Όμηρος Αβραμίδης – Η δροσοσταλίδα της συγγνώμης

Για των ανθρώπων τα μεγάλα πάθη και τα λάθη γράφει στο νέο του βιβλίο ο Όμηρος Αβραμίδης. Και για μία ακόμη φορά μιλάει για το μεγαλείο της ψυχής.
     Οι πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας είναι άνθρωποι απλοί και πολύπλοκοι, καλοί και ζηλόφθονοι, γεμάτοι αγάπη και κακία. Καταρχήν είναι ο Μαρίνος, που τελειώνοντας το στρατό προσγειώνεται απότομα σε μια πραγματικότητα σκληρή, σχεδόν απάνθρωπη. Η ζωή θ’ αρχίσει να του ρίχνει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη απανωτά χαστούκια, αλλά αυτός θα τα αντέχει, όσο κι αν υποφέρει. Θα τα αντέχει επειδή έχει δίπλα του τη Μίνα, τον προσωπικό του άγγελο, που τον αγαπούσε από μικρή και η οποία μπορεί τώρα να ζήσει τον έρωτα της – έναν έρωτα πικρό, ποτισμένο με δάκρυα. Πέρα απ’ αυτούς τους δύο σημαντικό ρόλο παίζουν στην υπόθεση και ο Μανόλης, ο καλύτερος φίλος του πρώτου, που δεν ξεχωρίζει δα και για τη μεγαλοψυχία του, όπως και η Νεφέλη, που θα έρθει από το πουθενά για να τον σώσει απ’ τις μαύρες σκέψεις τους.
     Η ιστορία ξεχειλίζει από έρωτα κι από μυστήριο. Τον έρωτα του Μαρίνου με τη Νεφέλη. Τον έρωτα ενός άλλου άντρα με μια γυναίκα, τον οποίο καταδίκασαν στην αφάνεια οι προκαταλήψεις της εποχής και του τόπου του. Το μυστήριο έχει περισσότερο να κάνει με τη μοίρα του Μαρίνου. Γιατί του πάνε όλα στραβά; Ποιοι είναι αυτοί που του την έχουν στημένη σε κάθε γωνία; Τι θα μπορούσε να κάνει για ν’ αλλάξει τα πράγματα; Πόσο περισσότερο θα πέσει;
     Ο Μαρίνος είναι ένας ήρωας τραγικός, ένας από εκείνους τους ανθρώπους που ποτέ δεν πρόκειται να γίνουν ευτυχισμένοι για τον απλούστατο λόγο ότι είναι καλός. Σε μια κυνική εποχή σαν και τη δική μας οι πραγματικά καλοί άνθρωποι σπανίζουν, κι όταν βρεθούν δίνουν γενναιόδωρα τα δώρα τους… Κι όταν βρεθούν, πληγώνονται ασύστολα απ’ τους άλλους. Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει ο Μαρίνος σ’ αυτόν τον κόσμο είναι να αλλάξει, να γίνει σκληρός. Αλλά, απλά, δεν το μπορεί. Δεν προσπαθεί καν. Έχει την καλοσύνη του και έχει την περηφάνια του και μ’ αυτές πορεύεται. Και γι’ αυτές τον αγαπούν όλοι – ή σχεδόν.
     Δεν καταπιανόμαστε ιδιαίτερα με την πλοκή της ιστορίας για να μην την προδώσουμε, αφού περιέχει στοιχεία και από το αστυνομικό μυθιστόρημα, τα οποία κρατάνε την αγωνία στο κατακόρυφο σ’ ολόκληρη διάρκεια της αφήγησης. Εξάλλου σ’ αυτό το βιβλίο δεν έχει σημασία η πλοκή, αλλά οι άνθρωποι. Οι ψυχές. Αυτές κάνουν τη γη να γυρίζει κι εμείς, ή μάλλον αυτοί, οι πρωταγωνιστές, δεν έχουν παρά να ακολουθήσουν τη φορά της – κι όπου τους βγάλει.
     Ένα γραμμένο με κινηματογραφικούς ρυθμούς μυθιστόρημα, που διαβάζεται μονορούφι, σε μια καθισιά, και το οποίο αφήνει στο τέλος μια γλυκιά αίσθηση πίσω του. Οι πιστοί φίλοι του καλού συγγραφέα θα το απολαύσουν όσο και τα προηγούμενά του βιβλία.

Διαβάστε από τον ίδιο: Άκου το τραγούδι της βροχής,  Η αγάπη είναι το μυστικό, Γιατί, Αλλάχ;, Το τρίτο πρόσωπο, Η κίτρινη σημαία, Ο δρόμος του φεγγαριού