Το Hear the Wind Sing είναι ένα από τα «αποκηρυγμένα» κείμενα του Χαρούκι Μουρακάμι, ένα δηλαδή από εκείνα τα βιβλία που δεν θέλει να εκδοθούν ποτέ ξανά, αφού τα θεωρεί κατώτερα των προσδοκιών ή της φήμης του.
Όπως και νάχει, το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί κατά κάποιο τρόπο μια ιστορία ενηλικίωσης, αν και οι πρωταγωνιστές του, όταν διαδραματίζονται τα γεγονότα δεν είναι ακριβώς έφηβοι.
Αυτή είναι η ιστορία του ανώνυμου αφηγητή και του φίλου του, Αρουραίου. Πρόκειται για δύο νέους άντρες, που προσπαθούν μέσα από συζητήσεις, διαβάσματα, μικρές και σχεδόν αδιάφορες περιπέτειες, να βρουν το δρόμο τους σ’ αυτό τον κόσμο.
Τι τους ενώνει; Καταρχήν το ότι γνωρίστηκαν κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες, στη διάρκεια ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, αλλά κατά κύριο λόγο το ότι κρύβουν κι οι δυο μέσα τους πολλή σκοτάδι: «Οι άνθρωποι με σκοτεινές ψυχές δεν μπορούν παρά να έχουν σκοτεινά όνειρα. Οι άνθρωποι με αληθινά σκοτεινές ψυχές δεν μπορούν παρά να ονειρεύονται».
Οι αμπελοφιλοσοφίες και η μπυροποσία μοιάζουν να είναι τα μεγάλα τους ατού, τουλάχιστον στα δικά τους μάτια. Έτσι ο Αρουραίος υπόσχεται στον εαυτό του «να λέει μονάχα τα μισά απ’ όσα σκέφτεται», ακόμη κι αν θεωρεί ότι «η ζωή είναι άδεια», ενώ και τα ψέματα δεν τον πολυχαλούν αφού: «Αν λέγαμε μόνο την αλήθεια, τότε η αλήθεια θα έχανε μέρος από την αξία της».
Οι δυο φίλοι μοιάζουν να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο αν και περισσότερο φαίνονται να σπαταλούν τη ζωή όταν είναι μαζί παρά να τη ζούνε. Τίποτα συναρπαστικό δεν τους συμβαίνει, η μια μέρα ακολουθεί την άλλη ατάραχα, οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν, μα τίποτα δεν αλλάζει. Ζουν μέσα στα κεφάλια τους. Ακόμη και όταν βρίσκουν ένα κορίτσι στο δρόμο μεθυσμένο και το οδηγούν στο σπίτι του, τίποτα δεν συμβαίνει. Κι ακριβώς επειδή δεν συμβαίνει τίποτα, την επόμενη μέρα όταν η κοπέλα συνέρχεται, δεν πιστεύει ότι δεν την εκμεταλλεύτηκαν. Στο σύγχρονο κυνικό κόσμο όπου ζει δεν μπορεί να πιστέψει ότι βρέθηκαν κάποιοι που απλά προσφέρθηκαν να τη βοηθήσουν.
Ο καιρός αργά ή γρήγορα περνά, οι δύο φίλοι συνεχίζουν να διαβάζουν πεισματικά νεκρούς συγγραφείς (ανάμεσά τους ο Νίκος Καζαντζάκης και το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται») και κάποτε αναπόφευκτα οι δρόμοι τους χωρίζουν. Ο Αρουραίος, που αν και ευκατάστατος μισεί «τους πλούσιους επειδή δεν έχουν φαντασία», γίνεται συγγραφέας, ενώ ο αφηγητής καταλήγει παντρεμένος στο Τόκιο.
«Πρέπει να σκεφτόμαστε διαρκώς για να επιβιώσουμε», διαβάζουμε κάπου, κι αυτό το βιβλίο προσφέρει πολλή τροφή για σκέψη. Όντως, δεν είναι ένα από τα καλύτερα του συγγραφέα, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι πιστοί του φίλοι, αν το έπαιρναν στα χέρια τους, θα το διάβαζαν με ευχαρίστηση.
No comments:
Post a Comment