George R.R. Martin – A Dance with Dragons

Αγορά από το Book Depository

Θα ομολογήσω το κρίμα μου από την αρχή: Σ’ αυτό τον τόμο απόλαυσα περισσότερο τη γραφή παρά τη δράση, αφού ο συγγραφέας κάπου το παράκανε με το μέγεθος του βιβλίου. Έγραφε και έγραφε και έγραφε, μέχρι που ξεπέρασε τις χίλιες σελίδες (δεν περιμένω να είναι λιγότερο από 1800 σελίδες στην ελληνική έκδοση). Έγραφε ομολογουμένως πολύ καλά, σε πολλά σημεία το κείμενο έμοιαζε με ποίημα, αλλά αυτό στοίχισε στη δράση, αφού τα γεγονότα κινούνται σε απίστευτα νωχελικούς ρυθμούς, σχεδόν σέρνονται. Εκεί που στο πρώτο βιβλίο της επταλογίας “A Song of Ice and Fire” (τα τρία ενδιάμεσα δεν τα διάβασα ακόμη), το γνωστό “A Game of Thrones” (παρουσίαση εδώ), η δράση σε έπιανε σχεδόν από το λαιμό και δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα, σ’ αυτό έρχεται σε τόσο αραιά διαστήματα που αν δεν ήταν η εξαιρετική γραφή αλλά και τα κομμάτια με τον απίθανο νάνο Τίριον, που εξακολουθεί να βγάζει γέλιο, δεν θα απέφευγε εύκολα κανείς τα βαθιά χασμουρητά.
     Όπως και να έχει, εδώ παρακολουθούμε τη συνέχεια των περιπετειών του τελευταίου, που μετά από τη δολοφονία του πατέρα του και του βασιλιά Τζόφρι, φτάνει κυνηγημένος στην πόλη Πέντος, απ’ όπου σχεδιάζει να συνεχίσει για τη Μιρίν, όπου τώρα κατοικοεδρεύει ή μάλλον κυβερνά η βασίλισσα των δράκων Ντανέρις, μια εχθρός η οποία ίσως του προσφέρει καταφύγιο για τις υπηρεσίες του. Η Ντανέρις από τη δική της πλευρά, παρά το ότι είναι ακόμη πολύ νέα, είναι τώρα μια γυναίκα γεμάτη αποφασιστικότητα και πείσμα, που κάνει ό,τι μπορεί για να καθιερώσει στην περιοχή τα δικά της πιστεύω, που σημαίνουν: κατάργηση των αιματοβαμμένων αγώνων στην αρένα, δικαιοσύνη, απόλυτη κατάργηση της δουλείας. Η δουλειά της ωστόσο δεν θα αποδειχτεί και τόσο εύκολη αφού δεν μπορεί να αλλάξει κανείς συνήθειες αιώνων από τη μια μέρα στην άλλη, ειδικά όταν είναι περιτριγυρισμένος από εχθρούς.
     Ένας απ’ αυτούς τους εχθρούς δεν είναι σίγουρα ο Τζον Σνόου, ο μπάσταρδος γιος του άρχοντα Σταρκ, που τώρα διοικεί το Τοίχος, όπου έχει καταφύγει ο Στάννις Μπαράθιον, νόμιμος κληρονόμος του Σιδερένιου Θρόνου και φανατικός εχθρός των Λάνιστερ. Ο Σνόου, έχει κληρονομήσει ή μάλλον έχει επιλεγεί να διοικήσει το ολόδικό του παγωμένο βασίλειο, αλλά για να το κάνει αυτό είναι αναγκασμένος να συνάψει συμφωνίες με κάποιους προαιώνιους εχθρούς. Οι προθέσεις του είναι αγνές, αλλά οι πιθανότητες να επιτύχει δεν είναι και τόσο πολλές, αφού είναι περισσότεροι αυτοί που διαφωνούν παρά που συμφωνούν μαζί του, οι προδότες παραμονεύουν και ο κίνδυνος τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα.
     Περαστικές ματιές ρίχνουμε και στις ζωές κάποιων άλλων ηρώων που γνωρίσαμε στον πρώτο τόμο: της φυλακισμένης τώρα βασίλισσας Σερσέι που κατηγορείται για προδοσία, του αδελφού της Τζέιμι που συνεχίζει να πολεμά, του ιππότη Τζον Μόρμοντ και δύο άλλων ψυχών που καλύτερα να μην αναφέρουμε για να μη χαλάσουμε την έκπληξη στους αναγνώστες.
     Παρακολουθούμε επίσης τα διάφορα πάρε-δώσε στα ψηλά σαλόνια της κοινωνίας, τις ανίερες συμμαχίες, αλλά από το κείμενο δεν λείπουν και οι ατάκες: «Τα όνειρα είναι το μόνο πράγμα που έχουμε», «Οι θεοί είναι τυφλοί και οι άνθρωποι βλέπουν μοναχά αυτά που θέλουν», «Όταν έχεις να διαλέξεις μεταξύ της οφειλής και του θανάτου, καλύτερα να δανειστείς».
     Είμαι σίγουρος ότι οι φαν του συγγραφέα θα αγαπήσουν και αυτό τον τόμο, αλλά όπως είπα και πιο πάνω η πολυλογία του καταντά κουραστική. Ωστόσο, όσες αντιρρήσεις και να έχει κανείς για τις επιλογές του συγγραφέα δεν θα μπορούσε να τον κατηγορήσει για τεμπελιά, αλλά ούτε και για απροσεξία: το πανόραμα και μόνο της γης και των ηρώων που φτιάχνει είναι τουλάχιστον αξιοσημείωτα και η αφηγηματική του μαστοριά αναμφισβήτητη, ενώ όσο και να το ψάχνει κανείς δεν θα βρει λάθη. Και είμαι σίγουρος ότι ο επόμενος τόμος, αν δεν φτάσει φυσικά τις δύο χιλιάδες σελίδες κείμενο, θα είναι καλύτερος.