Σοφία Γκιούσου – Τα μεταμεσονύχτια

Εδώ, σύμφωνα με τη συγγραφέα, έχουμε, μικρές ιστορίες, ψηφιακής ιδιοσυγκρασίας. Τα μεταμεσονύχτια είναι μια συλλογή διηγημάτων, ποιημάτων και flash fiction, που προσωπικά θα χαρακτήριζα σαν ψηφίδες ζωής.

Αυτό που κάνει η συγγραφέας είναι να παίρνει μικρές στιγμές της καθημερινότητας και να τους χαρίζει την αιωνιότητα στην οθόνη ή και στο χαρτί. Στιγμές έρωτα, μυστηρίου, περιπλάνησης, αποπλάνησης, μουσικές στιγμές.

Αν το ήθελε κανείς θα μπορούσε να παρουσιάσει αυτό το βιβλίο αναφέροντας μονάχα τις ατάκες, εκείνες τις γραμμές που κρύβουν μέσα τους όλη την ουσία μιας στιγμής-ιστορίας: «Η ζωή σου κρίθηκε στα ημίμετρα», διαβάζουμε Στο ξενοδοχείο των φαντασμάτων, όπου κόβει βόλτες ο Τζιμ Μόρισον. «Γι’ αυτό αγαπάμε τις γυναίκες σου λέω. Γι’ αυτή τη μία φωτεινή στιγμή», πληροφορούμαστε στο Σάρκινο ταξίμι. «Στα λόγια, τους καφέδες και τις μπύρες ξεχυνόταν όλη η ζωή της και λίγη από τη δική του», μας εξηγούν Αι συνθήκαι. «Με έπαιξε ο διάολος κι έχασε γιατί το κορμί που ζήτησε δεν ήταν δικό μου», μαθαίνουμε σε μια ιστορία όπου Τα μάτια του λάμπουν πορφύρα.

Θα μπορούσα να συνεχίσω μ’ αυτό τον τρόπο, αλλά δεν θα το κάνω, αφού δεν θέλω να σας στερήσω την ευκαιρία ν’ ανακαλύψετε από μόνοι κι από πρώτο χέρι τα αμέτρητα μικρά διαμαντάκια, που κρύβονται διακριτικά και μη σ’ αυτή τη συλλογή. Σε μια συλλογή που είναι ερωτευμένη με τις θάλασσες και τα καλοκαίρια, με τους τόπους και με τους ανθρώπους.

Η συγγραφέας μοιάζει να διαθέτει μια μοναδική ικανότητα στο να περιγράφει ιδανικά της ζωής τα φανερά τα μυστικά, εκείνα που τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι είναι πολύ βιαστικοί για να σταθούν μια στιγμή και να προσέξουν. Όχι, δεν μας λέει ότι όλα είναι μέσα μας ή ότι τα πάντα βρίσκονται εκεί έξω. Απλά τονίζει, δίχως καν να προσπαθεί, ότι το μέσα και το έξω μας, τις πλείστες φορές είναι ένα και το αυτό.

Βρίσκει την ομορφιά στη μουσική, σε μια αγκαλιά, σε μια αυθόρμητη έξοδο για ποτό, στο πρόσωπο ενός άντρα που ξέρει αυτή ή την πρωταγωνίστριά της, πιο καλά απ’ αυτούς που τη γνωρίζουν χρόνια.

Σκέφτεται για τη ζωή, αλλά δεν την αναλύει πολύ. Την παίρνει στιγμή τη στιγμή, κομμάτι το κομμάτι, και τη χαίρεται. Και πού και πού λυπάται. Ποιος δεν λυπάται ποτέ άλλωστε; «Ζηλεύω τις διακοπές του Πάσχα που τις ζούνε άλλοι πια», «Είναι τρομακτικό πράγμα το σώμα μου. Σε Θυμάται», «Πουτάνα νοσταλγία. Δώσε ακόμη μια κλοτσιά στο κουβάρι της μνήμης. Μπορεί να ξετυλιχτεί».

Διαβάζοντας κανείς αυτά τα κείμενα, τα ποιήματα και τις μικρομέγαλες ιστορίες, νιώθει, θέλοντας και μη, μια ψυχική συγγένεια με τη συγγραφέα. Κι αυτό επειδή, εκτός κι αν είναι πολύ Εκτός, μέσα εδώ βρίσκει κάποιες δικές του σκέψεις, αναγνωρίζει κάποιες ολόδικές του μοναδικές στιγμές. Αυτές που δεν μπόρεσε ποτέ να αντικρίσει όπως ακριβώς ήταν ή, ίσως, και να περιγράψει μ’ αυτό τον τρόπο.

Ένα βιβλίο εξαιρετικό, που μπορεί να διαβαστεί ξανά και ξανά απ’ τον καθένα, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη, αλλά κι ένα πλατύ χαμόγελο, νοσταλγικό ή μη, στην ψυχή.

Μπορείτε να το κατεβάσετε στη ψηφιακή του μορφή ή να αγοράσετε την έντυπη έκδοση (συστήνεται) πατώντας εδώ.