Τα μυστικά και τα ψέματα, οι θεωρίες συνωμοσίας, τα ταξίδια στο χρόνο και τα φαντάσματα, είναι τα στοιχεία που δίνουν χρώμα και ζωή σ’ αυτό το βιβλίο.
Η Κέιτ Μος αναλαμβάνει για μια ακόμη φορά να μας ταξιδέψει μπρος και πίσω στο χρόνο και να μας μιλήσει για κάποιες ψυχές τις οποίες δένουν αόρατα νήματα, για κάποιες αλλόκοτες υπάρξεις που δεν μπορούν να βρουν αναπαμό μέχρι να ακουστεί η αλήθεια τους απ’ όλους, μέχρι να δικαιωθούν.
Στο νότο της Γαλλίας, σε μέρη που πρωτογνωρίσαμε στο προηγούμενό της μυθιστόρημα, το «Λαβύρινθο», διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ιστορίας, που λαμβάνει χώρα στο χθες και το σήμερα: στα τέλη του 19ου αιώνα και στο σωτήριον έτος 2007. Και τότε και τώρα τους βασικούς ρόλους κρατάνε δύο νέες δυναμικές, ρομαντικές και φαινομενικά άφοβες γυναίκες: Η Λεόνι και η Μέρεντιθ.
Όλα αρχίζουν όταν η τελευταία ταξιδεύει στη Γαλλία για τους σκοπούς μιας έρευνας επαγγελματικής και μιας δεύτερης προσωπικής. Η πρώτη έχει να κάνει με τη συγγραφή ενός βιβλίου για το συνθέτη Ντεμπισί, κι η δεύτερη με το οικογενειακό της δέντρο. Γνωρίζει ότι οι πρόγονοί της κατάγονταν από κάποιο μέρος στη νότιο Γαλλία, όπως μαρτυρούσε μια παλιά ξεθωριασμένη φωτογραφία, αλλά δεν ήξερε ακριβώς από πού και ποιοι ήταν αυτοί.
Η συγγραφέας, καταργώντας τα όρια του χρόνου, μας διηγείται δυο παράλληλες ιστορίες, που αν και μαντεύουμε πώς θα καταλήξουν, κρατάνε το ενδιαφέρον ζωντανό από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Το θέμα της βασικά δεν είναι και τόσο πρωτότυπο: η προαιώνια μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό, αλλά οι χαρακτήρες που δημιουργεί είναι αξιομνημόνευτοι, ειδικά ο κακός του χθες, ο Βίκτορ Κονστάντ, που θα μπορούσε άνετα να περάσει στο πάνθεον των πλέον μοχθηρών ηρώων στην ιστορία της λογοτεχνίας. Ουσιαστικά όλα αρχίζουν και τελειώνουν μ’ αυτόν, τον άνθρωπο χωρίς ψυχή, τον εκπρόσωπο του διαβόλου στη γη.
Η Μος χρησιμοποιώντας όλα τα υλικά του σύγχρονου θρίλερ, αλλά και των παλιών καλών παραμυθιών φτιάχνει ένα ογκώδες συναρπαστικό μυθιστόρημα, που μοιάζει με ιστορικό χωρίς να είναι. Οι αρχαίες δοξασίες, οι προκαταλήψεις, η μαγεία, η πίστη στο θεό και η έλλειψή της, η μουσική και η ζωγραφική, αλλά και ο έρωτας, είναι μερικά μονάχα από τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται. Και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι όπως και στο «Λαβύρινθο» τα καταφέρνει πολύ καλά. Αλλά δε θα φτάναμε στο σημείο να τη συγκρίνουμε κιόλας με τον Νταν Μπράουν, όπως κάνει κάποιος σε μια κριτική που δημοσιεύεται στην αγγλική έκδοση του βιβλίου. Κι αυτό για δυο λόγους: α) Επειδή η Μος είναι καλύτερη συγγραφέας και, β) Γιατί, παρά τη σχετική συγγένεια στα θέματά τους, είναι πολύ διαφορετικοί γραφιάδες: ο Μπράουν γράφει ταινίες, η Μος τηλεοπτικές σειρές. Αλλά, θα το πω κι ας σηκωθεί κάγκελο η τρίχα των κριτικών, και οι δύο είναι πολύ καλοί σ’ αυτό που κάνουν.
Όπως και νάχει, η «Κρύπτη», που κυκλοφορεί ήδη στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κέδρος, είναι ένα μεγάλο, καλογραμμένο μυθιστόρημα, που διαβάζεται ευχάριστα καλοκαίρι και χειμώνα, με ήλιο και βροχή.
No comments:
Post a Comment