Stephen King – The Dark Tower: The Gunslinger

Αγορά από το  Book Depository

Πάντα ήμουν της άποψης ότι ο Στίβεν Κινγκ είναι καλύτερος στα μικρότερα παρά στα μεγαλύτερά του κείμενα. Όχι πώς τα έχω διαβάσει όλα, αλλά λέμε τώρα.
     Όπως και να έχει, το ανά χείρας βιβλίο, που είναι ο πρώτος τόμος της σειράς του Σκοτεινού Πύργου, είναι πραγματικά πολύ καλό. Βασικός του πρωταγωνιστής είναι ο Ρόλαντ, ένας πιστολέρο, ο τελευταίος της γενιάς του, που ακολουθεί μέσα από μια ατελείωτη έρημο και παγωμένα βουνά τον θανάσιμο εχθρό του – τον άντρα με τα μαύρα. Τον τελευταίο τυλίγει ένας μύθος: κάποιοι τον θεωρούν μάγο, όλοι τον φοβούνται, κανείς δεν αμφισβητεί τη δύναμή του.
     Στη διάρκεια της περιπλάνησής του ο Ρόλαντ θα γνωρίσει κάποιους ανθρώπους που παραδέρνουν στα όρια της απελπισίας, που προσπαθούν απεγνωσμένα να πιαστούν από κάτι: είτε θρησκεία λέγεται αυτό, είτε μαγεία. Η συνάντησή του ωστόσο μαζί τους δε θα του βγει στ’ αλήθεια σε καλό, αφού δε θα λάβει υπόψη του τη δύναμη του φανατισμού που μπορεί να οδηγήσει τις ψυχές στην τύφλωση. Θα του επιτεθούν λοιπόν κι έτσι θ’ αναγκαστεί κι αυτός όχι μόνο ν’ αμυνθεί, αλλά και να αντεπιτεθεί, με τραγικά αποτελέσματα. Αυτό ακριβώς το κομμάτι από την ιστορία του αφηγείται στον Μπράουν, έναν παράξενο άντρα που συναντά στην έρημο, παρέα με ένα κοράκι που ακούει στο όνομα Ζόλταν. Θα του πει όλα όσα έζησε στην πόλη Ταλ, όλα όσα έκανε, και θα του μιλήσει για τα σχέδιά του, αφού τον συμπαθά και τον εμπιστεύεται, για κάποιο λόγο που δεν μπορεί ακόμη ούτε κι εκείνος ο ίδιος να καταλάβει.
     Αφήνοντας πίσω του τον άντρα και το πιστό του μουλάρι, που πέθανε στη διάρκεια της νύχτας, θα συνεχίσει την αναζήτησή του. Δεκαέξι μέρες μετά θα φτάσει σ’ ένα ερημικό χωριό όπου θα συναντήσει ένα παράξενο αγόρι που ακούει στο όνομα Τζέικ. Παράξενο, επειδή οι του αναμνήσεις από τον κόσμο, δεν έχουν καμία σχέση με τις δικές του. Εκεί όμως θα συναντήσει και ένα φάντασμα, προπομπό αυτών που θα ακολουθήσουν.
     Ο Ρόλαντ θα πάρει το αγόρι μαζί του και σιγά σιγά θ’ αρχίσει να το συμπαθά και να του ανοίγεται. Θα του μιλήσει για τη χαμένη του πατρίδα και για την ιστορία του. Για την αποστολή του. Κι ας μην ξέρει στ’ αλήθεια να του πει ποιος είναι ο άντρας με τα μαύρα. Κι ας μην έχει ιδέα ποιος είναι ο πραγματικός προορισμός του.
     «Αγάπη και θάνατος ήταν η ζωή μου όλη», σκέφτεται, μετά τη συνάντησή του με μια μάντισσα, μια παραισθησιογόνα νύχτα, και το παίρνει απόφαση ότι έτσι του είναι γραφτό να συνεχίσει να πορεύεται: με την αγάπη και την απώλεια. Ο αγώνας του απαιτεί θυσίες και δεν μπορεί παρά να τις κάνει.
     Αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να διαβαστεί σαν μια ιστορία δρόμου, με μεγάλες δόσεις μαγείας και μουσική υπόκρουση το τραγούδι των Μπιτλς Hey Jude. Αλλά θα μπορούσε να διαβαστεί και σαν μια παραβολή: για τον κόσμο που καταστρέφουμε μέρα με τη μέρα, μέσω της απληστίας μας. Σε μερικά σημεία το κείμενο γίνεται πολύ σκληρό, αλλά δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό κιόλας, αφού αυτά ακριβώς είναι που διαμορφώνουν το χαρακτήρα του ήρωα και καθορίζουν την πορεία του. Μέχρι το επόμενο σταυροδρόμι. Έως την επόμενη μεγάλη απόφαση. Θα διαβάσω με ενδιαφέρον τη συνέχεια…