Αγορά από το Book Depository
Αν σας αρέσουν τα ταξίδια στους αρχαίους μύθους, στα μονοπάτια της φαντασίας, θα απολαύσετε πολύ αυτό το βιβλίο.
Η Μπαϊάτ, μια από τις μεγαλύτερες δεξιοτέχνες της γλώσσας, αναλαμβάνει να αναπλάσει για μας τους σκανδιναβικούς μύθους και να τους αντιπαραθέσει με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Εκείνο που την ενδιαφέρει δεν είναι να πει μια ιστορία, αυτή έχει ειπωθεί ξανά και ξανά, αυτό που τη νοιάζει περισσότερο είναι να δει κατά πόσο τα μαθήματα από το παρελθόν μας έχουν γίνει βίωμα, κατά πόσο μάθαμε από τα λάθη μας. Όπως υποστηρίζει εξάλλου: «(Οι θεοί) ήταν κατά βάθος άνθρωποι, αφού ήταν περιορισμένοι και ηλίθιοι».
Η ανά χείρας ιστορία μας πάει μπρος πίσω στο χρόνο, μας μιλά για τους πολέμους των θεών και των θνητών. Ένα λεπτό κορίτσι, κρύβεται σ’ ένα καταφύγιο και προσπαθεί να επιβιώσει στη διάρκεια ενός πολέμου. Στην αρχή νιώθει πλήξη -«Το λεπτό παιδί, παρά τον πόλεμο που μαινόταν, εκείνο που φοβόταν περισσότερο ήταν την αιώνια πλήξη», διαβάζουμε- μέχρι που πέφτει στα χέρια της ένα βιβλίο, Ο Άσγκαρντ και οι Θεοί, με το οποίο παθιάζεται. Αυτό μιλάει για τους αρχαίους μύθους των σκανδιναβών, για θεούς γεμάτους πάθη και με τάση στα λάθη, για θεούς πού και πού καλόψυχους, αλλά πιο συχνά εκδικητικούς. Θεούς που θυμίζουν αυτούς της Παλαιάς Διαθήκης.
Το λεπτό κορίτσι παίρνει θάρρος απ’ αυτές τις ιστορίες, γεννούν μέσα της ερωτήματα, την κάνουν να αναλογιστεί τα λίγα που έζησε και τη βοηθούν να αντιληφθεί καλύτερα τη σύγχρονη πραγματικότητα. Όλα καταρρέουν, όλα μέρα με τη μέρα οδεύουν προς την καταστροφή, μοιάζει να σκέφτεται, και κανείς δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει κάτι για να το εμποδίσει αυτό. Ακόμη και όταν ο πόλεμος φτάνει στο τέλος του, το λεπτό κορίτσι δεν μπορεί να νιώσει χαρά, μια νότα αισιοδοξίας – της λείπει ο λαμπρός σκοτεινός κόσμος του βιβλίου.
Η Μπαϊάτ με αφορμή τους αρχαίους μύθους φτιάχνει μια παραβολή για το σήμερα: για το σήμερα όπου η αφθονία οδηγεί σε περισσότερη φτώχεια, όπου οι δυνατοί παίζουν τα δικά τους παιχνίδια στις πλάτες των αδυνάτων, όπου οι φυσικές καταστροφές διαδέχονται η μια την άλλη, η γη εκδικείται, και εκείνοι που έχουν τα λιγότερα να χάσουν είναι αυτοί που καλούνται να πληρώσουν τη νύφη.
Εξαιρετική, ποιητική γραφή, καίρια και πάντα επίκαιρη ιστορία. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε φίλο της καλής λογοτεχνίας, αλλά και σε κάθε σκεφτόμενο άνθρωπο. Οι θεοί τα έκαναν σκατά, μοιάζει να μας λέει η συγγραφέας, αλλά τώρα πια όλα εξαρτώνται από εμάς. Είτε θα διορθώσουμε τα λάθη τους, είτε θα βουλιάξουμε στην άβυσσο που (με τη σιωπηλή μας συγκατάθεση) έχουν φτιάξει για μας.
Η Μπαϊάτ, μια από τις μεγαλύτερες δεξιοτέχνες της γλώσσας, αναλαμβάνει να αναπλάσει για μας τους σκανδιναβικούς μύθους και να τους αντιπαραθέσει με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Εκείνο που την ενδιαφέρει δεν είναι να πει μια ιστορία, αυτή έχει ειπωθεί ξανά και ξανά, αυτό που τη νοιάζει περισσότερο είναι να δει κατά πόσο τα μαθήματα από το παρελθόν μας έχουν γίνει βίωμα, κατά πόσο μάθαμε από τα λάθη μας. Όπως υποστηρίζει εξάλλου: «(Οι θεοί) ήταν κατά βάθος άνθρωποι, αφού ήταν περιορισμένοι και ηλίθιοι».
Η ανά χείρας ιστορία μας πάει μπρος πίσω στο χρόνο, μας μιλά για τους πολέμους των θεών και των θνητών. Ένα λεπτό κορίτσι, κρύβεται σ’ ένα καταφύγιο και προσπαθεί να επιβιώσει στη διάρκεια ενός πολέμου. Στην αρχή νιώθει πλήξη -«Το λεπτό παιδί, παρά τον πόλεμο που μαινόταν, εκείνο που φοβόταν περισσότερο ήταν την αιώνια πλήξη», διαβάζουμε- μέχρι που πέφτει στα χέρια της ένα βιβλίο, Ο Άσγκαρντ και οι Θεοί, με το οποίο παθιάζεται. Αυτό μιλάει για τους αρχαίους μύθους των σκανδιναβών, για θεούς γεμάτους πάθη και με τάση στα λάθη, για θεούς πού και πού καλόψυχους, αλλά πιο συχνά εκδικητικούς. Θεούς που θυμίζουν αυτούς της Παλαιάς Διαθήκης.
Το λεπτό κορίτσι παίρνει θάρρος απ’ αυτές τις ιστορίες, γεννούν μέσα της ερωτήματα, την κάνουν να αναλογιστεί τα λίγα που έζησε και τη βοηθούν να αντιληφθεί καλύτερα τη σύγχρονη πραγματικότητα. Όλα καταρρέουν, όλα μέρα με τη μέρα οδεύουν προς την καταστροφή, μοιάζει να σκέφτεται, και κανείς δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει κάτι για να το εμποδίσει αυτό. Ακόμη και όταν ο πόλεμος φτάνει στο τέλος του, το λεπτό κορίτσι δεν μπορεί να νιώσει χαρά, μια νότα αισιοδοξίας – της λείπει ο λαμπρός σκοτεινός κόσμος του βιβλίου.
Η Μπαϊάτ με αφορμή τους αρχαίους μύθους φτιάχνει μια παραβολή για το σήμερα: για το σήμερα όπου η αφθονία οδηγεί σε περισσότερη φτώχεια, όπου οι δυνατοί παίζουν τα δικά τους παιχνίδια στις πλάτες των αδυνάτων, όπου οι φυσικές καταστροφές διαδέχονται η μια την άλλη, η γη εκδικείται, και εκείνοι που έχουν τα λιγότερα να χάσουν είναι αυτοί που καλούνται να πληρώσουν τη νύφη.
Εξαιρετική, ποιητική γραφή, καίρια και πάντα επίκαιρη ιστορία. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε φίλο της καλής λογοτεχνίας, αλλά και σε κάθε σκεφτόμενο άνθρωπο. Οι θεοί τα έκαναν σκατά, μοιάζει να μας λέει η συγγραφέας, αλλά τώρα πια όλα εξαρτώνται από εμάς. Είτε θα διορθώσουμε τα λάθη τους, είτε θα βουλιάξουμε στην άβυσσο που (με τη σιωπηλή μας συγκατάθεση) έχουν φτιάξει για μας.
No comments:
Post a Comment