ΜΑΡΙΑ ΣΟΥΜΠΕΡΤ: Club Κυλικείο

“Μια φορά κι έναν καιρό, στο μακρινό βασίλειο της Πανεπιστημιούπολης βολόδερνε μια παρέα. Όλα τα μέλη της παρέας σπούδαζαν. Μεγάλο πράγμα οι σπουδές, αλλά είναι λίγο ψυχοφθόρο, αν δεν είσαι αναίσθητος… Έτσι κι εκείνοι. Στην αρχή ψυχορράγησαν, μετά αναισθητοποιήθηκαν. Τι κι αν η σχολή τους ήταν μια ιδέα αιωρούμενη στο κενό… Εκείνοι έκαναν την επανάστασή τους, καθισμένοι ολημερίς στο κυλικείο της Φιλοσοφικής, με τον καφέ στο ένα χέρι και το τσιγάρο στο άλλο…”.
Δε συνηθίζω να αρχίζω τα κείμενά μου με τα οπισθόφυλλα των βιβλίων, αλλά αυτή τη φορά είπα να κάνω μία εξαίρεση. Κι αυτό επειδή στη συγκεκριμένη περίπτωση το οπισθόφυλλο όντως δίνει στον αναγνώστη μια καλή ιδέα για το περιεχόμενο του βιβλίου που πρόκειται να διαβάσει.
Το “Club Κυλικείο” είναι ένα βιβλίο για τα νιάτα, για τις ορμές, τα πάθη, τα λάθη και τις αβεβαιότητές τους. Μιλά για μια όμορφη παρέα ανθρώπων που δε θα τους ενοχλούσε και τόσο αν έμεναν αιώνιοι φοιτητές. Συνωμοτούν, συζητούν, συζούν, πίνουν, κάνουν κοπάνες, ερωτεύονται. Η ζωή τους μοιάζει ανέμελη, αλλά φυσικά δεν είναι. Όσο κι αν αγαπούν τους φίλους και την καθημερινότητά τους, νιώθουν απειλητική τη σκιά του αύριο πάνω από τον κόσμο τους. Ο καφές, το τσιγάρο και το αλκοόλ μοιάζουν να είναι οι μόνες σταθερές τους, αφού “όλα στον κόσμο αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν”, όπως λέει και το τραγούδι.
Οι ήρωες του βιβλίου είναι καθημερινοί, “δικοί μας” άνθρωποι. Άνθρωποι ξέγνοιαστοι κι ανήσυχοι, χαρούμενοι και λυπημένοι, άνθρωποι που κρύβουν πολλά μυστικά, κι ας μην τα έχουν και τόσο καλά κρυμμένα. Με όπλο το χιούμορ η συγγραφέας προσπαθεί να μας μιλήσει για το σήμερα της νέας γενιάς, για τα δικά της αδιέξοδα, για τις ελπίδες που γεννιούνται μόνο και μόνο για να πεθάνουν, για τον ψυχισμό των ανθρώπων που αλλάζει ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος. Φαίνεται να θέλει να μας πει ότι τίποτα δε μένει σταθερό, όλα κινούνται, αλλά όχι κατ’ ανάγκην προς τη σωστή κατεύθυνση. Εξάλλου, ποια είναι η σωστή κατεύθυνση και ποιος μπορεί να την ορίσει;
Το κείμενο χαρίζει πολλά χαμόγελα και κάποιες σκέψεις. Σκέψεις για το άγνωστο αύριο, για το παράλογο σήμερα, για το “αχ της ζωής” όπως κάποιοι θέλουν να λένε. Η αφήγηση ρέει σαν ήρεμο ρυάκι, κάνοντας τον αναγνώστη να αφεθεί με εμπιστοσύνη στα δροσερά νερά του, θυμίζοντάς του κάποια πράγματα που έζησε ή όχι, που θέλησε κι απόκτησε ή και που έχασε, όπως την ψυχή του.
Η Σούμπερτ είναι μια νέα συγγραφέας που αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Πρέπει να τη διαβάσουμε, πρέπει να τη στηρίξουμε στα πρώτα της βήματα. Το ταλέντο της είναι αναμφισβήτητο και είμαστε σίγουροι ότι αργά ή γρήγορα θα είναι σε θέση να χαρίσει στον αναγνώστη ακόμη καλύτερες ιστορίες, πιο εντυπωσιακά ταξίδια.
Όπως διαβάζουμε στην τελευταία σελίδα του βιβλίου: “Αυτή είναι η μοίρα του ανθρώπου. Να αναλώνεται ως επί το πλείστον σε ανούσια πράγματα. Δεν πειράζει. Ας τους συγχωρήσουμε κι ας ελπίσουμε κάποτε να βάλει μυαλό ο κόσμος…”. Ας κάνει (ο κόσμος) μια αρχή διαβάζοντας όλο και περισσότερα βιβλία.
Η συγγραφέας γεννήθηκε στο Μόναχο το 1979, από γερμανό πατέρα και μάνα πόντια “γεγονός που δικαιολογεί και τη σύγχυση που νιώθω τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια της ζωής μου”. Διανύει τα φοιτητικά της χρόνια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ “το μέλλον μου σίγουρα διαγράφεται αβέβαιο…”. Δε θα το λέγαμε!
Η παρέα απ’ το Κλαμπ Κυλικείο συχνάζει στις εκδόσεις Κέδρος.