Όμηρος Αβραμίδης – Το Τρίτο Πρόσωπο

Λένε ότι η επιτυχημένη συνταγή δεν αλλάζει. Ε, λοιπόν, ο Όμηρος Αβραμίδης με το τελευταίο του βιβλίο μοιάζει να μας κλείνει το μάτι και να ρωτάει: Μα γιατί; Γιατί να μην αλλάξει η επιτυχημένη συνταγή; Ειδικά όταν μπορεί να γίνει καλύτερη;
Στο Τρίτο Πρόσωπο αυτό ακριβώς συμβαίνει. Ο συγγραφέας κινούμενος και πάλι στα γνώριμά του από παλιά μονοπάτια της ψυχολογίας του έρωτα και των ανθρωπίνων παθών, αυτή τη φορά κάνει το κάτι παραπάνω, προσθέτοντας στην ιστορία μια μεγάλη δόση μυστηρίου, αρπάζοντας τον αναγνώστη από το λαιμό απ’ την πρώτη σελίδα και μη αφήνοντάς τον να αναπνεύσει μέχρι και την τελευταία.
Ο έρωτας μοιάζει να είναι ο βασικός πρωταγωνιστής και σ’ αυτή την ιστορία: ο έρωτας που είναι λυτρωτικός και δολοφονικός, που είναι πόθος και πάθος, κέρδος κι απώλεια. Ο έρωτας που όταν χάνει το αντικείμενό του μπορεί να χαράξει βαθιά τις ψυχές των ανθρώπων, οδηγώντας τις σε μονοπάτια απάτητα, τρομαχτικά σαν το άγνωστο που πάντα φοβόμαστε, αλλά σπάνια έρχεται.
Όλα αρχίζουν με μια δολοφονία. Ένας άντρας, ο Νικηφόρος, συνέρχεται μετά από μια λιποθυμία για ν’ αντιληφθεί με τρόμο ότι η γυναίκα με την οποία έκανε έρωτα είναι νεκρή, μ’ εκείνον να κρατά στα χέρια του το φονικό όπλο. Μέσα στη δίνη του πανικού εγκαταλείπει βιαστικά τη σκηνή και βρίσκει προσωρινό καταφύγιο στο σπίτι του, όπου προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του, να θυμηθεί τι συνέβη, αλλά δεν μπορεί. Σύντομα θα καταφθάσει η αστυνομία και θα τον συλλάβει για τη δολοφονία της Μαρίας Μαρκαντώνη, μιας επιτυχημένης επιχειρηματία. Τα στοιχεία που υπάρχουν είναι συντριπτικά εναντίον του, κι η πιθανότητες να μπορέσει ν’ αποδείξει την αθωότητά του ισχνές. Ωστόσο, υπάρχει ακόμη ελπίδα, αφού αναλαμβάνει την υπόθεση ένας φίλος και συνάδελφός του δικηγόρος, ο οποίος είναι αποφασισμένος να φτάσει στα άκρα για να τον σώσει από μια άδικη, όπως ο ίδιος είναι πεπεισμένος, καταδίκη. Σ’ αυτό τον φαινομενικά χαμένο απ’ την αρχή αγώνα, θα βρει κάποιους απροσδόκητους σύμμαχους: την κόρη της εκλιπούσας, έναν αστυνομικό που δεν πολυπιστεύει τα στοιχεία, την ερωμένη, αλλά και τη γυναίκα του κατηγορούμενου, την οποία ο τελευταίος θεωρούσε από χρόνια νεκρή. Καθώς το νήμα της υπόθεσης ξετυλίγεται, τόσο περισσότερο και περιπλέκεται, αφού για κάθε μία απάντηση προκύπτουν δύο νέα ερωτήματα και οι ανατροπές ακολουθούν η μια την άλλη. Ποιος κρύβεται πίσω από τη δολοφονία; Γιατί σκότωσε τη γυναίκα; Ποιος θα ωφελείτο περισσότερο από το θάνατό της;
Ο συγγραφέας πλέκοντας έντεχνα το μύθο του φτιάχνει μια ιστορία για τον έρωτα και το θάνατο, που διαβάζεται απνευστί. Οι κινηματογραφικοί ρυθμοί της αφήγησης, το μυστήριο και τα πάθη των ηρώων, κάνουν το Τρίτο Πρόσωπο ένα απολαυστικό ανάγνωσμα, που σε κάποια σημεία θυμίζει σύγχρονο αστυνομικό αφήγημα, επηρεασμένο από την αμερικανική σχολή. Είπε ποτέ κανείς άλλωστε ότι το ερωτικό και το αστυνομικό δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην ίδια ιστορία; Αν ναι, έκανε λάθος μεγάλο. Κι ο Όμηρος Αβραμίδης το αποδεικνύει αυτό.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα