Λιλή Ζωγράφου - Αφιέρωμα

Το κείμενο που ακολουθεί δεν θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς εύκολα αφιέρωμα, αλλά να που το κάνω. Βασικά τούτο το γραπτό αποτελεί την εισαγωγή για την ιστοσελίδα που έφτιαξα για την καλή συγγραφέα πριν δέκα χρόνια και την οποία μπορείτε να επισκεφθείτε εδώ. Όπως θα δείτε στο συγκεκριμένο χώρο μπορεί να βρει κανείς πολλά και διάφορα για την Λιλή: Παρουσιάσεις βιβλίων, γράμματα, συνεντεύξεις κτλ. Όταν τη δημιούργησα σκεφτόμουνα ότι θα συνέχιζα να την εμπλουτίζω συνεχώς με υλικό, αλλά σιγά σιγά τα χρόνια πέρασαν, παρασύρθηκα σε άλλα μονοπάτια, οι δυνάμεις μου λίγο ή πολύ εξαντλήθηκαν, ή μάλλον δεν είναι πια αρκετές ώστε να μπορώ να χειριστώ τόσα διαφορετικά πράγματα ή έργα όσο παλιά. Όπως και νάχει, ελπίζω να επισκεφθείτε τη σελίδα και να μου πείτε τα σχόλιά σας, αλλά και να απολαύσετε το πιο κάτω κείμενο.

«Αχ, μωρέ Λιλή, που πήγες και μας πέθανες...». Και τώρα, τι κάνουμε; Ποιος θα τους τα λέει χύμα; Ποιος θ’ αναστατώνει τις κυράτσες και τους βολεμένους; Μεγάλη ζημιά μας έκανες μωρέ Λιλή... Αρχόντισσα κυρά... Μάνα... Αδελφή... και Φως!
Τι πρόλογο να γράψω; Τι να πω; Το ξέρω! κάπου θα ’σαι τώρα, θα με βλέπεις και θα γελάς, θα με κοροϊδεύεις: «Τι κάθεσαι κι ασχολείσαι μαζί μου ρε κουτό!» θα σκέφτεσαι... «και χάνεις και τον ύπνο σου για μένα. Εγώ καλά πέρασα, εσύ δες τι θα κάνεις...»
Καλά πέρασες μωρέ Λιλή. Ήρθες, μας είδες, χαιρέτησες, έφυγες. Και τώρα, σαν κι εκείνη την Ισαβέλα θαρρώ, θα μας παρακολουθάς από κάπου αόρατη όλους εμάς που σ’ αγαπήσαμε και θα διασκεδάζεις: «Ωχού, τους την έφερα πάλι».
Λοιπόν, κυρά, αυτό το τελευταίο κόλπο, το μεγάλο σου, δε θα περάσει έτσι! Τι πα να πει, έφυγες; Για που; Αφού εσύ, εδώ ανήκεις, σε μας. Κι ας φωνάζεις πως είσαι λεύτερη. Ε, όχι, δεν είσαι. Υπάρχουν ακόμη τόσοι κανόνες να σπάσεις, τόσοι θεσμοί να γκρεμίσεις, τόσες αλήθειες να πεις, τόσες ψευτιές να ισοπεδώσεις.
Ακούς, Λιλή, δεν ξόφλησες ακόμη το χρέος. Έχεις να ρίξεις ακόμη πολλές γροθιές με την κοινωνία, πολλά βασιλόπουλα να σκοτώσεις, πολλές γυναίκες ν’ αναστήσεις, πολλές σταχτοπούτες να θάψεις.
Είναι και τα ορφανά που άφησες πίσω σου. Τον γάτο σου τον Πόπη –ζει ακόμη αυτή η ψυχή;-, χιλιάδες άντρες-γυναίκες-παιδιά, τη δικιά σου Μήδεια, εκείνη την αγαπημένη σου Ελένη, την Ερατώ, το καημένο εκείνο πλάσμα τον Αρίστο, τον... την... Ω! Αμέτρητα είναι τα παιδιά σου...
Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω, τα λόγια δε βγαίνουν. Έτσι, θα πάρω απόψε, φίλη μου, το καράβι για το Ηράκλειο, την πόλη την αγαπημένη. Θα βρω κάποιους φίλους γκαρδιακούς, για λίγο να τα πούμε, να πιούμε στην υγειά σου μια ρακή, τα ωραία που περάσαμε μαζί να θυμηθούμε.
Και καθόλου να μην ανησυχείς. παλαιοπώλες αναμνήσεων δε θα γενούμε. Γιατί, κυρά καλή, μες στην ψυχή μας είσαι ζωντανή κι όσα ήσουνα εσύ και κείνα ζούνε!
Αλήθεια, Λιλή, τραγουδάτε τα ρεμπέτικά σας ακόμη πέρα κει, με τον Τσιτσάνη;