Philip Pullman – The Good Man Jesus and the Scoundrel Christ

Αγορά από το  Book Depository

Αυτό το βιβλίο περίμενα να το διαβάσω με ανυπομονησία. Κι αυτό το βιβλίο με απογοήτευσε. Ίσως να παρασύρθηκα από τον τίτλο του και να ζητούσα πολλά, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι από τα πέντε βιβλία του συγγραφέα που διάβασα αυτό είναι το χειρότερο. Ίσως επειδή ήταν κατά παραγγελία. Ίσως επειδή δεν ανέπτυξε όσο θα έπρεπε το θέμα του. Ή ίσως απλά επειδή είναι υπερβολικά ήπιο για τα γούστα μου.
     Όταν είδα τον τίτλο και διάβασα και μερικές καλές κριτικές στον βρετανικό τύπο σκέφτηκα: ωραία. Καλά θα περάσουμε! Καλά περάσαμε, αλλά μέχρι εκεί. Αν παίρνοντας κάποιος στα χέρια του αυτό το βιβλίο  πιστεύει ότι θα διαβάσει ένα ολοκληρωτικά ανατρεπτικό κείμενο, θ’ απογοητευτεί. Ο Πούλμαν παίρνει απλά τα ευαγγέλια και τα ξαναγράφει με το δικό του τρόπο – ουσιαστικά τα κάνει πιο προσιτά. Η είσοδός μας στον κόσμο που αναπλάθει είναι όντως εντυπωσιακή («Αυτή είναι η ιστορία του Ιησού και του αδελφού του, Χριστού…», αλλά από κει και πέρα, δε συμβαίνει και τίποτα το τρομερό. Ο συγγραφέας κάνει μια αναφορά στη γέννηση και ένα βιαστικό πέρασμα από την παιδική ηλικία των διδύμων, εξηγεί πώς ο Χριστός, που ήξερε απέξω κι ανακατωτά τις γραφές, συνήθιζε να σώζει απ’ τους μπελάδες τον Ιησού, ο οποίος ήταν ο ίδιος ο Άσωτος Υιός της ιστορίας που θα αφηγείτο κάποια μέρα, και μετά βουτά κατ’ ευθείαν στα νερά της αξιοθαύμαστής του πορείας. Τονίζει ότι οι συγχωριανοί του κατά βάθος δεν τον χώνευαν αφού πήγαινε κι έκανε θαύματα αλλού, ρίχνει μερικές ειρωνικές ματιές στα θαύματα, κι ένα καρφί για τους ιερωμένους («Ο παπάς είναι χειρότερος κι από τον ηλίθιο στους ψαλμούς»), μιλά για τη γνωριμία του Χριστού με την Μαγδαληνή και στο άψε σβήσε προχωρά στη σύλληψη, τη σταύρωση και την ανάσταση.
     Δεν ξέρω κατά πόσο έπρεπε να γράψει ένα συγκεκριμένο αριθμό σελίδων ο καλός συγγραφέας, αλλά αυτό το βιβλίο μου δίνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, ή μάλλον της αρπαχτής. Σαν να λέμε: γράψτε, πληρωθείτε, τελειώσατε. Αν θα ήθελε κάποιος από εσάς να ρίξει μια ματιά σε κάποιες λίγο ή πολύ ανατρεπτικές ερμηνείες για τις γραφές θα μπορούσε να διαβάσει τα σχετικά έργα των Καζαντζάκη, Σαραμάνγκου και Ρόμπερτ Γκρέιβς. Θα θέλαμε να πούμε ότι ο Πούλμαν προσπάθησε, αλλά δεν του βγήκε, το κείμενο ωστόσο δείχνει ότι απλά δεν προσπάθησε. Κρίμα.
     Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά σαν «Ο καλός και ο κακός». Γιατί; Τόσο προκλητικός είναι πια ο τίτλος; Και σε ποιαν εποχή τέλος πάντων ζούμε; Πάντως στην Αγγλία ανάμεσα σ’ εκείνους που έγραψαν θετικές κριτικές γι’ αυτό ήταν και ένας πρώην επίσκοπος. Λέτε να συνέβαινε ποτέ αυτό στα μέρη μας;