Elmore Leonard – Raylan

Αγορά από το Book Depository

Ο Ρέιλαν είναι ο γνωστός ήρωας από την τηλεοπτική σειρά Justified, ο οποίος ξεπήδησε όμως από κάποια προηγούμενα έργα του Έλμορ Λέοναρντ.
     Εδώ, σε αντίθεση με την τηλεοπτική σειρά, που λόγω της φύσης της τον περιορίζει κάπως, ο Ρέιλαν έχει την ευκαιρία να καταπιαστεί με τρεις διαφορετικές υποθέσεις ταυτόχρονα. Η μία αφορά την αφαίρεση των νεφρών από κάποιο γνωστό εγκληματία και τη σχεδόν ταυτόχρονη προσφορά τους για αγορά από τον ίδιο από τους θύτες, η δεύτερη καταπιάνεται με τη δολοφονία ενός άντρα που υπέφερε πολλά στα χέρια μιας μεταλλευτικής εταιρίας, ενώ η τρίτη έχει να κάνει με την εξαφάνιση μιας φοιτήτριας, η οποία έχει μόλις χάσει ένα μεγάλο ποσό χαρτοπαίζοντας και που τώρα κατευθύνεται προς το Λας Βέγκας, ψάχνοντας μια νέα ευκαιρία.
     Δεν είναι ανάγκη να σας πω -αν και προφανώς θα το κάνω- ότι αυτό το βιβλίο ξεχωρίζει για δύο βασικά λόγους: για τους χαρακτήρες που πλάθει ο Λέοναρντ, αλλά και -πάνω απ’ όλα- για τους διαλόγους του. Το Be Cool μοιάζει να είναι το μάντρα του, κι αν ο Ρέιλαν είναι κάτι, αυτό είναι κουλ. Πρόκειται για ένα εφαρμοστή του νόμου που ακολουθεί τους δικούς του κανόνες και ο οποίος δεν διστάζει να στρέψει το βλέμμα αλλού όταν πιστεύει ότι αυτός εφαρμόζεται, έστω και με παράνομο τρόπο. Όταν διερευνά την υπόθεση με τα νεφρά, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να λύσει αυτή και να συλλάβει τους ένοχους, δεν δίνει μία που αυτοί οι ένοχοι τυγχάνουν να είναι τα παιδιά του μεγαλύτερου παραγωγού μαριχουάνας της περιοχής. Όταν προσπαθεί να αποδείξει ότι ο θάνατος του πρώην μεταλλωρύχου δεν υπήρξε προϊόν αυτοάμυνας, αλλά εν ψυχρώ δολοφονία, δεν θα διστάσει να τα χώσει στην προσωρινή εργοδότη του και όταν τελικά αποκαλυφθεί η αλήθεια, η λύση που θα δοθεί, αν και ανορθόδοξη, καθόλου δεν θα τον χαλάσει. Κι όταν θα ανακαλύψει τη φυγόδικη κοπέλα, αντί να σπεύσει να τη συλλάβει, θα της δώσει την ευκαιρία να διορθώσει τα λάθη της. Στον κόσμο του Ρέιλαν, ο σκοπός δικαιώνει τα μέσα. Και στον κόσμο του Ρέιλαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η δικαιοσύνη αποδίδεται.
     Ωστόσο ο Ρέιλαν δεν είναι ο μοναδικός, με τον τρόπο του ξεχωριστός, ήρωας σ’ αυτό το βιβλίο. Οι κακοί είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο ενδιαφέροντες. Ο γέρο Κρόου, που σε πείσμα όλων επιβάλλει τους δικούς του κανόνες. Η Ρίτα, η υπηρέτρια και περιστασιακή του ερωμένη, και το μοναδικό πλάσμα το οποίο εμπιστεύεται… μαζί με τον Ρέιλαν. Μια μοιραία γυναίκα: «Αυτή ήταν μια κουλ γυναίκα, που ήθελε να κάνει το κακό. Το καλύτερο είδος…». Και άλλη μία, που πρόδωσε τα πάντα για το χρήμα και την εξουσία, που πίστευε ό,τι μπορούσε να έχει τα πάντα και που δεν μπορούσε να δεχτεί το όχι σαν απάντηση.
     Οι περιπέτειες του Ρέιλαν μοιάζουν όπως θα έλεγαν και οι αμερικανοί σαν μια βόλτα με τρενάκι του λούνα παρκ. Εντυπωσιάζουν χωρίς να το προσπαθούν. Τις απολαμβάνεις σαν μια μέρα σε πάρκο αναψυχής.
     Συστήνεται ανεπιφύλακτα στους φίλους του συγγραφέα, αλλά και σε όλους όσοι θεωρούν εαυτούς οπαδούς της καλής αστυνομικής λογοτεχνίας.

Βιβλιο-νέα

Όπως βλέπετε έχω αρχίσει να κάνω τις αλλαγές που είχα υποσχεθεί στο μπλογκ. Εκτός από τη νέα εμφάνιση, έχω ήδη προσθέσει δύο νέες σελίδες που αφορούν τόσο τα βιβλιοφιλικά νέα όσο και (ξένους) λογοτεχνικούς  συνδέσμους οι οποίοι θα ενημερώνονται συχνά. Επίσης έχω φτιάξει επιτέλους μπλογκ-ρολ για τα  μπλογκς που έχουν να κάνουν με το βιβλίο, ενώ τις επόμενες ημέρες θα προσθέσω όσους περισσότερους ελληνικούς συνδέσμους μπορώ και θα αφαιρέσω όσους υπάρχουν δύο φορές.

Περνώντας τώρα σε ένα θέμα ολίγον τι προσωπικό θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι έχω αφαιρέσει τα βιβλία που διέθετα προς πώληση από το Lulu, μια και έχω ήδη αρχίσει να τα ξαναγράφω στα αγγλικά. Ένα από αυτά που δεν θα τύχει αυτής της ειδικής μεταχείρισης είναι το Δυο φωνές και μια σιωπή το οποίο μπορείτε τώρα πια να κατεβάσετε δωρεάν από εδώ.

Λόγω αποστάσεων, αλλά και καταστάσεων, αφού οι έλληνες εκδότες φοβούνται να μου στείλουν τους τίτλους τους σε eBook, δεν μπορώ τώρα πια να παρουσιάζω ελληνικά βιβλία. Ωστόσο κάποιοι άλλοι μπορούν και το κάνουν και πολύ καλά μάλιστα. Σήμερα δεν θα σας παραπέμψω σε κάποιον από αυτούς, αλλά στο ελληνικό ηλεκτρονικό περιοδικό Book Press, το οποίο έχει κάνει ένα μικρό αφιέρωμα στα Πρώτα Βιβλία του 2012.

Κλείνοντας αυτή την έκδοση, θα ήθελα να αναφέρω ότι η εισβολή των σκανδιναβών στις ΗΠΑ συνεχίζεται. Έτσι μετά τη μεγάλη επιτυχία της προβολής του The Girl with the Dragon Tattoo μία ακόμη ταινία που έχει σχέση με τον παγωμένο βορρά βγήκε στη μεγάλη οθόνη. Πρόκειται για το Contraband το σενάριο του οποίου συνυπογράφει ο Arnaldur Indridason, συγγραφέας που θα δει επίσης να διασκευάζεται για το αμερικανικό κοινό η βασισμένη σε δικό του βιβλίο νορβηγική ταινία City State.

David Perry – The Cyclops Conspiracy

Αγορά από το Book Depository

Αυτό είναι ένα από τα καλύτερα θρίλερ που διάβασα τους τελευταίους μήνες. Γραμμένο με κινηματογραφικούς ρυθμούς παρασύρει τον αναγνώστη σε κόσμους φαινομενικά συνηθισμένους, οι οποίοι ωστόσο κρύβουν πίσω τους πολλά μυστικά – μυστικά σκοτεινά και επικίνδυνα, τα οποία μπορούν να θέσουν και θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές πολλών ανθρώπων.
     Όλα αρχίζουν όταν πεθαίνει ένας άντρας ονόματι Τόμας Πέτιγκρου. Ο Τόμας είναι ένας φαρμακοποιός παλαιάς κοπής και επιτυχημένος επιχειρηματίας και ο θάνατός του μοιάζει να προκαλεί αφόρητη θλίψη σε όλους όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν. Αυτός ωστόσο στέκεται και η αφορμή για να επιστρέψει στην επικράτειά του ο Τζέισον Ρότζερς, κάποιος που θεωρούσε τον μακαρίτη μέντορά του, κι ας κάποτε μια διαφωνία ή μάλλον ένα θλιβερό γεγονός, τους ανάγκασε να πάρουν διαφορετικά μονοπάτια στη ζωή. Ο Τζέισον φτάνοντας στην κηδεία συναντά την κόρη του Τόμας, Κρίσι, παλιά του ερωμένη, και ξυπνούν μέσα του πολλές αναμνήσεις. Ωστόσο συμβαίνει και κάτι άλλο, πολύ παράξενο, που εκείνη τη στιγμή αυτός δεν αντιλαμβάνεται ως τέτοιο: Η Λίλι Ζανς, διευθύντρια τώρα του φαρμακείου του Τόμας, του προσφέρει δουλειά, και εκείνος χωρίς καλά καλά να το σκεφτεί την αποδέχεται. Σκέφτεται πώς έτσι κι αλλιώς χρειάζεται μια αλλαγή, αλλά και ότι χάρη στη νέα του θέση θα έχει τη δυνατότητα να βρεθεί και πάλι στον κύκλο της Κρίσι.
     Στην αρχή όλα πάνε καλά. Η νέα δουλειά του αρέσει, οι σχέσεις του με την κοπέλα πάνε από το καλό στο καλύτερο, ενώ μοιάζει κιόλας να γίνεται το αντικείμενο της λατρείας μιας πανέμορφης γιατρού, της Τζασμίν. Όπως όμως λέει κι ο (θυμο)σοφός λαός: πίσω έχει η γάτα την ουρά. Έτσι προτού περάσει και πολύς καιρός ο Τζέισον θ’ ανακαλύψει ότι κάτι δεν πάει καλά, ή μάλλον βρωμάει πολύ, στον αγγελικά πλασμένο κόσμο του. Πρώτα θα αντιληφθεί ότι υπάρχει μια ανωμαλία σε ό,τι αφορά κάποιες από τις συνταγές, μετά θα βρει τυχαία κάποιες κάμερες στρατηγικά τοποθετημένες σε διάφορα σημεία του φαρμακείου, ενώ θ’ αρχίσει να διακρίνει κιόλας κάποιες κρυμμένες αλήθειες στα λόγια και στις σιωπές των ανθρώπων που τον περιτριγυρίζουν. Σύντομα επίσης θ’ αντιληφθεί ότι κανείς δεν είναι στ’ αλήθεια αυτός που λέει. Καθώς το ένα γεγονός θ’ ακολουθεί το άλλο και η δράση θα κορυφώνεται, ο Τζέισον και η Κρίσι, θα βρουν τους εαυτούς τους στο επίκεντρο μιας δίνης και στις παρυφές μιας συνομωσίας, που απειλεί να τινάξει τον κόσμο τους, και όχι μόνο, στον αέρα. Ποια είναι τα μυστικά που κρύβονται στα σκοτεινά ντουλάπια αυτής της ιστορίας; Ποιοι είναι στ’ αλήθεια αυτοί που κινούν τα νήματα; Και σε ποιον μπορούν να στραφούν για βοήθεια; Ποιον θα μπορούσαν άραγε να εμπιστευτούν;
     Εδώ έχουμε για μια ακόμη φορά μια ιστορία όπου συνηθισμένοι άνθρωποι μπλέκονται σε ασυνήθιστες καταστάσεις και ανακαλύπτουν μέσα τους την αναγκαία ψυχική δύναμη για να αντεπεξέλθουν. Στο δεύτερο μισό του βιβλίου η δράση είναι καταιγιστική, σε σημείο που να θυμίζει κινηματογραφικό σενάριο, κάτι που ωστόσο προσθέτει κάτι αντί να αφαιρεί από την αναγνωστική απόλαυση. Αν είναι κάτι στο οποίο το παρακάνει ο συγγραφέας είναι στις μεταφορές, αλλά τι να κάνουμε: κανείς δεν είναι τέλειος. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι αυτό είναι μόλις το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα, που στο επάγγελμα είναι φαρμακοποιός.
     Αυστηρά για αναγνώστες βιβλίων θρίλερ.
     Κυκλοφορεί αύριο.

Vilmos Kondor – Budapest Noir

Αγορά από το Book Depository

Υποθέτω ότι ο τίτλος τα λέει όλα: Εδώ όντως έχουμε ένα νουάρ από τη Βουδαπέστη. Όχι ωστόσο ένα σύγχρονο νουάρ, αφού τα γεγονότα που περιγράφει διαδραματίζονται στην πόλη το 1936 λίγο μετά το θάνατο ενός ηγέτη που ήθελε να εγκαθιδρύσει ένα φασιστικό κράτος.
     Ο γεννημένος το 1954 Ούγγρος συγγραφέας μας περιγράφει μια πόλη σκοτεινή, που παραπαίει ανάμεσα στο όνειρο και την απελπισία. Από τη μια είναι οι πολιτικοί με τα μεγάλα τους λόγια και τα μικρά τους έργα, από την άλλη είναι οι ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον και τέλος είναι η σκληρή πραγματικότητα που χαρίζει στους ανθρώπους λίγα χαμόγελα, μα περισσότερες λύπες και φόβους.
     Σ’ αυτήν ακριβώς την πόλη τριγυρνά κυνηγώντας τις μεγάλες ιστορίες, αυτές που κάνουν τη διαφορά, τα λαβράκια δηλαδή, ο δημοσιογράφος Zsigmond Gordon. Ο Γκόρντον είναι ένας από εκείνους τους γραφιάδες που τους αρέσει να χώνουν τη μύτη τους παντού, που έχουν συχνά πάρε δώσε με την αστυνομία, αλλά που όταν πιστεύουν σε μια ιστορία θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τη φέρουν στο φως – ακόμη κι αν χρειαστεί να βάλουν σε κίνδυνο τις ίδιες τους τις ζωές. Κι αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Βλαδιμίρ Γκελέρτ, επιθεωρητής της αστυνομίας, και περιστασιακός φίλος του δημοσιογράφου. Γι’ αυτό και του πασάρει, με τον τρόπο του μια ιστορία – μια ιστορία που κρύβει πολλές και σκοτεινές προεκτάσεις.
     Όλα αρχίζουν όταν το πτώμα μιας νεαρής και όμορφης γυναίκας ανακαλύπτεται σε μια από τις πιο επικίνδυνες γειτονιές της πόλης. Η γυναίκα δεν φέρει πάνω της κάποιο έγγραφο που να υποδεικνύει την ταυτότητά της και το μοναδικό πράγμα που ανακαλύπτουν στη τσάντα της είναι ένα βιβλίο με εβραϊκές προσευχές.
     Ο Γκόρντον περισσότερο περίεργος παρά ποτέ είναι αποφασισμένος να ανακαλύψει πως μια τόσο όμορφη, όπως όλα δείχνουν μορφωμένη, αλλά και θρήσκα γυναίκα κατέληξε νεκρή σ’ ένα τέτοιο κακόφημο μέρος. Θ’ αρχίσει λοιπόν να περιφέρεται από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη -με τραμ, ταξί και οποιοδήποτε άλλο μέσο μπορεί- κάνοντας ερωτήσεις, παίρνοντας μισές απαντήσεις, και προκαλώντας με τις ενέργειές του τις αντιδράσεις κάποιων ισχυρών ανδρών της πόλης. Και όταν μιλάμε για ισχυρούς εννοούμε τους πολιτικούς, τα μέλη της μαφίας, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, ακόμη και κάποια μέλη των σωμάτων ασφαλείας.
     Παρόλες τις προσπάθειές του ωστόσο οι έρευνες μοιάζουν να οδηγούν από το ένα αδιέξοδο στο άλλο, ενώ κάθε φορά που φαίνεται να φτάνει σε μιαν άκρη, κάτι συμβαίνει που του κόβει τα φτερά. Ποιος, τέλος πάντων, κρύβεται πίσω από το έγκλημα; Και γιατί είναι όλοι αποφασισμένοι να μην τον αφήσουν να φτάσει στην άκρη του νήματος;
     Ο συγγραφέας με αφορμή αυτό το έγκλημα μας ταξιδεύει σε μια ξεχωριστή εποχή στην ιστορία της κεντρικής Ευρώπης, ζωγραφίζει για μας με ζοφερά χρώματα μια πόλη που σήμερα φαντάζει ονειρική στα μάτια του ταξιδιώτη, μιλά για το οργανωμένο έγκλημα και την πορνεία, για τα καμώματα των πολιτικών και τις ανίερες συμμαχίες και για κάποιους ανθρώπους που είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα, να προδώσουν ακόμη και τα πιστεύω τους, να κάνουν θυσίες αποτρόπαιες στο βωμό μιας βρώμικης ευημερίας.
     Ένα βιβλίο που μπορεί να διαβαστεί σαν θρίλερ, σαν χρονικό, αλλά και σαν κοινωνικό σχόλιο, και το οποίο σίγουρα θα ικανοποιήσει τους φίλους της καλής λογοτεχνίας – αστυνομικής και μη.

Μαρία Πολυδούρη - Αφιέρωμα

Με ένα κείμενο παλιό και άλλο ένα είπα να κάνω πρεμιέρα στα αφιερώματα σ' αυτή τη σελίδα. Τα αμέσως επόμενα θα είναι επίσης παλιά, μέχρι να βρω το χρόνο να γράψω κάτι εκτενές και καινούριο. Αρχή λοιπόν κάνω με την Μαρία Πολυδούρη, μια παλιά αγαπημένη μου. Εδώ αναπαράγω δύο κείμενα τα οποία πρωτοεμφανίστηκαν στο βιβλίο Ωδή στο Χάος, το οποίο κυκλοφόρησε το 2000 από τις Εκδόσεις Γη στη Λευκωσία. Το ένα αναφέρεται στη ζωή της ποιήτριας και το άλλο είναι υποτίθεται μια επιστολή που έγραψε, η οποία όμως δεν έφτασε ποτέ στον παραλήπτη της. Μετά το ανεβασμά της στο ίντερνετ πριν δέκα και βάλε χρόνια "κλάπηκε" κατ' επανάληψη από διάφορες ιστοσελίδες και λογοτεχνικά περιοδικά, ανέβηκε σε μπλογκς και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως, χωρίς να υποψιαστεί σχεδόν κανείς ότι ήταν πλαστή. Λίγα χρόνια μετά έφτασα στο σημείο να λέω ότι εγώ την έγραψα, αλλά να μη με πιστεύει κανένας. Όπως και νάχει, την ιστοσελίδα που έφτιαξα με τα άπαντά της -κι από την οποία ξεκίνησε το κακό- την κατάπιε κάποιος ηλεκτρονικός δαίμονας (όπως κι αυτή για την Μυρτιώτισσα άλλωστε) και δεν έχω το χρόνο να τη φτιάξω από την αρχή, έτσι όποιος ενδιαφέρεται ας επισκεφθεί τον... κλώνο της. Καλή ανάγνωση.

“...Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το νιώθω μέσα μου, κι όμως δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει μέρα που θα μου αποδείξει ότι αγαπώ αληθινά...”.
    Μαρία Πολυδούρη, η πιο αληθινή ίσως γυναικεία φωνή που ακούστηκε ποτέ στην ελληνική ποίηση. Μια ποιήτρια που έγραφε αισθανόμενη και όχι σκεφτόμενη, που ήταν αρκετά ειλικρινής ώστε να ακουμπήσει τα όρια της απόγνωσης.
    Ό,τι και να γράψουμε, ό,τι και να πούμε για τη Μαρία Πολυδούρη θα ’ναι λίγο. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί μια γυναίκα πιο ελεύθερη στην Αθήνα του ’20, απ’ ό,τι είναι οι περισσότερες γυναίκες σήμερα; Μια γυναίκα που τόλμησε να εκπορθήσει ανδρικά κάστρα, να προκαλέσει με την ελευθεριότητά της, να κάνει τους άλλους να νιώθουν μικροί κι ασήμαντοι κάτω από το βλέμμα της!
    Η Πολυδούρη είναι κραυγή, θρήνος, ξέσπασμα χαράς, δάκρυ, πτήση, χάος κι αιωνιότητα, γυναίκα και ζωή.
    Τον καιρό που άλλοι σώπαιναν αυτή μιλούσε, κι όταν οι άλλοι άρχισαν να μιλούν αυτή σώπασε για πάντα “...μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη”. Ο Απρίλης είναι ο μήνας της. Ο μήνας που γεννήθηκε, ο μήνας που πέθανε. Τον συναντάμε συχνά πυκνά τόσο στα ποιήματα όσο και στο ημερολόγιό της: “...Ο Απρίλης πεθαίνει μα μέσα μου δεν εννοεί να πεθάνει τίποτε!...”, και αλλού: “Ο μήνας που μου έδωκε τη ζωή κι ο μήνας που  όταν  μπη μου  παίρνει  κάθε  ίχνος ζωής! Μια μελαγχολία χωρίς όρια με πνίγει, μια πλήξη τρομερή με παραλύει, μια νευρικότης με πεθαίνει. Απρίλιε... Απρίλιε πόσο ευχάριστα μου ψάλλεις τη δυστυχία μου, μου θυμίζεις ό,τι μου λείπει... με απελπίζεις”.
    Η Μαρία ήταν μια τραγική φιγούρα της εποχής της, γιομάτη ζωή και θάνατο. Θα λέγαμε ότι γεννήθηκε πρόωρα. Προηγήθηκε της εποχής της. Τον καιρό που όλοι κοιτούσαν το δάκτυλο εκείνη κοιτούσε το φεγγάρι, κι έβγαζε από μέσα της κραυγές, άλλοτε σπαρακτικές, άλλοτε κραυγές χαράς. Ένιωθε έντονα την ανάγκη της φυγής. Ήθελε να αλλάζει συνέχεια κι αυτό φόβιζε τους ανθρώπους. Κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει μια γυναίκα που ήταν σαν αερικό, που περίμενες ότι απ’ τη μια στιγμή στην άλλη θα ανοίξει φτερούγες και θα χαθεί στου ουρανού τα πλάτη: “...Έφυγα από τον τόπο που κάθε του γωνιά - κάθε του δέντρο, κάθε αυγή, κάθε δείλι στον κοκκινωπό ουρανό, μου έφερνε μια θλιβερή ανάμνηση! Είπα: γιατί να ζω μια ζωή δηλητηριασμένη; Κι’ έφυγα - έφυγα μακρυά!...”.
    Διαβάζοντας το ημερολόγιό της, διαβάζουμε τα θραύσματα μιας ευαίσθητης ψυχής. Μιας ψυχής που ζήταγε πολύ να αγαπηθεί, αλλά και που η ίδια ήξερε ότι δε θα έφθανε ποτέ στην Ιθάκη του έρωτα: “... Μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθή ότι λυπάμαι βαθειά όταν καταλάβω ότι με αγαπούν;...”, διερωτάται σε κάποια ημερολογιακή της σημείωση, για να δηλώσει κάπου αλλού: “... Ας φανερωθεί μπρος μου ο άνθρωπος που θα μπορέσω να  τον αγαπήσω αληθινά, με τρέλλα κι ας μη με αγαπήση, δε με μέλλει. Θα ζω με την ευτυχία του να αγαπώ και θα πεθάνω έτσι...”.
    Κάθε μια σελίδα του ημερολογίου της είναι και μια αποκάλυψη. Εκεί μέσα ανακαλύπτουμε θησαυρούς από μια μαχόμενη καρδιά, από μιαν αληθινή γυναίκα που δίνει τον προσωπικό της αγώνα, από μια ψυχή που είναι έτοιμη να ριχτεί στη φωτιά κι ας καεί, που μπορεί να γίνει παρανάλωμα στη φωτιά του έρωτα, αλλά και που πάντα θα βρίσκεται σε σύγκρουση με τον εαυτό της. Η Πολυδούρη μοιάζει να είναι η πιο αληθινή απ’ τις αληθινές γυναίκες: παραδέχεται τις αδυναμίες της, αλλά δεν υποδουλώνεται σ’ αυτές. Ζει για τον έρωτα, για την αγάπη: “Εζήτησα ν’ αγαπήσω κι’ αγάπησα, τι άλλο θέλω πλέον; όλα όσα κάνω είναι αγιασμένα από την αγάπη μου, δεν είμαι καθόλου το αδύνατο πλάσμα που ζητά στήριγμα στην αγάπη σου, είμαι η ψυχή που υπομένει ανίκητη ένα μαρτύριο”.
    Η ψυχή που υπομένει ανίκητη ένα μαρτύριο. Μόνο μια στ’ αλήθεια ελεύθερη ψυχή θα τολμούσε να ομολογήσει το πιο πάνω. Και μόνο μια αληθινή ψυχή θα μπορούσε να αγαπά και να οργίζεται με την ίδια ένταση: “Πόσο αστεία είνε η ζωή και πόσο αστειότεροι είμαστε εμείς που την ανεχόμαστε τέτοια”.
    Σε μια εποχή που επικρατούν οι μετριότητες η Πολυδούρη βγαίνει από τις σκιές κι έρχεται να μας μιλήσει για την - με κεφαλαίο α - Αγάπη. Η ποπ κορν γυναικεία λογοτεχνία που επικρατεί στις μέρες μας δεν αξίζει μία μπροστά στα “άτεχνα” κείμενα της ποιήτριάς μας. Η Μαρία δεν έγραφε ποίηση για να πουλήσει, έγραφε για να εκφραστεί, για να μην πλημμυρίσει με χίλιες μύριες σκέψεις και ρωτήματα η ψυχή της και να εκραγεί. Ποίηση και λογοτεχνία δεν είναι μόνο περίτεχνες λέξεις και ατάκες, αλλά και τρόπος ζωής. Πρέπει να έχεις τα κότσια να τα βάλεις με όλους και όλα, να διεκδικήσεις το δικαίωμα στην οργή και την ουτοπία, στο όνειρο και την αλήθεια, να ξεπεζέψεις από τα άρματα του χθες και να ακολουθήσεις το δικό σου προσωπικό δρόμο. Στον καιρό μας ευδοκιμούν τα μεγάλα λόγια, αλλά από όλους εκείνους τους παντογνώστες που μας περιτριγυρίζουν ποιος θα τολμούσε να πει, αυτά που έλεγε η Πολυδούρη;...: “... Το δωμάτιό μου είνε μικρό σαν μια σπηλιά, οι εικόνες των δικών μου που κρέμονται έχουν ένα ύφος δυσαρεστημένο εναντίον μου, αλλά γι’ αυτούς προσπαθώ να δίνω κάποια σημασία στη ζωή μου. Κάνουν το παν για μένα, αλλά η αγάπη τους είναι μια θυσία που δεν δέχτηκα ποτέ με ευμένεια και η ανησυχία τους χειροπέδες για μένα”. Αυτά έλεγε η ποιήτρια πριν ενενήντα σχεδόν χρόνια. Υπάρχει σήμερα κανείς πιο ελεύθερος από αυτή; ή μήπως όλοι μόλις βρουν λίγη ελευθερία ψάχνουν και πάλι για ένα κλουβί να κουρνιάξουν μέσα;
    “... Είμαι ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχωμαι αλλά και ποιο παιδί δεν είνε άμυαλο; Ορμητική, απερίσκεπτη κάνω πάντα κάτι τι για το οποίον  θα παραπονείται  η Λογική αλλά θα συγχωρεί η ψυχολογία...”. Το πιο πάνω απόσπασμα μιλά για την ανακάλυψη της αυταπάτης της, ενώ κάπου αλλού βγάζει μια κραυγή απελπισίας: “... Τι ειρωνεία! να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στον πόνο της...”. Τέλος, εκφράζει ένα παράπονο πικρό: “... Αλλοίμονο! άδικη μοίρα γιατί να τον αγαπήσω; Γιατί ο άνθρωπος που θ’ αγαπούσα να μην είνε όπως τον ωνειρεύτηκα, ένα χαμίνι του Δρόμου! θάταν δικός μου έτσι. Θα ερχόταν με την ανατολή του φεγγαριού κάτω στην πόρτα μου και θα σφύραε ένα τραγουδάκι της αγάπης...”.
    Πολύ καλή για να είναι αληθινή! Έτσι φαντάζει στα μάτια όλων εμάς, που ξεχάσαμε τα πράγματα που έχουν στ’ αλήθεια σημασία στη ζωή, η Μαρία Πολυδούρη. Σε μια εποχή που η αγάπη υπολογίζεται με τα κυβικά ενός αυτοκινήτου, τις καταθέσεις στην τράπεζα και το θεαθήναι, φωνές σαν κι αυτή ακούγονται τελείως παράταιρες, αναχρονιστικές. Όλοι έχουν μάθει πια να ζουν και να πεθαίνουν με το ψέμα στα χείλη. Αν ζούσε σήμερα η Πολυδούρη δε θα έβγαζε ποιητικές κραυγές, θα κρυβόταν. Δε θα άντεχε την απανθρωπιά. Θα αποσυρόταν σε κάποια ερημική παραλία και θα έπιανε κουβέντα με τα πουλιά, τα ξωτικά και τα κύματα, τα ζωντανά που ξέρουν πως να ζήσουν.
    Όπως γράφει η Έλλη Αλεξίου για την Πολυδούρη: “... Είναι μια μορφή πολύ δύσκολης αντιμετώπισης. Γιατί ενώ έλκει ισχυρά το μελετητή να την πλησιάσει και να εμβαθύνει στην προσωπικότητά   της, την  ίδια   στιγμή  δεν  τον  βοηθάει, καθώς ήρθε κι έφυγε από τη ζωή σαν αστραπή, χωρίς να προσγειωθεί και να ζήσει σαν συνηθισμένος άνθρωπος...”. Η ίδια σημειώνει: “... Ποιος μπόρεσε ποτέ να δώσει τη βιογραφία ενός αηδονιού, ενός χελιδονιού;...”.
    Η ζωή και το έργο της Πολυδούρη συνδέθηκε είτε το ήθελε είτε όχι με κείνο του μεγάλου τραγικού, του Κώστα Καρυωτάκη. Κάποιοι μάλιστα, για πολύ καιρό την έβλεπαν σαν μια προέκταση του Κ. και τίποτα περισσότερο. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που αντιληφθήκαν όσο ζούσε πόσο σημαντική ήταν. Ο δεσμός της με τον ποιητή της “Πρέβεζας” -ο έρωτας και οι συγκρούσεις τους- τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη χρονική του διάρκεια, απλά ήταν μια παρένθεση στη ζωή της, αλλά μια παρένθεση καθοριστική. Σαν ποιήτρια υστερούσε απέναντί του, αλλά σαν άτομο μάλλον τον υποσκέλιζε. Είχε μια ακόρεστη δίψα για περιπέτεια, αγαπούσε τη ζωή σε όλες της τις εκφράσεις, βίωνε τον πόνο αισιοδοξώντας, έπεφτε με το χαμόγελο στα χείλη. Ο Καρυωτάκης δεν μπορούσε να την ακολουθήσει στην τρελή της πορεία, κι ας έμελλε οι σκιές τους να συναντιούνται ξανά και ξανά στο πέρασμα του χρόνου.
    Ας καταφύγουμε στη Λιλή Ζωγράφου -άλλη μια μεγάλη απούσα- η οποία όχι απλά μελέτησε, αλλά ένιωσε την ποιήτρια: “Πολλές φορές αναρωτήθηκα κι ανησύχησα, μπορώ να πω, για την τόση αγάπη μου στη Μαρία Πολυδούρη. Μια αγάπη που μ’ έσπρωχνε σ’ έρευνες, τρεξίματα, αναζητήσεις προσώπων και πραγμάτων, που θα με βοηθούσαν να την εξηγήσω, να την αναγνωρίσω ολότελα και να την κατακτήσω... Έβλεπα τα ελαττώματά της, τις ελλείψεις της, τη μη αισθητική τελείωση κάποτε  στην  ποίησή  της.  Αλλ’  αυτό  δεν  εμείωσε ποτέ τη συγκίνηση που μου δίνανε τα τραγούδια της. Κι όσο περνούσε ο καιρός τόσο και παθαινόμουνα. Ώσπου βρέθηκα το ίδιο δεμένη κι ανήσυχη γι’ αυτήν, όσο και με τον Καρυωτάκη...”.
    Η Πολυδούρη, όπως κι ο Καρυωτάκης, πέθανε πολύ νέα, αλλά ήταν μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις ανθρώπων που έζησαν την κάθε στιγμή της ζωής τους. Έπαιξε με την αυτοκαταστροφή της κι έχασε, γιατί θέλησε να χάσει. Ήταν μια ντεσπεράντο, μια φευγάτη αερινή ύπαρξη, που δοκίμαζε τα όριά της και πολλές φορές τα ξεπερνούσε.
    “... Είναι το πιο λεπτό άνθος με το πιο δυνατό άρωμα μέσα σε όλη τη νεοελληνική ποίηση”, λέει ο Γιάννης Χονδρογιάννης, ενώ ο Κώστας Ουράνης κάνοντας κριτική για τις ποιητικές της συλλογές επισημαίνει: “... Δύο βιβλία που περιέχουν περισσότερο θάνατο από σελίδες... Έτσι καθώς μας έρχονται από την ολοκληρωτική της νύχτα, έχουν την υποβλητικότητα ενός μεγάλου θρήνου... κι είναι αυτό ακριβώς που κάνει τα ποιήματα αυτά να είναι η ίδια η ποίηση σ’ ό,τι πλατύ και ανθρώπινο κι αιώνιο...”.
    “Η Μαρία δε ζητά ούτε να παντρευτεί, ούτε καν ν’ αγαπηθεί. Να πιστέψει σ’ έναν άνθρωπο που θα ’χει το μέγεθος και την ακεραιότητα του συμβόλου, να ποια είναι η βαθύτερη ανάγκη της. Τόσα πολλά και τόσο λίγα ζητά. Ν’ αγαπήσει χωρίς όρια μα και χωρίς έλεος για τον εαυτό της, να καεί από την ίδια της τη φλόγα”, γράφει η Λιλή Ζωγράφου.
    Το κεφάλαιο της ζωής και του έργου της Μαρίας Πολυδούρη είναι πολύ μεγάλο για να χωρέσει σε λίγες αράδες. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι μελετώντας τη ζωή και το έργο της ανακαλύπτουμε ξανά τη χαμένη μας αθωότητά, θυμόμαστε τις μέρες της οργής μας που πέρασαν και δε θα γυρίσουν πια, νιώθουμε και πάλι για λίγο άνθρωποι. Η ποιήτρια δεν ήταν κανένα μεγάλο μυστήριο, το αντίθετο μάλιστα - ήταν ένα ανοικτό βιβλίο. Τόσο ανοικτό, τόσο αληθινό, που φάνταζε εξωπραγματικό.
    Με το πέρασμα του χρόνου όλο και περισσότεροι αναγνώστες ανακαλύπτουν τη μαγεία της, γοητεύονται από τη χάρη της. Το ότι άντεξε στο χρόνο αναδεικνύει την αξία της. Η μεγάλη αυτή άγνωστη εξακολουθεί να αγκαλιάζεται από τους νέους, όπως άλλωστε κι ο Καρυωτάκης. Και μαζί ή και χώρια εξακολουθούν να διασχίζουν τους καιρούς, τους παλιούς και τους μοντέρνους.
    Οι αληθινές φωνές λοιπόν ποτέ δεν πεθαίνουν, παρά επιμένουν να λένε τα τραγούδια τους.

                                                            Ανεπίδοτη επιστολή

Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο,
που ποτέ δεν έγραψε σε μένα
Έμιλι Ντίκινσον


Αγαπητοί φίλοι!
Ίσως το γράμμα αυτό να μην διαβαστεί ποτέ, από κανέναν, αλλά στ’ αλήθεια δε με νοιάζει. Ίσως μέχρι να φτάσει στα χέρια σας νάχω πεια ολότελα ξεχαστή απ’ όλους. Αλλά, ούτε δα κι’ αυτό το τελευταίο με νοιάζει. Εξάλλου, δεν έχω και πολλά να σας πω, θέλω μόνο να σας θυμίσω ότι κάποτε υπήρξα. Κάποτε υπήρξα κι’ ήμουν και ζωή και θάνατος μαζί. Και ζωή και Χάρος ήμουν!
    Έζησα, τομολογώ, μια ζωή δηλητηριασμένη, γι’ αυτό θαρρώ αποφάσισα να την εγκαταλείψω. Εκείνο που για τους άλλους ήτανε ζωή, για μένα θάνατος ήταν. Γεννιόμουνα και πέθαινα κάθε μέρα, ώρα και στιγμή. Ζούσα με το θάνατο, ζούσα για να πεθάνω, μα τουλάχιστον δε ζούσα νεκρή όπως οι γύρω μου, τα μικρά αστεία ανθρωπάκια που λέγαν πως μ’ αγάπησαν, κι’ ας μην μπόρεσαν ποτέ, κι’ ας μην τόλμησαν ποτέ να διαβάσουν την ψυχή πούκρυβε περίσσιο φως και σκοτάδι μέσα της. Κατά βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργούσαν να τραπούν εις άτακτον φυγήν. Δεν άντεχαν να με κοιτούν κατάμματα, μην τύχει και τους κλέψω την ψυχή τους.
    Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθή ότι λυπόμουνα βαθειά όταν καταλάβαινα ότι μ’ αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου, κι’ όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά. Δεν είνε στ’ αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;
    Πολλοί λέγαν ότι ζούσα μεσ’ στο κεφάλι μου. Κάτι έπρεπε να πουν κι’ αυτοί… Πως άλλως θα με κατέτασσαν σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων; Άνθρωποι, ανθρωπάκια! Η ζωή ένα τεράστιο ψέμα που άλλοι το αγαπάνε κι’ άλλοι - οι λίγοι - προσπαθούν να το κάνουν αληθινή ζωή. Εσείς, αγαπητοί άγνωστοί μου φίλοι, πως ζείτε; Ζείτε; Μια φάρσα, αυτό ήταν η δικιά μου ζωή. Κανείς δεν την κατάλαβε. Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω, έζησα στο περίπου, και σκηνοθέτησα το θάνατό μου. Κι’ όμως αγαπούσα τη ζωή, αλλά πάντα αυτή μούπαιρνε ό,τι άλλο αγαπούσα. Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονή για μένα. Κι ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μεσ’ σένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα. Ήμουνα σαν παράσιτο, σαν μαύρο ξωτικό που έχασε το δρόμο κι’ αντί να ταξιδέψει στον ονειροκόσμο του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη. Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος με ρώτησε κρυφά αν είμαι χήρα σαν φορούσα μαύρα βαρειά. Εγέλασα. Αλήθεια ήταν! αν μάντεψε την ψυχή μου, καλά την ωνόμασε χήρα…
    Είνε που θα παρακαλούσαν να είχαν ζήσει στην εποχή μου. Εγώ, θάθελα να ζήσω σε κάποιαν άλλην εποχή. Έζησα ανάμεσα σε μια γενειά ηττημένη. Κάποιοι από μας κάναν τον πόνο στίχο, την οργή τραγούδι, αλλά κανείς δεν τόλμησε… - ούτ’ από μας ούτ’ απ’ τους άλλους - δεν τόλμησε να να ξεφύγει απ’ το χαραγμένο μονοπάτι, δεν τόλμησε να πει ό,τι στ’ αλήθεια σκεφτότανε, δεν τόλμησε να κάνει ό,τι στ’ αλήθεια ήθελε να κάνει. Οι περισσότεροι ήταν - είμασταν - δειλοί που ’ψαχναν απλά ναύρουν την αυτοεπιβεβαίωσή τους. Κάτι νέοι σκυθρωποί κι’ ανάπηροι. Ολίγοι γέροι με κακόβουλο ύφος. Κάτι δεσποινίδες σαλατολόγοι και υπερφίαλοι… Απόκληροι της αντίληψης… Κι’ όμως ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Κ., ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ να με καταλάβει, αλλά ούτε και κείνος τόλμησε… Μούπε μάλιστα, πως με λυπόταν γιατί τον αγαπούσα, ότι ήμουνα γι’ αυτόν μια παρηγοριά. Τόχε η εποχή, κανείς δεν ήταν ο εαυτός του! Γι’ αυτό θαρρώ και έζησα τόσο μόνη, κι’ ας είχα πάντοτε κάποιους να με συντροφεύουν, αδέλφια μου σένα πόνο που δε θα μπορούσαν ποτέ να συλλάβουν. Έκαναν τα πάντα για με, αλλά η αγάπη τους ήταν μια θυσία που ποτέ δεν δέχτηκα με ευμένεια κι’ οι ανησυχίες τους χειροπέδες για μένα. “Πόσο είνε αστεία η ζωή μα και πόσο αστειότεροι είμαστε μεις που την ανεχόμαστε τέτοια”, έγραψα, θυμάμαι, κάποτε στο ημερολόγιό μου…
    Μα, από τότε έχουν πεια περάσει χρόνια. Πόσα, δεν ξεύρω, αφού ο χρόνος δεν έχει πεια για με καμμία σημασία. Τώρα, είμαι κάπου αλλού και ζω -αν τούτη δω η κατάσταση θεωρείται ζωή- μέσ’ απ’ τις αναμνήσεις μου. Ξεφυλλίζω τα τετραδία του μυαλού και κυττάζω πίσω. Όλα ζητάω τα χαμένα, τις μικρές στιγμές, τον αγαπημένο… Γυρνώ το βλέμμα και τον κυττάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είνε μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη… είνε τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος… κι’ όμως - θεέ συγχώρεσέ με - θα τον έπερνα με την καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια… Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σ’ εύρω μοναδική κι’ αξέχαστή μου αγάπη… Δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ… να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου ’ριχνες σαν έφτανα… τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου… να ιδώ τα χέρια σου ν’ απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν… να ιδώ… να νοιώσω το φίλημά σου… Είνε τόσο μεγάλος ο καϋμός και είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμεν…
    Τα λόγια αυτά ίσως νακούγονται σαν παραλήρημα ενός ετοιμοθανάτου, μα, αλοί, δεν μπορώ να πεθάνω αφού είμαι από χρόνια πεια νεκρή. Όσο ζούσα, όσο έζησα, ήμουνα παιδί. Ήμουνα ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχωμαι αλλά και ποιο παιδί δεν είνε άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη… Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά, κι’ αν είνε δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν’ αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν’ αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι’ όταν έρθ’ η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξι, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια…
    Τώρα, καθώς γράφω τις τελευταίες τούτες γραμμές, κυττώ πίσω και αντιλαμβάνομαι πόσο στάθηκα τυχερή: έζησα ελεύθερη όσο καμμιά άλλη γυναίκα της εποχής μου, έκανα πράγματα που δεν έκανε καμμιά άλλη, κι’ αγαπήθηκα όσο λίγες. Και, δεν το ξεχνώ, καθώς το βλέμμα μου έσβηνε, εκείνη τη μελαγχολική αυγούλα τ’ Απρίλη, δεν ήμουν πεια μόνη. Νέοι που μ’ αγάπησαν ήρθαν να μ’ αποχαιρετήσουν και φίλες γκαρδιακές στο προσκεφάλι μου ένα τελευταίο τραγούδι να μου χαρίσουν…
    Αυτό είναι το γράμμα μου στον κόσμο, που ποτέ δεν έγραψε σε μένα, όπως λέει κι’ η καλή μου φίλη.

Με αγάπη,

Μαρίκα Πολυδούρη.

Για την αντιγραφή Λ.Φ.

A.S. Byatt – Ragnarok

Αγορά από το Book Depository

Αν σας αρέσουν τα ταξίδια στους αρχαίους μύθους, στα μονοπάτια της φαντασίας, θα απολαύσετε πολύ αυτό το βιβλίο.
     Η Μπαϊάτ, μια από τις μεγαλύτερες δεξιοτέχνες της γλώσσας, αναλαμβάνει να αναπλάσει για μας τους σκανδιναβικούς μύθους και να τους αντιπαραθέσει με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Εκείνο που την ενδιαφέρει δεν είναι να πει μια ιστορία, αυτή έχει ειπωθεί ξανά και ξανά, αυτό που τη νοιάζει περισσότερο είναι να δει κατά πόσο τα μαθήματα από το παρελθόν μας έχουν γίνει βίωμα, κατά πόσο μάθαμε από τα λάθη μας. Όπως υποστηρίζει εξάλλου: «(Οι θεοί) ήταν κατά βάθος άνθρωποι, αφού ήταν περιορισμένοι και ηλίθιοι».
     Η ανά χείρας ιστορία μας πάει μπρος πίσω στο χρόνο, μας μιλά για τους πολέμους των θεών και των θνητών. Ένα λεπτό κορίτσι, κρύβεται σ’ ένα καταφύγιο και προσπαθεί να επιβιώσει στη διάρκεια ενός πολέμου. Στην αρχή νιώθει πλήξη -«Το λεπτό παιδί, παρά τον πόλεμο που μαινόταν, εκείνο που φοβόταν περισσότερο ήταν την αιώνια πλήξη», διαβάζουμε- μέχρι που πέφτει στα χέρια της ένα βιβλίο, Ο Άσγκαρντ και οι Θεοί, με το οποίο παθιάζεται. Αυτό μιλάει για τους αρχαίους μύθους των σκανδιναβών, για θεούς γεμάτους πάθη και με τάση στα λάθη, για θεούς πού και πού καλόψυχους, αλλά πιο συχνά εκδικητικούς. Θεούς που θυμίζουν αυτούς της Παλαιάς Διαθήκης.
     Το λεπτό κορίτσι παίρνει θάρρος απ’ αυτές τις ιστορίες, γεννούν μέσα της ερωτήματα, την κάνουν να αναλογιστεί τα λίγα που έζησε και τη βοηθούν να αντιληφθεί καλύτερα τη σύγχρονη πραγματικότητα. Όλα καταρρέουν, όλα μέρα με τη μέρα οδεύουν προς την καταστροφή, μοιάζει να σκέφτεται, και κανείς δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει κάτι για να το εμποδίσει αυτό. Ακόμη και όταν ο πόλεμος φτάνει στο τέλος του, το λεπτό κορίτσι δεν μπορεί να νιώσει χαρά, μια νότα αισιοδοξίας – της λείπει ο λαμπρός σκοτεινός κόσμος του βιβλίου.
     Η Μπαϊάτ με αφορμή τους αρχαίους μύθους φτιάχνει μια παραβολή για το σήμερα: για το σήμερα όπου η αφθονία οδηγεί σε περισσότερη φτώχεια, όπου οι δυνατοί παίζουν τα δικά τους παιχνίδια στις πλάτες των αδυνάτων, όπου οι φυσικές καταστροφές διαδέχονται η μια την άλλη, η γη εκδικείται, και εκείνοι που έχουν τα λιγότερα να χάσουν είναι αυτοί που καλούνται να πληρώσουν τη νύφη.
     Εξαιρετική, ποιητική γραφή, καίρια και πάντα επίκαιρη ιστορία. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε φίλο της καλής λογοτεχνίας, αλλά και σε κάθε σκεφτόμενο άνθρωπο. Οι θεοί τα έκαναν σκατά, μοιάζει να μας λέει η συγγραφέας, αλλά τώρα πια όλα εξαρτώνται από εμάς. Είτε θα διορθώσουμε τα λάθη τους, είτε θα βουλιάξουμε στην άβυσσο που (με τη σιωπηλή μας συγκατάθεση) έχουν φτιάξει για μας.

Βιβλιο-νέα

Το μυθιστόρημα του Άντριου Μίλλερ Pure τιμήθηκε χθες το βράδυ με το μεγάλο βραβείο Κόστα. Το βιβλίο καταπιάνεται με την καθημερινή ζωή κάποιων ανθρώπων στο προεπαναστατικό Παρίσι. Όπως μαθαίνουμε τα μέλη της κριτικής επιτροπής ήταν διχασμένα ανάμεσα σ' αυτό το βιβλίο και στη βιογραφία του ποιητή Έντουαρντ Τόμας, με τίτλο Now All Roads Lead to France, που συνέγραψε ο Μάθιου Χόλλις. Ο νικητής έφυγε από την τελετή 30 χιλιάδες στερλίνες πλουσιότερος.

Μέγα σκάνδαλο έχει ξεσπάσει στον αγγλοσαξονικό λογοτεχνικό κόσμο λόγω της ματαίωσης της εμφάνισης του Σαλμάν Ρούσντι στο λογοτεχνικό φεστιβάλ του Τζαϊπούρ στην Ινδία. Η εμφάνιση ματαιώθηκε μετά από απειλές που διατυπώθηκαν κατά του "βλάσφημου" συγγραφέα των Σατανικών Στίχων. Μετά το γεγονός αποφασίστηκε να συμμετάσχει μέσω τηλεδιάσκεψης, αλλά κι εδώ υπήρξε αναβολή αφού η αστυνομία της πόλης εξέφρασε φόβους για εκτεταμένα επεισόδια και πιθανούς θάνατους. Στο τέλος ο Ρούσντι αρκέστηκε να τα χώσει μέσω ανακοίνωσης τόσο στις αρχές της πόλης όσο και στο κυβερνών κόμμα του Κογκρέσου, το οποίο επιτρέπει στους φανατικούς μουσουλμάνους να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, ώστε να μη χάσει ψήφους στις επικείμενες εκλογές. Ωραία τα είπε ο συγγραφέας, από ασφαλή απόσταση. Αλλά αν είναι τόσο γενναίος όσο θέλει να δείχνει ας μιμηθεί το παράδειγμα της Αρούντατι Ρόι, που τα λέει ενώ ζει στην Ινδία και που δέχεται καθημερινά απειλές για τη ζωή της, αφού δεν παύει στιγμή να "πυροβολεί" τη δήθεν μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο και να τη θέτει προ των ευθυνών της.

Ένας φαρσέρ κατάφερε να αναστατώσει για δυο μέρες τους λογοτεχνικούς κύκλους του Τουίτερ. Εμφανίστηκε σαν Κόρμακ ΜακΚάρθυ, μάζεψε σε χρόνο μηδέν χιλιάδες ακόλουθους και αντάλλαξε και φιλοφρονήσεις με την Μάργκαρετ Άτγουντ, προτού τον περιλάβει ο εκδοτικός οίκος του καλού συγγραφέα. Ο ΜακΚάρθυ είναι γνωστός για την αντιπάθειά του στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες και ερημίτης από κούνια και πολλοί θα τον ήθελαν να παραμείνει όπως ακριβώς είναι.

Αφού δεν τα βρίσκουν οι πολιτικοί στην ταλαίπωρη γη της Παλαιστίνης είπαν να κάνουν οι συγγραφείς μια προσπάθεια να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές. Έτσι έφτιαξαν μια ιστοσελίδα που θα φιλοξενεί διηγήματα, ποιήματα, άρθρα κτλ τόσο ισραηλινών όσο και παλαιστινίων συγγραφέων. Μπορείτε να την επισκεφθείτε κάνοντας κλικ εδώ.

Η μικρή λίστα του Βραβείου Χάμετ

Δεν πρόλαβα καλά καλά να γράψω για τα Βρετανικά Βραβεία Επιστημονικής Φαντασίας προτού ανακαλύψω ότι ανακοίνωθηκε η μικρή λίστα του βραβείου Χάμετ, ο Βορειοαμερικανικός κλάδος του Διεθνούς Συνδέσμου Συγγραφέων Μυστηρίου. Πάμε λοιπόν:

James Lee Burke - Feast Day of Fools
Sara Gran - Claire DeWitt and the City of the Dead
Michael Ondaatje - The Cat’s Table
Thomas Perry - The Informant
James Sallis - The Killer is Dying

Ο τίτλος του βιβλίου που θα επικρατήσει θα ανακοινωθεί στο Τορόντο στις αρχές Ιουνίου

Οι μικρές λίστες των Βρετανικών Βραβείων Επιστημονικής Φαντασίας

Ανακοινώθηκαν σήμερα οι μικρές λίστες με τις υποψηφιότητες για τα Βρετανικά Βραβεία Επιστημονικής φαντασίας. Πιο κάτω θα βρείτε τους τίτλους των βιβλίων που είναι υποψήφια στην κατηγορία του μυθιστορήματος:

Cyber Circus - Kim Lakin-Smith
Embassytown - China Miéville
The Islanders - Christopher Priest
By Light Alone - Adam Roberts
Osama - Lavie Tidhar

Για να δείτε τις υποψηφιότητες στις υπόλοιπες κατηγορίες επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του Γκάρντιαν. Οι νικητές θα ανακοινωθούν τον ερχόμενο Απρίλιο.

Niccolo Ammaniti – Me and You

Αγορά από το Book Depository

Αυτό είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που καθηλώνουν με τρόπο σχεδόν μαγικό τον αναγνώστη. Όχι τόσο με το μύθο τους όσο με τη γραφή τους. Μια γραφή τρυφερή, σχεδόν νοσταλγική που συνομιλεί με τις ψυχές και τις σιωπές.
     Αυτή είναι η ιστορία του Λορένζο, ενός δεκατετράχρονου παιδιού που δεν τα πάει και τόσο καλά με τον κόσμο γύρω του, το οποίο όμως προσπαθεί να μην το δείχνει. Κι αυτό κυρίως για χάρη της μάνας του, μιας γυναίκας της οποίας η αύρα για κάποιο λόγο του θυμίζει το Μαρόκο.
     «Η ζωή είναι θλιβερή όταν απουσιάζει η αίσθηση του χιούμορ» μας λέει ο συγγραφέας, κι αυτό το στοιχείο ακριβώς είναι που λείπει από τη ζωή του Λορένζο. Ό,τι και να κάνει δεν μπορεί με τίποτα να νιώσει χαρούμενος, μια στάλα ευτυχισμένος. Ή για να το θέσουμε απλά, το μοναδικό πλάσμα, με εξαίρεση τη μάνα του, με το οποίο τα πάει καλά είναι ο εαυτός του.
     Οι δικοί του δεν μπορούν να τον καταλάβουν και στεναχωριούνται γι’ αυτόν και ίσως ακριβώς για τούτο το λόγο αποφασίζει να εμπνευστεί για το δικό τους χατίρι ένα ταξίδι στα βουνά με τα δημοφιλή παιδιά της τάξης, το οποίο φυσικά και δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει. Το σχέδιό του είναι απλό: Καθώς οι γονείς θα σκέφτονται ότι είναι μακριά και περνάει επιτέλους καλά με κάποιους άλλους ανθρώπους, αυτός θα κρύβεται στα μουλωχτά σ’ ένα ξεχασμένο υπόγειο του κτηρίου στο οποίο διαμένουν.
     Στη αρχή τα πράγματα πάνε καλά. Εφοδιάζει το καταφύγιό του με ό,τι θα χρειαστεί στη διάρκεια μιας βδομάδας και αράζει εκεί, όπου ξοδεύει το χρόνο του παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια, βλέποντας τηλεόραση και αναλογιζόμενος τη ζωή του: «Γιατί έπρεπε να είμαι σαν όλους τους άλλους;», «Όταν ήμουνα μόνος ήμουν ευτυχισμένος, με τους άλλους έπρεπε πάντα να προσποιούμαι».
     Τώρα, κλεισμένος καθώς είναι στο υπόγειό του, αποκομμένος από όλους τους ενήλικες, νιώθει λιγότερο ή περισσότερο ευτυχισμένος, ωστόσο η μοίρα είναι αποφασισμένη ν’ αρχίσει να παίζει μαζί του παράξενα παιχνίδια. Έτσι, εντελώς στα ξαφνικά, του στέλνει εκεί την Ολίβια, την ετεροθαλή του αδελφή, που έχει σοβαρό πρόβλημα σε ό,τι αφορά τη χρήση ναρκωτικών. Η τελευταία, από τη μια στιγμή στην άλλη, γκρεμίζει τον παράδεισό του, κι από ένα ελεύθερο παιδί τον μεταμορφώνει στον προσωπικό της υπηρέτη. Κάποιος πρέπει να τη βοηθήσει να ικανοποιήσει τις ανάγκες της, κι αν όχι αυτός, τότε ποιος;
     Ο συγγραφέας παρατηρεί διακριτικά και καταγράφει τη δυναμική που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο ήρωές του, μια δυναμική που ακροβατεί επικίνδυνα στο χείλος ενός αδιόρατου γκρεμού. Φαινομενικά ο ένας δεν αντέχει τον άλλο, αλλά είναι κάτι που τους ενώνει: αν μαθευτούν τα μυστικά τους έχουν και οι δύο πολλά να χάσουν. Έτσι συνάπτουν μια αναγκαία συμμαχία, η οποία θα τους βοηθήσει μ’ ένα υπόγειο σχεδόν τρόπο να συνειδητοποιήσουν κάποια πράγματα, να δουν τους εαυτούς τους όπως ακριβώς είναι. Η πτώση και για τους δυο τους δεν φαίνεται να είναι μακριά, αλλά ούτε και η ανόρθωση. Όπως γράφει η Ολίβια στον πατέρα της: «Πρέπει να μάθω να μη σε μισώ». Έτσι και ο Λορένζο πρέπει να μάθει να μη μισεί τη ζωή με τους άλλους.
     Μια καλογραμμένη νουβέλα, που διαβάζεται σε μία καθισιά και έχει πολλά να πει στον αναγνώστη. Συστήνεται.

Βιβλιο-νέα

Κυκλοφόρησε την περασμένη βδομάδα το νέο μυθιστορήμα του Έλμορ Λέοναρντ, που φέρει τον τίτλο Raylan και το οποίο σύμφωνα με τις πρώτες κριτικές είναι το καλύτερο που έχει εκδώσει ο συγγραφέας στη διάρκεια αυτού του αιώνα. Θα αρχίσω να το διαβάζω εντός της εβδομάδας και θα σας πω τη δική μου άποψη το συντομότερο δυνατόν.

Ένα ακόμη βιβλίο της Στέφενι Μέγερ γίνεται ταινία. Πρόκειται για το The Host το οποίο θα σκηνοθετήσει ο γνωστός μας από το Gattaca Άντριου Νίκολ. Περισσότερα για την ταινία διαβάστε εδώ.

Οι αμερικανοί παραγωγοί του CBS ζήλεψαν απ' ό,τι φαίνεται την επιτυχία που σημειώνει παγκοσμίως ο αναγεννημένος Sherlock του BBC (σύνδεσμοι: εδώ, εδώ και εδώ) γι' αυτό και αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους εκδοχή της σειράς. Οι βρετανοί τους προειδοποιούν με νομικά μέτρα σε περίπτωση που δανειστούν κάποιες από τις ιδέες τους, αλλά αν κρίνουμε από τον τίτλο που επέλεξαν οι πέραν του Ατλαντικού συνάδελφοί τους, μάλλον δεν πρέπει να ανησυχούν. Elementary, αυτός είναι ο προσωρινός τίτλος της σειράς, κάτι που ακούγεται τουλάχιστον ειρωνικό από τη στιγμή που ο Σέρλοκ των βιβλίων δεν είπε ποτέ εκείνο το: "Ουσιώδες, αγαπητέ Ουάτσον". Α, ρε Ντόιλ, τι τους έκανες;

Νέες αφίξεις τίτλων στον υπολογιστή μου: The Thief του γιαπωνέζου Fuminori Nakamura. Ένα βιβλίο που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ιαπωνία πριν τρία χρόνια αποσπώντας το βραβείο Όε. Πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα που καταπιάνεται με τις περιπέτειες ενός τσαντάκια. Βγαίνει στις ΗΠΑ στις 20 Μαρτίου, οπότε αναμένετε την παρουσίασή του μια βδομάδα πριν. Το Baby's in Black του Arne Bellstorf είναι ένα graphic novel που ασχολείται με τη σχέση του πέμπτου Μπιτλ Στιούαρτ Σάτκλιφ με την Άστριντ Κίρσχερ. Κυκλοφορεί στις 8 Μαΐου.

Οι Διορθώσεις του Τζόναθαν Φράνζεν θα γίνουν τηλεοπτική σειρά από το HBO. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ μέχρι πριν μερικά χρόνια ο συγγραφέας αρνείτο πεισματικά να δώσει τη συγκατάθεσή του, αλλά κάτι οι καιροί που αλλάζουν, κάτι οι εγγυήσεις που πήρε από το κανάλι και το γεγονός ότι θα συμμετάσχει στη συγγραφή κάποιων σεναρίων, τον "ανάγκασαν" να πει το μεγάλο ναι. Η σειρά προγραμματίζεται να έχει διάρκεια τέσσερις σεζόν.

Οι μικρές λίστες του βραβείου των αμερικανών κριτικών

Ανακοινώθηκαν σήμερα νωρίς το πρωί (ώρα Ελλάδας) οι μικρές λίστες με τους υποψήφιους για τα βραβεία του Εθνικού Κύκλου Κριτικών Βιβλίου των ΗΠΑ. Στη συνέχεια σας δίνουμε τις υποψηφιότητες στις κατηγορίες Λογοτεχνίας και Δοκιμίου (nonfiction). Αν θέλετε να δείτε τους υπόψηφιους τίτλους και στις υπόλοιπες κατηγορίες επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του Κύκλου.

Λογοτεχνία

Teju Cole - Open City
Jeffrey Eugenides - The Marriage Plot
Alan Hollinghurst - The Stranger’s Child
Edith Pearlman - Binocular Vision
Dana Spiotta - Stone Arabia

Δοκίμιο

Amanda Foreman - A World on Fire: Britain’s Crucial Role in the American Civil War
James Gleick - The Information
Adam Hochschild - To End All Wars: A Story of Loyalty and Rebellion, 1914-1918
Maya Jasanoff - Liberty's Exiles: American Loyalists in the Revolutionary War
John Jeremiah Sullivan - Pulphead: Essays

Βιβλιο-νέα

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια από το θάνατο του Τζέιμς Τζόις, κάτι που πάει να πει ότι τα πνευματικά του δικαιώματα έπαψαν να ισχύουν. Προτού αλέκτωρ λαλήσει ανακοινώθηκε από ελληνικό εκδοτικό οίκο ότι κυκλοφορεί σε νέα έκδοση ο «Οδυσσέας» του. Είναι όντως σε νέα έκδοση, ή απλά πρόκειται για παλαιότερη που στόλιζε τα ράφια κάποιας αποθήκης μέχρι να έρθει η ευλογημένη η στιγμή; Πάντως στον αγγλοσαξονικό κόσμο το μόνο που δεν έκαναν ήταν να ανοίξουν σαμπάνιες για να γιορτάσουν το γεγονός, αφού ο εγγονός του συγγραφέα και διαχειριστής μέχρι τότε του έργου του, έκανε τη ζωή δύσκολη σε όλους όσοι προσπαθούσαν να κάνουν οτιδήποτε που είχε σχέση με τον παππού του.

Μια και μιλάμε για πνευματικά δικαιώματα που λήγουν να πούμε ότι στις 28 Μαρτίου συμπληρώνονται επίσης εβδομήντα χρόνια από το θάνατο της Βιρτζίνια Γουλφ. Όσοι πιστοί, λοιπόν, προσέλθετε.

Συνεχίζοντας με το ίδιο θέμα, όπως μαθαίνουμε οι ξένοι εκδότες γίνονται όσο περνά ο καιρός όλο και πιο διστακτικοί στα πάρε δώσε τους με τους έλληνες. Κι αυτό επειδή οι περισσότεροι από τους τελευταίους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αποδώσουν τα δικαιώματα για τους τίτλους που έχουν αποκτήσει. Όπως πάνε τα πράγματα σύντομα προβλέπω το κλείσιμο κάποιων εκδοτικών οίκων, κάτι που σημαίνει ότι αυτοί που ήδη πάνε καλά θα γίνουν ακόμη μεγαλύτεροι.

Ο διάσημος αμερικανός συγγραφέας Κόρμακ ΜακΚάρθυ παρέδωσε στους ατζέντηδές του, στα 78 του χρόνια το πρώτο κινηματογραφικό σενάριο, που φέρει τον τίτλο The Counselor. Η σχέση του συγγραφέα με τον κινηματογράφο δεν θα μπορούσε να περιγραφεί σαν στενή μέχρι τώρα αφού αν και κάποια βιβλία του -Ο Δρόμος, Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους και Όλα τα Όμορφα Άλογα- μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη, τα σενάρια τα είχαν αναλάβει άλλοι. Διαβάστε περισσότερα εδώ.

Μόλις επανακυκλοφόρησε στις ΗΠΑ «Η Βίβλος του Τζέφερσον». Ο τρίτος αμερικανός πρόεδρος απλά δεν μπορούσε να χωνέψει κάποια από τα εδάφια των Ευαγγελίων και έτσι αποφάσισε να φτιάξει τη δική του εκδοχή. Και το έκανε, κόβοντας και ράβοντας. Το 1803. Διακόσια χρόνια μετά την προεδρία στις ΗΠΑ κατείχε ο συνομιλητής του θεού Τζορτζ Μπους ο νεώτερος. Αυτό πάει να πει πρόοδος.

Τα βιβλία στη μεγάλη οθόνη το 2012

Η σχέση βιβλίου και μεγάλης οθόνης θα συνεχίσει να είναι στενή και φέτος, αλλά ίσως όχι τόσο στενή όσο τα προηγούμενα χρόνια, αφού τόσο οι συγγραφείς όσο και οι σεναριογράφοι στρέφονται όλο και περισσότερο προς τη μικρή οθόνη. Θυμάμαι ότι σε μια συνέντευξή του στις Κεραίες της Εποχής μας ο Κάρλος Ρουΐθ Θαφόν είπε στους εμβρόντητους «ανακριτές» του ότι οι καλύτεροι συγγραφείς της εποχής μας βρίσκονται στο Χόλυγουντ. Αυτοί που συμφωνούν μαζί του είναι πολλοί και το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι να ανατρέξει σε τηλεοπτικές σειρές όπως το The Wire, Justified, Grimm, Treme, The Sopranos και άλλες για να πειστεί για του λόγου το αληθές. Κι ας μην ξεχνάμε τη μεταφορά στη μικρή οθόνη του A Game of Thrones. Ωστόσο με τα πιο πάνω θα ασχοληθώ σε κάποια μελλοντική ανάρτηση. Εδώ θα αρκεστώ σε μια αναφορά στα βιβλία που θα βρουν (ή βρήκαν ήδη) το δρόμο τους προς τη μεγάλη οθόνη στη διάρκεια του 2012. Κάντε κλικ στους τίτλους για να μάθετε περισσότερα πράγματα για τις ταινίες και στα ονόματα των συγγραφέων αν ενδιαφέρεστε να αγοράσετε τα βιβλία τους ή για να τα κατεβάσετε δωρεάν (στα αγγλικά φυσικά) στις περιπτώσεις που τα πνευματικά δικαιώματα έχουν λήξει. Πάμε λοιπόν:

War Horse του Michael Morpurgo, σε σκηνοθεσία του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Πρωταγωνιστούν οι: Jeremy Irvine, Emily Watson και David Thewlis. Στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε λίγο πριν το τέλος του 2011.

Coriolanus του William Shakespeare, σε σκηνοθεσία του Ralph Fiennes. Πρωταγωνιστούν οι: Ralph Fiennes, Gerald Butler και Vanessa Redgrave. Βγαίνει σήμερα στους κινηματογράφους σε ΗΠΑ, Βρετανία και αλλού.

Extremely Loud and Incredibly Close του Jonathan Safran Foer, σε σκηνοθεσία Stephen Daltry. Πρωταγωνιστούν οι: Thomas Horn, Tom Hanks και Sandra Bullock. Βγαίνει σήμερα στους κινηματογράφους στις ΗΠΑ.

The Woman in Black της Susan Hill, σε σκηνοθεσία James Watkins. Πρωταγωνιστούν οι: Daniel Radcliffe (Harry Potter), Jane McTeer και Ciaran Hinds. Κυκλοφορεί στις 3 του Φλεβάρη.

Bel Ami του Guy de Maupassant, σε σκηνοθεσία των Declan Donnellan και Nick Ormerod. Πρωταγωνιστούν οι: Uma Thurman, Christina Ricci και Robert Pattinson. Στους κινηματογράφους στις 2 Μαρτίου.

The Hunger Games της Suzanne Collins, σε σκηνοθεσία του Garry Ross. Πρωταγωνιστούν οι: Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson και Liam Hemsworth. Αρχίζει να προβάλλεται από τις 23 Μαρτίου.

Anna Karenina του Leo Tolstoy, σε σκηνοθεσία του Joe Wright. Πρωταγωνιστούν οι: Keira Knightley, Emily Watson και Jude Law. Κυκλοφορεί τον Αύγουστο.

On the Road του Jack Kerouac, σε σκηνοθεσία του Walter Salles. Πρωταγωνιστούν οι: Garret Hedlund, Sam Riley και Kristen Steward. Στις οθόνες το Νοέμβριο.

Life of Pi του Yann Martel, σε σκηνοθεσία του Ανγκ Λι. Πρωταγωνιστούν οι: Suraj Sharma, Irrfan Khan και Tobey Maguire. Κυκλοφορεί το Δεκέμβριο.

The Great Gatsby του F. Scott Fitzgerald, σε σκηνοθεσία του Μπαζ Λούρμαν. Πρωταγωνιστούν οι: Leonardo DiCaprio και Carey Mulligan. Καταφθάνει στη μεγάλη οθόνη τα Χριστούγεννα.

The Hobbit του J.R.R. Tolkien, σε σκηνοθεσία του Πίτερ Τζάκσον. Πρωταγωνιστούν οι: Martin Freeman, Ian McKellen, Orlando Bloom, Elijah Wood, Cate Blanchett και άλλα χόμπιτ και ξωτικά που πήραν ελεύθερη μεταγραφή από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Στους κινηματογράφους στις 14 Δεκεμβρίου.

Λογικά αυτές δεν θα είναι οι μοναδικές μεταφορές βιβλίων στη μεγάλη οθόνη φέτος, αλλά προς το παρόν μοναχά γι’ αυτές γνωρίζω. Για ό,τι άλλο προκύψει θα σας ενημερώσω.

Stephen King – The Colorado Kid

Αγορά από το Book Depository

Τούτο το βιβλίο το διάβασα βασικά από περιέργεια, αφού σ’ αυτό βασίζεται η επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά Haven. Το μόνο που η σχέση της με το βιβλίο είναι τόσο… χαλαρή, που αν δεν γνώριζα γι’ αυτήν ίσως και να μην το καταλάβαινα ποτέ. Αυτό που έκαναν η παραγωγοί ήταν να πάρουν μία από τις πολλές μυστηριώδεις υποθέσεις που απασχολούν το βιβλίο και να κτίσουν πάνω σ’ αυτή, ρίχνοντας το βάρος της αφήγησης σε μάλλον δευτερεύοντες χαρακτήρες.
     Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 1980 ένα ζευγάρι νεαρών ανακαλύπτει στις όχθες ενός νησιού στο Μέιν, το πτώμα ενός άντρα, το οποίο οι αρχές βαφτίζουν The Colorado Kid. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι, ούτε και πώς βρέθηκε εκεί, ενώ αρχικά και ο θάνατός του ο ίδιος αποτελεί μυστήριο.
     Την ιστορία του Κιντ, αλλά και κάποιες άλλες εξίσου παράξενες ή τρομακτικές ιστορίες αφηγούνται στη μαθητευόμενη δημοσιογράφο Στέφανι ΜακΚαν, οι παλαίμαχοι δημοσιογράφοι της ντόπιας εφημερίδας, Βινς Τιγκ και Ντέιβ Μπόουι, ενενήντα και εξηνταπέντε χρόνων αντίστοιχα. Σύμφωνα λοιπόν με τους δυο τους στην περιοχή συνέβαιναν σχεδόν από πάντα παράξενα περιστατικά, τα οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν πια αποκτήσει μυθικές διαστάσεις: Κάποτε μια ομάδα ανθρώπων έπεσε θύμα μαζικής δηλητηρίασης από κατάποση τσαγιού, περιπέτεια από την οποία δύο μόνο άτομα βγήκαν ζωντανοί, ο ένας χωρίς κανένα απολύτως σύμπτωμα, ύστερα ένα παρατημένο καράβι προσάραξε στις ακτές, στις οποίες σύμφωνα με το θρύλο το οδήγησαν κάποια φαντάσματα, και μετά έγινε το ανήκουστο, ένα Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενο Αντικείμενο (βλέπε Ούφο), εμφανίστηκε κάποια βραδιά στον ουρανό της πόλης.
     Η Στέφανι ακούει με περισσή προσοχή της αφηγήσεις των δύο ηλικιωμένων συναδέλφων και μεντόρων της και προσπαθεί να βρει μέσα της τις απαντήσεις στα μυστήρια που της προσφέρουν απλόχερα στο πιάτο. Οι δυο τους μοιάζουν να θέλουν να δοκιμάσουν τις αναλυτικές της ικανότητες αλλά και να προκαλέσουν τη λογική της, να της ανοίξουν τα μάτια σε πιθανότητες που ποτέ πριν δεν γνώριζε ότι υπήρχαν.
     Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο κάποιος νιώθει ότι, δεν μπορεί, κάποια εξήγηση θα υπάρχει γύρω από όλα αυτά που συμβαίνουν, ωστόσο ο μύθος εξακολουθεί να τον προκαλεί, το μυστήριο να τον προσελκύει. Κάποιες απαντήσεις ή λύσεις στο τέλος θα δοθούν, κάποια ερωτήματα ή γρίφοι όμως θα παραμείνουν ως έχουν. Στο τέλος της ημέρας όμως εκείνο που μετρά είναι η ιστορία. Κι αυτή είναι μια ιστορία καλογραμμένη, όπου ο συγγραφέας δεν θέλει να παίξει το χαρτί του τρόμου, αλλά απλά να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη. Εξάλλου, όπως διαβάζουμε κάπου: «Βασικά αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι άνθρωποι πλάθουν μια ιστορία και επιμένουν σ’ αυτή».
     Αν κάποιοι από εσάς έχουν δει τη σειρά θ’ αναγνωρίσουν λίγα μονάχα σημεία αναφοράς: τους Ντέιβ και Βινς, το τοπίο, το Κολοράντο Κιντ -στη θηλυκή του μορφή- και κάποια από τις ιστορίες. Ωστόσο θα θέλαμε να δώσουμε τα εύσημα στους δημιουργούς, αφού παίρνοντας μοναχά κάποιες ιδέες από ένα μικρό σε έκταση βιβλίο κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ολόκληρο κόσμο, μ’ ένα πάνθεον χαρακτήρων και περισσό μυστήριο.

Παρουσιάσεις βιβλίων του ίδιου συγγραφέα

Mile 81
The Dark Tower: The Gunslinger

Βιβλιο-νέα

Αυτοβιογραφικό βιβλίο ετοιμάζει ο τραγουδιστής Έλτον Τζον. Ο τόμος, που θα κυκλοφορήσει τον Ιούλιο, θα φέρει τον τίτλο Love Is the Cure, και θα καταπιάνεται σε μεγάλο βαθμό με τη μάστιγα του Έιτζ. Από το βιβλίο φυσικά δεν θα λείπουν και οι αναφορές στον στενό φίλο του Τζον και φωνή του συγκροτήματος των Queen, Φρέντι Μέρκιουρι.

Από τον κινηματογράφο στην παιδική λογοτεχνία θα μεταπηδήσει, προσωρινά τουλάχιστον, ο Κρις Κολόμπους, σκηνοθέτης και παραγωγός πολλών επιτυχημένων ταινιών, μεταξύ των οποίων και κάποιων του Χάρι Πότερ. Το πρώτο του βιβλίο αναμένεται να κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2013 και θα απευθύνεται στους νεαρούς φίλους των ιστοριών φαντασίας. House of Secrets είναι ο τίτλος του και θα συνυπογράφεται από τον Ned Vizzini.

Την κότα με τα χρυσά αυγά φαίνεται πως ανακάλυψαν οι παραγωγοί στη σειρά των βιβλίων Twilight της Στέφανι Μέγερ και δεν θέλουν να την παρατήσουν και τόσο εύκολα. Έτσι, όπως διέρρευσε πρόσφατα, προσπαθούν να βρουν κάποιο τρόπο να  δώσουν μια συνέχεια στις περιπέτειες της Μπέλα και Σία -παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν άλλα βιβλία στα οποία να στηριχτούν- κι αυτό μάλλον θα το κάνουν με τη δημιουργία μιας νέας τηλεοπτικής σειράς, λες και δεν υπάρχουν ήδη αρκετοί βρικόλακες στη μικρή οθόνη.

Μια και μιλάμε για βρικόλακες και τη μικρή οθόνη, είναι ευκαιρία να πούμε ότι ο τελευταίος κύκλος της σειράς True Blood μάλλον μας απογοήτευσε. Απ’ ό,τι φαίνεται ακόμη και οι άξιοι σεναριογράφοι του HBO δεν μπόρεσαν να σώσουν την ιστορία από την πτώση σε ποιότητα των βιβλίων της Charlaine Harris, στα οποία αυτή στηρίχτηκε.

Η τελευταία είδηση αφορά και πάλι τη σχέση βιβλίου και οθόνης, το μόνο που αυτή τη φορά μιλάμε για τη μεγάλη έκδοσή της. Οι φίλοι του Τόλκιν έχουν αρχίσει να ανησυχούν για το πόσο πιστή θα είναι στο βιβλίο τελικά η μεταφορά του Χόμπιτ στον κινηματογράφο από τον Πίτερ Τζάκσον. Οι ειδήσεις που διαρρέουν κρίνονται το λιγότερο… ενοχλητικές, καθώς ο συμπαθής σκηνοθέτης, που έκανε τόσο εξαιρετική δουλειά στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τώρα μοιάζει να έχει χάσει το μέτρο, αφού όσο προχωρά η παραγωγή τόσο αλλάζει την ιστορία. Δεν έχει μοναχά μεταφέρει με το έτσι θέλω κάποιους από τους ήρωες του Άρχοντα στο Χόμπιτ, αλλά τους βάζει κιόλας να συμμετέχουν και σε μια μάχη που δεν συνέβηκε ποτέ στο βιβλίο. Φυσικά όλοι κρίνονται στο τέλος, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι purists, δεν θα του συγχωρέσουν αυτές τις ατασθαλίες.

Patricia Cornwell – Red Mist

Αγορά από το Book Depository

Απ’ ό,τι φαίνεται η καλή ιατροδικαστής Κέι Σκαρπέτα οδεύει αργά, αλλά σταθερά προς τη συνταξιοδότηση. Όχι πως αυτό το βιβλίο είναι και τόσο κακό, αλλά να: η ηρωίδα του μοιάζει κουρασμένη, ξεπερασμένη θα λέγαμε, ανίκανη ν’ αλλάξει και να αναγεννηθεί. Το να βλέπει κανείς ένα χαρακτήρα να κάνει ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα, ή και λίγο διαφορετικά, αργά ή γρήγορα καταντά κουραστικό. Όσα εμπόδια κι αναποδιές κι αν ρίξει κανείς στο δρόμο του, τίποτα δεν θα μπορέσει να τοn σταματήσει από το να είναι ο εαυτός τους. Εαυτός που καταντά μοναχικός, μονόχνοτος, που βλέπει παντού φαντάσματα και απλά δεν μπορεί να αποδεχτεί το γεγονός ότι κάποτε οι άνθρωποι αλλάζουν και ότι η τετράγωνη λογική δεν έχει τη δύναμη, ή αν θέλετε την ικανότητα να ορίζει τα πάντα.
     Σ’ αυτό το βιβλίο ακολουθούμε την Σκαρπέτα σε μια από τις γνωστές της σταυροφορίες. Όχι, δεν προσπαθεί να σώσει τον κόσμο, αλλά απλά να μάθει τι ακριβώς έγινε σε ό,τι αφορά τη δολοφονία του στενού της συνεργάτη Τζακ Φίλντινγκ. Ο τελευταίος σκοτώθηκε έξη μήνες πριν, στη διάρκεια ενός επεισοδίου που λίγο έλειψε να στερήσει και τη δική της ζωή, και τώρα αυτή είναι αποφασισμένη να μάθει το γιατί. Το μόνο που δεν είναι και στα καλύτερά της. Το γεγονός της προκάλεσε ψυχολογικά τραύματα τα οποία αρνείται να αναγνωρίσει, οι σχέσεις της με τους στενούς φίλους και συνεργάτες της, ακόμη και με την αγαπημένη ανιψιά της έχουν μπει στον πάγο και νιώθει πιο μόνη παρά ποτέ. Διαθέτει ωστόσο ακόμη το ίδιο πείσμα που πάντα τη διέκρινε. Και αυτό ακριβώς το πείσμα, ευλογία ή κατάρα, δεν μπορεί στα σίγουρα να πει κανείς, είναι που θα την οδηγήσει στις γυναικείες φυλακές της Τζόρτζια, όπου θα συναντήσει μία γυναίκα που όπως όλα δείχνουν έχει πληροφορίες όχι μόνο για το θάνατο του Φίλντινγκ, αλλά και για μια σειρά από κάποιες άλλες εν ψυχρώ δολοφονίες.
     Τα πράγματα ωστόσο δεν θα αποδειχτούν τόσο εύκολα κι απλά. Η φυλακή-πρότυπο, στην οποία καταφθάνει, ίσως να μοιάζει με το τέλειο σωφρονιστικό ίδρυμα, όπου ισχύουν ανθρωπιστικοί κανόνες, όμως κάτι της λέει ότι η πραγματικότητα διαφέρει πολύ από τη βιτρίνα. Η διευθύντρια της φυλακής δεν της γεμίζει το μάτι, και νιώθει τρομαγμένες σιωπές να γεμίζουν τους χώρους και φοβερά μυστικά να καθηλώνουν τις καρδιές των κρατουμένων. Ο καμβάς μπορεί να μοιάζει λευκός, αλλά σύντομα κάποιοι λεκέδες θ’ αρχίσουν να κάνουν την εμφάνισή τους στην επιφάνεια. Κι όταν αυτοί οι λεκέδες πάρουν το χρώμα του αίματος, τότε όλα θ’ αρχίσουν ν’ αλλάζουν. Η Κέι πιστεύει ότι μπορεί να τα βάλει με όλους και με όλα μόνη, αλλά τα γεγονότα σύντομα θα τη διαψεύσουν. Σύντομα θ’ ανακαλύψει ότι έχει νέους φίλους και θα ξαναανακαλύψει κάποιους παλιούς, ωστόσο δεν θα την εγκαταλείψει στιγμή η αίσθηση της απώλειας, θα νιώθει όλο και πιο έντονα ότι κάτι έχει πια φτάσει οριστικά στο τέλος του.
     Θα λέγαμε ότι αν η συγγραφέας δεν κάνει μια σοβαρή προσπάθεια να ρίξει νέο φως στο χαρακτήρα της ηρωίδας της, να τον ανανεώσει, ο θάνατος θα βρει έναν από τους πλέον αγαπημένους χαρακτήρες της αστυνομικής λογοτεχνίας. Κι αυτό θα είναι κρίμα. Ίσως θα ήταν καλό να ρίξει μια ματιά στη δουλειά του Μάικλ Κόνελι για να μάθει πώς μπορεί κάποιος να κρατήσει ένα χαρακτήρα, όπως τον Χάρι Μπος, ζωντανό και ενδιαφέροντα, παρά τα όποια ολισθήματα (βλέπε το Overlook).

Roberto Bolaño – Amulet

Αγορά από το Book Depository

Το «Φυλακτό» περιγράφεται σαν μια ημι-παραισθησιακή νουβέλα, η οποία λίγο ή πολύ ασχολείται με τη μελαγχολία της Λατινικής Αμερικής – όχι σαν γεωγραφικού χώρου, αλλά ως ενός τεράστιου μέρους, του οποίου οι κάτοικοι υπέφεραν πολλά στο πέρασμα του χρόνου.
     «Αυτή θα είναι μια ιστορία τρόμου», μας λέει στην αρχή του βιβλίου η Οξίλιο Λακουτούρ, μια ποιήτρια με καταγωγή από την Ουρουγουάη, που θεωρείται ωστόσο η μητέρα της μεξικανικής ποίησης. Αυτό που ακολουθεί ωστόσο δεν είναι μια ιστορία τρόμου, αλλά μια ιστορία για τα μεγάλα πάθη, τα μεγάλα λόγια, τις απογοητεύσεις και τα αναπόφευκτα λάθη.
     Ο Μπολάνιο, μέσω της Οξίλιο, επιστρέφει σε γνώριμα συγγραφικά μονοπάτια: μας ταξιδεύει και πάλι στους δρόμους της ποίησης, μας συστήνει ξανά σε φανταστικά ή μη πρόσωπα που γνωρίσαμε στα άλλα βιβλία του, μας μιλά για τον πολιτισμό και για τους εκπροσώπους του, που άλλοτε λειτουργούν θετικά γι’ αυτόν και άλλοτε όχι. Και μας μιλά για την ιστορία. Ή μάλλον για ένα μεμονωμένο γεγονός στην ιστορία. Την εισβολή των τανκς στο Πανεπιστήμιο της πόλης του Μεξικού στις 18 Σεπτεμβρίου του 1968 – τη μέρα που όλα άλλαξαν και όλα παρέμειναν τα ίδια. Τη μέρα που η Οξίλιο, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, βρέθηκε στο επίκεντρο ενός κυκεώνα, που λίγο την άγγιξε, αλλά τη μετέτρεψε σε θρύλο.
     Η Οξίλιο είναι μία από εκείνες τις ηρωίδες της λογοτεχνίας που παραμένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη του αναγνώστη. Είναι μια γυναίκα σύμβολο, ένας φορέας αλλαγής. Κάποια που δεν θα γίνει ίσως ποτέ ευτυχισμένη, αλλά και η οποία ίσως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη μελαγχολία της. Η λύπη της είναι μάλλον η δύναμή της: «Βάφτισα το δεξί μου πόδι θέληση και το αριστερό αναγκαιότητα», λέει. Και μ’ αυτά τα πόδια πορεύτηκε σ’ ένα κόσμο εύθραυστο, όπου όλα άλλαζαν μέρα με τη μέρα και όλα παρέμεναν τα ίδια. Ο πολιτισμός ήταν το πεδίο δράσης της, η πολιτική το υπόγειο πεδίο των μαχών της. Ήταν μια ιδεαλίστρια που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, τουλάχιστον τον κόσμο γύρω της, η οποία ωστόσο δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις: «Οξίλιο Λακατούρ, πολίτη της Ουρουγουάης, Λατινοαμερικανή, ποιήτρια και ταξιδιώτισσα, αντιστάσου», διέταξε τον εαυτό της. Και αντιστάθηκε: γράφοντας ποίηση, στηρίζοντας τους νέους ποιητές, σεβόμενη τους παλιούς, ξεσκονίζοντας τα ράφια της λογοτεχνίας, αναγνωρίζοντας ότι: «Ο πολιτισμός πολλές φορές είναι, ή περιλαμβάνει, κάποιου είδους τρέλα». Ωστόσο: «Ένα μοναχά πράγμα με εμπόδισε από το να τρελαθώ: το ότι ποτέ δεν έχασα την αίσθηση του χιούμορ». Κι αν το χιούμορ την έσωσε από την τρέλα, η συγγραφή ήταν αυτή που την κράτησε ζωντανή: «Επειδή έγραφα, άντεξα». Άντεξε για να δει και να ζήσει πολλά και για να φτάσει στα δικά της συμπεράσματα για τη φάρσα του καθημερινού βίου: «Η κάθε μέρα είναι σαν μια παγωμένη διαφάνεια που διαρκεί μοναχά λίγα δευτερόλεπτα». Διόλου παράξενο λοιπόν που ξανά και ξανά η ζωή την οδηγούσε «σε άλλες ιστορίες». Ιστορίες συνηθισμένων ανθρώπων, ιστορίες μεγάλων δημιουργών: «Ω, πόσο αγαπώ την ελληνική λογοτεχνία, από τη Σαπφώ μέχρι και τον Γιώργο Σεφέρη». Ωστόσο η Οξίλιο αγαπούσε και την αγάπη, γι’ αυτό και έλεγε: «Τίποτα καλό δεν προκύπτει ποτέ από την αγάπη – αυτό που προκύπτει είναι πάντα κάτι καλύτερο».
     Η ιστορία της Οξίλιο είναι πολλές ιστορίες μαζί: ιστορίες για τον έρωτα και για το θάνατο, για την ποίηση, για την επανάσταση και για την πολιτική, για τις μεγάλες φάρσες της περιπέτειας του ανθρώπου. Ένα ακόμη αξιόλογο λιθαράκι στο όλο και μεγαλύτερο λογοτεχνικό κανόνα ενός πραγματικά σπουδαίου συγγραφέα.

Βιβλιο-νέα

Σαράντα χρόνια και βάλε μετά το θάνατο του Τζιμ Μόρισον και σαράντα παρά κάτι χρόνια από τη διάλυση του συγκροτήματος των Ντορς ο θρύλος τους παραμένει ζωντανός. Γι' αυτό και κάποιοι συγγραφείς επανέρχονται κάθε τόσο σ' αυτούς προσπαθώντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να εξηγήσουν το φαινόμενο που υπήρξαν. Ο τελευταίος που το έκανε αυτό είναι ο Greil Marcus που προσέγγισε τους The Doors από μια διαφορετική σκοπιά: αυτή των στίχων και της μουσικής τους. Σαν να μας λέει ότι η τέχνη υποδύεται τη ζωή ή και αντίστροφα.

Ο Michael Connelly, ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας, θα γιορτάσει τα είκοσί του χρόνια στο συγγραφικό κουρμπέτι με την κυκλοφορία του 25ου του βιβλίου, στο οποίο θα πρωταγωνιστεί ο γνωστός ντετέκτιβ Χάρι Μπος. Όπως δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη, φέρει τον τίτλο The Black Box και αναμένεται να βγει στα ράφια προς το τέλος του χρόνου. Το 2011 ήταν μια καλή χρονιά για τους φίλους του συγγραφέα αφού στη διάρκειά της μας πρόσφερε ούτε λίγο ούτε πολύ τέσσερα βιβλία, αλλά κι επειδή είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την κινηματογραφική μεταφορά του The Lincoln Lawyer. Για να διαβάσετε όλες τις παρουσιάσεις των βιβλίων του που έχω γράψει ακολουθείστε αυτό το σύνδεσμο. Στο τέλος εκείνης της ανάρτησης θα βρείτε ό,τι αναζητείτε...

Ο Guillem Balague, δημοσιογράφος του βρετανικού Skysports, που ειδικεύεται στο ισπανικό ποδόσφαιρο ετοιμάζει τη βιογραφία του καταλανού προπονητή της Μπαρτσελόνα Πεπ Γκουαρδιόλα.

Χάρη στις προσπάθειες ενός τηλεοπτικού διχτύου των ΗΠΑ, του TNT, οι σχέσεις βιβλίου και μικρής οθόνης γίνονται ακόμη στενότερες. Πρόσφατα το κανάλι άρχισε να παράγει τηλεταινίες εμπνευσμένες από βιβλία γνωστών συγγραφέων αστυνομικής λογοτεχνίας. Ανάμεσά τους ήταν και μία βασισμένη στο μυθιστόρημα Certain Prey του Τζον Σαντφορντ, στην οποία πρωταγωνιστής ήταν ο Μαρκ Χάρμον, ο γνωστός Γκιμπς από τη σειρά NCIS. Δεν θα λέγαμε ότι το αποτέλεσμα άγγιξε την τελειότητα, αλλά για μια τηλεοπτική παραγωγή μικρού προϋπολογισμού, δεν τα πήγε καθόλου άσχημα.

Η βιοτεχνία του Τζέιμς Πάτερσον, που παράγει το ένα μετά το άλλο τα μπεστ-σέλερ καλά κρατεί. Το νέο του βιβλίο, σε συνεργασία με την Maxine Paetro, φέρει τον τίτλο PRIVATE: #1 Suspect και σκαρφάλωσε μεμιάς στην κορυφή της λίστας των New York Times. Το ακολουθούν το The Girl with the Dragon Tattoo του Στιγκ Λάρσον, το The Help της Kathryn Stockett, το The Girl Who Played with Fire του Λάρσον και πάλι, και το 11/22/63 του Στίβεν Κινγκ. Για να δείτε τον πλήρη κατάλογο κάντε κλικ εδώ...

Οι μικρές λίστες του Ασιατικού και του Αραβικού Μπούκερ

Ανακοινώθηκαν οι μικρές λίστες με τα υποψήφια βιβλία για το Ασιατικό Μπούκερ και για το Διεθνές Βραβείο Αραβικής Λογοτεχνίας, που έχει αρχίσει να γίνεται γνωστό σαν το Αραβικό Μπούκερ. Η μεγάλη έκπληξη, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ ήταν η μη περίληψη του 1Q84 του Χαρούκι Μουρακάμι (παρουσίαση εδώ) στη λίστα με τα υποψήφια βιβλία. Ωστόσο αυτό προσωπικά δεν με εξέπληξε καθόλου αφού ο καλός γιαπωνέζος συγγραφέας στο συγκεκριμένο βιβλίο το παράκανε με τη φλυαρία του. Χωρίς άλλα σχόλια σας παραδίδω τις λίστες μαζί με κάποιους συνδέσμους που παραπέμπουν είτε σε σχετικές παρουσιάσεις, είτε σε ρεπορτάζ σχετικά με τα βραβεία, είτε σε σελίδες από όπου μπορείτε να προμηθευτείτε τα βιβλία.

The Man Asian Literary Prize

Jamil Ahmad - The Wandering Falcon. Παρουσίαση εδώ
Jahnavi Barua - Rebirth
Rahul Bhattacharya - The Sly Company of People Who Care
Amitav Ghosh - River of Smoke
Kyung-Sook Shin - Please Look After Mom
Yan Lianke - Dream of Ding Village
Banana Yoshimoto - The Lake. Παρουσίαση εδώ

Για περισσότερα επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του The Man Asian Literary Prize και το The Millions.

International Prize for Arabic Fiction

Στα αξιοπρόσεκτα της λίστας που ακολουθεί είναι η απουσία βιβλίων από γυναίκες συγγραφείς.


Jabbour Douaihy - The Vagrant
Ezzedine Choukri Fishere - Embrace on Brooklyn Bridge
Rabee Jaber - The Druze of Belgrade
Nasser Iraq - The Unemployed
Bashir Mufti - Toy of Fire
Habib Selmi - The Women of al-Basatin 


Για να μάθετε περισσότερα γι' αυτά τα βιβλία διαβάστε τον Γκάρντιαν εδώ και εδώ και επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του βραβείου.

Βιβλιο-σινε-νέα

Σ' αυτή, τη δεύτερη έκδοση, των βιβλιο-νέων θα κάνουμε αναφορά σε κάποιες ειδήσεις που αφορούν τη μεταφορά βιβλίων στον κινηματογράφο, τη Λαρσομανία στις ΗΠΑ και άλλα.

Ας κάνουμε λοιπόν αρχή με τον κ. Στιγκ Λάρσον, ο οποίος αν ζούσε, θα έβλεπε αυτές τις ημέρες τις πωλήσεις των βιβλίων του να εκτοξεύονται στις ΗΠΑ, κυρίως λόγω της κυκλοφορίας της αμερικανικής εκδοχής της ταινίας The Girl with the Dragon Tattoo. Όπως θα δει κανείς επισκεπτόμενος τη λίστα με τα μπεστ-σέλερ των New York Times και τα τρία βιβλία του συγγραφέα σημειώνουν ιδιαίτερη επιτυχία, ενώ οι εισπράξεις της ταινίας έχουν φτάσει σχεδόν τα 77 εκατομμύρια δολάρια στο Box Office. Διαβάστε την παρουσίαση του βιβλίου εδώ.

Συνεχίζοντας να αναφέρουμε ότι ο "Χιονάνθρωπος" του Τζο Νέσμπο κίνησε επίσης το ενδιαφέρον των παραγωγών του Χόλιγουντ. Σύμφωνα μάλιστα με επιβεβαιώμενες πληροφορίες ο πρώτος υποψήφιος για να αναλάβει τη σκηνοθεσία της ταινίας είναι ο πολύς Μάρτιν Σκορτσέζε.

Το βιβλίο της Μάργκαρετ Άτγουντ Alias Grace το οποίο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη η πολυτάλαντη Sarah Polley.

Η εταιρεία του Ρίντλεϊ Σκοτ αγόρασε τα δικαιώματα για τη μεταφορά στον κινηματογράφο του νεανικού δυστοπικού μυθιστορήματος της Μόιρα Γιανγκ Blood Red Road που λίγες μόνο μέρες πριν τιμήθηκε με το βραβείο Κόστα.

Ο ηθοποιός Τζέιμς Φράνκο υπέγραψε συμβόλαιο με την Άμαζον για την κυκλοφορία του πρώτου του, ελαφρά αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος, με τίτλο Actors Anonymous. Αυτό θα είναι το δεύτερο βιβλίο του Φράνκο, ο οποίος το 2010 είχε βγάλει τη συλλογή διηγημάτων Palo Alto.

Βιβλιο-νέα

Τους τελευταίους μήνες, λόγω καταστάσεων (βλέπε: μόνιμη διαμονή... αλλού) το μπλογκ ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη ξένη λογοτεχνία. Το γεγονός αυτό όμως, παραδόξως, αντί να του βγει σε κακό, μάλλον το βοήθησε να βρει νέους αναγνώστες αφού μέσα σε ένα χρόνο οι επισκέψεις τριπλασιάστηκαν. Ωστόσο η ελληνική λογοτεχνία παραμένει στην καρδιά αυτού του αναγνώστη, έτσι θα παρακαλούσα όποιο συγγραφέα θα ήθελε να παρουσιάσω το βιβλίο του να μου το στείλει σε ηλεκτρονική μορφή στο lakisf@gmail.com Συνεχίζοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι τις επόμενες βδομάδες θα αλλάξουν πολλά σ' αυτό το χώρο. Η αρχή γίνεται σήμερα μ' αυτή την πρώτη έκδοση των βιβλιο-νέων, που ασχολείται αποκλειστικά με τις νέες αφίξεις τίτλων στα χέρια μου, αλλά στο πέρασμα του χρόνου θα ετοιμάσω επίσης κάποια αφιερώματα σε συγγραφείς, θα γράψω μερικά λίγο-πολύ εξειδικευμένα άρθρα, ενώ θα ρίξω και αρκετές ματιές στη σχέση βιβλίου και (μικρής και μεγάλης) οθόνης. Πιο κάτω κάνω μία αναφορά σε πέντε βιβλία που θα κυκλοφορήσουν τους επόμενους μήνες, κάτι που δεν σημαίνει ότι θα τα παρουσιάσω κιόλας. Όλα εξαρτώνται από τον ελεύθερο χρόνο και τα κέφια. Πάμε λοιπόν:

Lars Iyer - Dogma. Ο συγγραφέας γνώρισε πρόσφατα επιτυχία με το μυθιστόρημα Spurious που πήρε διθυραμβικές κριτικές. Οι πρωταγωνιστές λοιπόν εκείνου του βιβλίου συνεχίζουν και εδώ τους καυγάδες τους, διασχίζοντας όμως αυτή τη φορά τη ερημική γη του αμερικανικού νότου. Κυκλοφορεί στις 21 Φεβρουαρίου. Διαβάστε περισσότερα στην ιστοσελίδα του εκδότη.

Cheikh Hamidou Kane - Ambiguous Adventure. Με τη σύγκρουση των αφρικανικών ισλαμικών αξιών και του δυτικού πολιτισμού ασχολείται το μυθιστόρημα αυτό του σενεγαλέζου συγγραφέα, το οποίο εγκωμιάστηκε επαρκώς από τον "πατέρα" της αφρικανικής λογοτεχνίας, Τσίνουα Ατσέμπε. Κυκλοφορεί στις 3 Μαρτίου. Περισσότερα εδώ.

Ameen Rihani - The Book of Khalid. Φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε αυτό το βιβλίο, εξ ου και η επανέκδοση. Το μυθιστόρημα καταπιάνεται με τις αραβο-αμερικανικές σχέσεις, τις θρησκευτικές συγκρούσεις και την εμπειρία της μετανάστευσης στην Αμερική. Η εικονογράφηση είναι του Χαλίλ Γκιμπράν, ο οποίος, τουλάχιστον σύμφωνα με τον εκδότη, εμπνεύστηκε απ' αυτό τη συγγραφή του διάσημου Προφήτη. Κυκλοφορεί στις 27 Μαρτίου. Η συνέχεια εδώ.

Jürgen Fauth - Kino. Το Κίνο είναι η τραγική ιστορία ενός δημιουργού ταινιών βωβού κινηματογράφου στη ναζιστική Γερμανία και των προσπαθειών της εγγονής του για να "καθαρίσει" το όνομά του, αφαιρώντας από αυτό το στίγμα του "συνεργού". Κυκλοφορεί στις 17 Απριλίου. Ολόκληρη η περίληψη εδώ.

Mike Lawson - House Blood. Ο Μάικ Λόσον είναι ένας συγγραφέας ο οποίος αρέσκεται να χρησιμοποιεί, δικαιολογημένα, στους τίτλους των μυθιστορημάτων του, τη λέξη House. Λέω δικαιολογημένα, αφού ο βασικός του πρωταγωνιστής Joe DeMarco, κινείται ακριβώς σ' αυτό το χώρο. Όχι σε ένα σπίτι, αλλά στους διάδρομους της εξουσίας, στους "οίκους" των βουλευτών στις ΗΠΑ. Πρόκειται ουσιαστικά για τον άνθρωπο για όλες τις δουλειές. Ο παρόν τόμος ασχολείται με τα παιχνίδια εξουσίας, τις φαρμακευτικές εταιρίες, αλλά και τα προσωπικά προβλήματα του ήρωα. Για να πάρετε μια καλύτερη ιδέα ρίξτε μια ματιά εδώ. Κυκλοφορεί στις 3 Ιουλίου.