ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΝΗΤΟΥ: Να φεύγει η σκόνη κι ο καιρός…

Μ’ ένα υπέροχο μυθιστόρημα μάς αποχαιρέτησε το 2001 ή αν προτιμάτε μας καλωσόρισε το 2002. Το βιβλίο αυτό της πρωτοεμφανιζόμενης Βασιλικής Κνήτου είναι ένα από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν στη διάρκεια του περασμένου χρόνου. Ένα μυθιστόρημα που συναρπάζει τον αναγνώστη, που κλέβει την προσοχή του απ’ την πρώτη σελίδα και την κρατά ως την τελευταία.
Είναι λίγο δύσκολο να μιλήσει κανείς για την πλοκή του έργου. Η μια ιστορία σμίγεται με την άλλη, τα όνειρα αναμειγνύονται με την πραγματικότητα, είναι δύσκολο να πει κανείς τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η μαγεία της αφήγησης.
Η Κνήτου αφηγείται την ιστορία της σαν τους παλιούς καλούς παραμυθάδες και ο αναγνώστης δεν μπορεί παρά να αφεθεί σ’ αυτή και να ονειρευτεί, όπως ακριβώς κι οι ήρωες. Ταυτόχρονα, όμως, μπορεί να μάθει ή μάλλον να θυμηθεί κάποιες αλήθειες για τη ζωή: «Οι καλοί άνθρωποι σου γαληνεύουν την ψυχή κι όλα γίνονται πιο εύκολα», «Η αγάπη είναι το μόνο φάρμακο για το φόβο. Με την αγάπη πρέπει να νικάμε το φόβο». Που και που οι αφορισμοί της συγγραφέως κτυπούν «κέντρο» και μας συνταράζουν: «… Γινόμαστε σιγά σιγά αυτό που σκέφτονται οι άλλοι. Κάποτε επαναστατούμε, γιατί αυτή η εικόνα δεν είναι βγαλμένη από την καρδιά μας. Και όσο περισσότερο επαναστατούμε, τόσο πιο αταίριαστοι νιώθουμε και κατακρίνουμε αυτό τον αταίριαστο εαυτό. Και ύστερα έρχεται πάλι μια ώρα που, αν κάποιος άλλος μας έλεγε φωναχτά τις σκέψεις μας, θα γινόταν ο χειρότερός μας εχθρός…».
Ωραία δεν τα λέει; Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε όλο το χώρο αυτού του σημειώματος με παραπομπές, αλλά δεν το κάνουμε γιατί πιστεύουμε ότι είναι καλύτερα ν’ ανακαλύπτει κανείς τα πιο όμορφα μικρά μυστικά ενός βιβλίου, παρά να του τα υποδεικνύουν.
Όπως και να ’χει το βιβλίο αυτό υπόσχεται να χαρίσει ξεχωριστές στιγμές στον αναγνώστη, που στιγμές στιγμές θα συλλάβει τον εαυτό του να συμπάσχει με τους βαθιά ανθρώπινους ήρωες που συναντάει εδώ, να νιώθει την αγωνία τους, να ανησυχεί για τη ζωή τους. Στο τέλος τέλος θα αρχίσει να τους νιώθει σα δικούς του ανθρώπους αγαπημένους.
Αλλά ας ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία: «Ο Γιόρα ζει μόνος από τότε που έχασε τη γυναίκα του, και τα παιδιά του τράβηξαν γι’ αλλού να βρουν την τύχη τους. Ομως αφορμή ζητά για να ξεφύγει από τη μοναξιά. Ξεκινάει, λοιπόν, ένα μακρύ ταξίδι με το τρένο, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή στα όνειρα. Μα τι ταξίδι είναι αυτό! Ενα ταξίδι απίστευτο, από κείνα που διαρκούνε μια στιγμή ή χίλια χρόνια. Δε λέει να τελειώσει, και πόσοι κάθονται αντίκρυ του και του μιλάνε. Πόσες ανθρώπινες ζωές, πόσες ελπίδες μέσα στις ιστορίες τους. Κι αυτός έχει για όλους μια κουβέντα, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο!»
Ένας θεραπευτής των ψυχών! αυτό είναι ο γέρο Γιόρα, ή μήπως πίσω από την παρουσία του κρύβεται κάτι άλλο; Η ιστορία αυτή κρύβει πολλά μυστικά και εκπλήξεις, έτσι θα σας συμβουλεύαμε να μην πάρετε τίποτα για δεδομένο σ’ αυτήν, αφού η συγγραφέας με μαεστρία περισσή κτίζει και γκρεμίζει βεβαιότητες.
Ένα μυθιστόρημα σαν το παλιό καλό κρασί. Πιέστε το και ευφρανθείτε!
Από τις εκδόσεις Ψυχογιός.