαυτό του πρώτα, αλλά, και στους άλλους απαντήσεις σε ερωτήματα τύπου: Ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος των διαχωριστικών γραμμών; Τι συμβαίνει με τους λαούς και οι χάρτες της ανθρωπότητας αλλάζουν διαρκώς μέσα στην ιστορία;
Τα πιο πάνω ερωτήματα διατρέχουν ολόκληρο το βιβλίο, αλλά απόλυτες απαντήσεις δε φαίνεται να μπορούν να δοθούν. Ο συγγραφέας/ήρωας μιλά για τους φόβους του, για τη νοσταλγία που διατρέχει την ύπαρξή του, για την αδυναμία του να προσαρμοστεί σε μια νέα χώρα, για τους πολλούς μικρούς θανάτους του. Μέσα από το μακρύ μονόλογό του μαθαίνει κανείς πολλά, αλλά και, ακόμη καλύτερα, αρχίζει να αμφισβητεί εκείνα που πίστευε πως ξέρει.
“Τι βρόμικο πράγμα, να κάθεσαι μακριά από τα πάντα και να νομίζεις ότι βλέπεις καλύτερα από εκείνον που τα ζει στο πετσί του”. “Ο άνθρωπος αισθάνεται πιο ελεύθερος όταν δεν έχει πολλές επιλογές, όταν δεν φοβάται ότι μπορεί να κάνει λάθος, όταν δέχεται το αναπόφευκτο”. “…Η λογοτεχνία είναι ελευθερία, ελευθερία επιλογής, ελευθερία απόσυρσης και ελευθερία διαφοράς”. “Είναι καλύτερα να βασίζεσαι στην αβεβαιότητα παρά στη σιγουριά… Είναι καλύτερο να στηρίζεται κανείς μονάχα στο ένα του πόδι, ώστε το άλλο να είναι ελεύθερο για οποιαδήποτε στάση”. “Το κενό δεν είναι πάντοτε ευκολοχώνευτο, το άδειο δεν είναι πάντοτε απουσία”. “Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να καταλάβει κανείς τις απλές αλήθειες”.
Τα πιο πάνω δεν είναι παρά λίγα από τα αμέτρητα μικρά διαμάντια που ανιχνεύσαμε στο βιβλίο. Σε σας εναπόκειται να ανακαλύψετε τα υπόλοιπα.
Από τις εκδόσεις Κέδρος
No comments:
Post a Comment