ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ: Lee και Lou

Μ’ αρέσει πολύ η Μαργαρίτα Καραπάνου. Γιατί; Επειδή είναι πολύ διαφορετική απ’ τους πληκτικούς, επί το πλείστον, ομοτέχνους της. Γιατί γράφει ενδιαφέρουσες ιστορίες, που δε γίνονται ποτέ βαρετές. Γιατί μπορεί και περνά στον αναγνώστη κάποια μηνύματα, με τρόπο αβίαστο, αληθινό. Και γιατί, να, φαντάζει στα μάτια μου, σαν ένας μικρός παράξενος ήλιος λογοτεχνικής ζωής…
Ο Λη και η Λου είναι σκυλιά, όπως και όλοι οι ήρωες του όμορφου αυτού αφηγήματος. Αλλά, δεν είναι συνηθισμένα σκυλιά. Είναι σκυλιά πανέξυπνα, με άποψη, μορφωμένα. Όπως και οι φίλοι τους. Πηγαίνουν στις καφετέριες και στα κομμωτήρια, διαβάζουν εφημερίδες, γράφουν βιβλία και κάνουν όνειρα για το μέλλον. Όνειρα για μια παραδείσια ουτοπική κοινωνία.
Όχι, οι ήρωες της Καραπάνου δε φτιάχτηκαν με πρότυπο τον άνθρωπο, δε θα μπορούσαν άλλωστε, αφού είναι παράλογα –για τα ανθρώπινα μέτρα-, ειλικρινείς, έχουν αυτογνωσία, πιστεύουν στη μαγεία του κόσμου που τους περιτριγυρίζει, ζουν στην καλοσύνη, πιστεύουν στις δυνατότητες του συν…σκύλου τους! «Να έχετε καλή ψυχή». αυτό φαίνεται να είναι το μήνυμα που θέλουν να μας στείλουν τα συμπαθή τετράποδα.
Η συγγραφέας, φαίνεται να έγραψε αυτό το βιβλίο με παιγνιώδη διάθεση, αλλά -δεν ξέρω-, όσο το σκέφτομαι τόσο μου φαντάζει σαν το πιο σοβαρό αφήγημά της. Και τα έχω διαβάσει όλα. Οι σκέψεις της βρίσκουν, μέσω των σκυλιών, μια διαφορετική διέξοδο απ’ τη συνηθισμένη. Μας μιλά με ένα φαινομενικά ανάλαφρο τρόπο για τις αδιέξοδες ζωές μας, για τις πιο απλές αλήθειες, που αρνούμαστε να παραδεχτούμε. Τα σκυλιά της; Τα σκυλιά της είναι υπέροχα. Άλλοτε καλοζωισμένα, άλλοτε ταλαιπωρημένα, έχουν πολλά να μας πουν. Ακόμη και για τη λογοτεχνία: «Λογοτεχνία είναι να πάλλεσαι μέσα κι έξω σου και να προσπαθείς να το γράψεις. Λογοτεχνία είναι ο κύριος δίπλα μας που τρέμουνε τα χέρια του. Περιμένει την ερωμένη του; Είναι άρρωστος; Εμείς θα διαλέξουμε. Λογοτεχνία είναι τα πάντα, από τη στιγμή που τα γράφεις…». Αυτά τα λέει ένας σκύλος που δε ζει «σ’ αυτή την πόλη που ασφυκτιά», αλλά «στο βουνό με το Μήτσο. Εκεί όλα είναι εύκολα, μαθαίνεις κι από τον αέρα».
Αν είσαι σκύλος μαθαίνεις, γιατί αν είσαι άνθρωπος… άστα να πάνε!
Απόλαυσα πολύ την ανάγνωση αυτού του βιβλίου. Κλείνοντάς το ένιωσα να με πλημμυρίζει ένα αίσθημα νοσταλγίας; Αλλά, για τι; Μήπως για τη ζωή που άφησα να πάει χαμένη; «Αν ο πόνος μας κάνει καλύτερους, τι είναι η χαρά;» αναρωτιέται κάπου η συγγραφέας. Ο Λη και η Λου ξέρουν την απάντηση και αν τους ρωτήσετε θα σας απαντήσουν.
Προς το παρόν όμως… κόβουν βόλτες στα βουνά και στις εκδόσεις Ωκεανίδα.