Το The Crime of Julian Wells είναι ένα από εκείνα τα βιβλία τα οποία δεν είναι εύκολο να κατατάξει κανείς σε κάποια κατηγορία. Ναι, είναι αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά δεν είναι μονάχα αυτό. Είναι επίσης μια ιστορία για τις τυραννισμένες ψυχές, για τους ανθρώπους που ζουν για να υποφέρουν ή που υποφέρουν για να νιώθουν ζωντανοί, για το μυστήριο της καθημερινότητας του καθενός, που τελικά δεν μοιάζει μ’ αυτό κάποιου άλλου.
Όλα αρχίζουν με το θάνατο του Τζούλιαν Γουέλς. Τον βρίσκουν νεκρό μέσα σε μια βάρκα, στο κέντρο μιας μικρής λίμνης και ο θάνατός του δεν αποτελεί μυστήριο: έχει αυτοκτονήσει. Το θέμα είναι: Γιατί; Γιατί το έχει κάνει αυτό; Και γιατί αφήνει να εννοηθεί ότι πίσω από την αυτοχειρία του κρύβεται κάποιο έγκλημα που έχει διαπράξει στο μακρινό παρελθόν;
Αυτά είναι τα ερωτήματα που απασχολούν τον παιδικό φίλο του Τζούλιαν, Φίλιπ Άντερς, καθώς βάζει πλώρη για ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο. Ένα ταξίδι που θα πάρει τον αναγνώστη απ’ το χέρι και θα τον οδηγήσει στις ερημιές της ανθρώπινης ψυχής, θα του περιγράψει κάποια απ’ τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα της ιστορίας και θα φέρει στο φως το σκοτεινό μυστικό που στοίχειωνε για χρόνια και χρόνια τον δυστυχή Τζούλιαν Γουέλς.
Η αναζήτηση του Φίλιπ ωστόσο δεν θα αποφέρει εύκολα καρπούς, καθώς ο φίλος του φεύγοντας άφησε πίσω του μοναχά ένα μικρό στοιχείο, αλλά κανένα οδοδείκτη, καμία απάντηση. Μήπως η αλήθεια κρυβόταν μέσα σε κάποιο από τα βιβλία που είχε γράψει, ή άραγε συνέβηκε κάτι άλλο που οδήγησε τον Τζούλιαν στην απόφαση ότι δεν άντεχε πια να ζει στο βίαιο ετούτο κόσμο μας;
Ο Φίλιπ κάπου νιώθει ένοχος γι’ αυτό που έγινε. Ίσως αν ξόδευε περισσότερο χρόνο εκεί, ίσως αν ήξερε το φίλο του καλύτερα, αν μπορούσε να διαβάσει στο πρόσωπό του όλη τη θλίψη και τον πόνο του – τότε ίσως να μπορούσε να τον βοηθήσει. Ο Τζούλιαν ωστόσο ήταν κάποιος που βρισκόταν μονίμως εν κινήσει, που έλεγε ότι το σπίτι του ήταν ο δρόμος, οπότε δεν θα μπορούσε να κάνει και πολλά γι’ αυτόν. Εξάλλου, ο ίδιος κάποτε του είχε πει ότι, το συναίσθημα της ενοχής είναι μια πολυτέλεια.
Παρ’ όλ’ αυτά, ή ίσως και εξαιτίας τους, ο Φίλιπ, για πρώτη φορά στη ζωή του, αποφασίζει να παρατήσει τη σιγουριά του σπιτιού του και όλων αυτών που ξέρει, για να φέρει εις πέρας μιαν αποστολή: την ανακάλυψη της αλήθειας. Γι’ αυτό διασχίζει τον Ατλαντικό και πηγαίνει στο Παρίσι για να μαζέψει τα υπάρχοντα από το διαμέρισμα του φίλου του εκεί, και μετά, συνεχίζει να ταξιδεύει. Πηγαίνει από τόπο σε τόπο ακολουθώντας τα βήματα του τελευταίου, επισκεπτόμενος τα μέρη για τα οποία έγραψε στα βιβλία του, συναντώντας ανθρώπους που τον γνώρισαν και ανακαλύπτοντας πολλά από τα μυστικά που δεν του είχε ποτέ ομολογήσει.
Σε κάποιο σημείο δεν μπορεί να κάνει τίποτ’ άλλο απ’ το ν’ αναρωτηθεί: Ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο Τζούλιαν; Ποιος ήταν αυτός ο εκκεντρικός, μυστηριώδης και εσωστρεφής άντρας; Όπως θα φανεί στη συνέχεια, ήταν κάποιος άλλος. Κάποιος άλλος απ’ αυτόν που ήξερε δηλαδή. Και ναι, ήταν εγκληματίας, έστω και κατά λάθος.
Δεν περισσεύει ούτε και μία λέξη σ’ αυτό το μυθιστόρημα. Ο συγγραφέας ήθελε να πει μια ιστορία για την αγάπη και την απώλεια, αλλά και για τον προσωπικό και συλλογικό πόνο, και να την ντύσει μ’ ένα πέπλο μυστηρίου, κι αυτό ακριβώς έκανε.
Όπως ανέφερα και πιο πάνω, ετούτο δεν είναι ένα συνηθισμένο αστυνομικό βιβλίο, κι αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που του δίνει μεγαλύτερη αξία. Η μη κατηγοριοποίηση αποτελεί και τη δικαίωσή του, αφού το βγάζει από το κλουβί και του επιτρέπει να ανοίξει τις φτερούγες, για να πετάξει ελεύθερο στους ουρανούς του κάθε αναγνώστη.
No comments:
Post a Comment